του Χρήστου Ξανθάκη 

Οπότε βγαίνει στην μικρή οθόνη ο Κωστής Χατζηδάκης και δίνει το παράδειγμα του αιώνα: «Αν εγώ δουλεύω στο αεροδρόμιο της Ρόδου και θέλω τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο να πάω να..

μαζέψω ελιές. Δουλεύω οκτώ ώρες. Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο για να μαζέψω ελιές πρέπει να πάρω άδεια άνευ αποδοχών. Άνευ αποδοχών. Τι λέμε εμείς. Αν θες εσύ που έχει το πρόβλημα αυτό, μπορείς να συμφωνήσεις με τον εργοδότη σου να δουλεύεις παραπάνω ώρες το καλοκαίρι και το χειμώνα να πας να μαζέψεις τις ελιές σου, αλλά όχι με άδεια άνευ αποδοχών αλλά πληρωμένη. Δηλαδή ενώ σήμερα μειώνεται το εισόδημά σου με το αυριανό καθεστώς αλλάζει αυτό».

Το οποίο το διαβάζεις, το ακούς, το βλέπεις και σκέφτεσαι: «Κοίτα να δεις ρε φίλε, ολόκληρο υπουργείο Εργασίας τον τύπο από τη Ρόδο με τις ελιές έχει στο νου του»!
Αλλά πάνω εκεί που είσαι έτοιμος ν’ αρχίσεις το χειροκρότημα, κλαπ, κλαπ, μπαίνει ο διάολος μέσα σου και αναρωτιέται:

Όταν λείπει για τις ελιές ο εργαζόμενος, ποιος θα κάνει τη δουλειά του; Θα προσλάβουν κάναν άλλον στο αεροδρόμιο, εποχικό κι έτσι, που θα ξοδέψουν φράγκα για να του μάθουν τη δουλειά ή μήπως θα βρουν έναν εργαζόμενο που θέλει να φύγει για τρύγο και καζανιάσματα Σεπτέμβριο και Οκτώβριο και θα ισοφαρίσουν τις απουσίες; Δυο μήνες εσύ, δυο μήνες εγώ, όλα κομπλέ, στη σειρά σαν τα στρατιωτάκια, έγινε η τράμπα και με τη βούλα του νόμου!

Πέρα από πλάκα όμως, αυτά τα φιλολαϊκά που λέει ο Χατζηδάκης, δεν θα περνάγανε ούτε έξω απ’ την πόρτα του «κόκκινου» Πάνου Παναγιωτόπουλου. Ο οποίος Πάνος, ναι μεν την ξεδόντιασε την εργατική νομοθεσία, αλλά επειδή ανήκε στη λαϊκή δεξιά και όχι στο φιλελέ μόρφωμα μερικά πράγματα δεν τόλμησε να τα ακουμπήσει. Το οκτάωρο, ας πούμε, που έως τώρα ήτανε «κόκκινη γραμμή» για εργαζόμενους, εργοδότες και κράτος. Για να έρθει ο Κωστής και να το κλείσει στο χρονοντούλαπο…

Ξέρω, ξέρω, τη γνωρίζω πολύ καλά τη ρητορική του εκσυγχρονισμού ότι ζούμε πλέον στον εικοστό πρώτο αιώνα, στην ηλεκτρονική εποχή και ότι ωράρια δεν υπάρχουν. Και θα την πίστευα, αλήθεια λέω, αν οι κύριοι εκφραστές του συγκεκριμένου ρεύματος στην Ευρωβουλή δεν έσπευδαν να βάλουν στον πάγο για κάτι χρονάκια το δικαίωμα του εργαζόμενου στην «ψηφιακή αποσύνδεση». Να μπορείς δηλαδή να το κλείνεις το γαμημένο κομπιούτερ και το ξεφτιλισμένο το μέηλ και το σιχτιρισμένο το μέσεντζε κάποια στιγμή και να μην είσαι μονίμως διαθέσιμος και μονίμως απροστάτευτος και μονίμως τσιτωμένος. Ναι, οι γαλάζιοι του Ευρωπαϊκού (και του Ελληνικού εδώ που τα λέμε) Κοινοβουλίου, από τη μία εκτοξεύουν τους εργαζόμενους στο κυβερνοδιάστημα και από την άλλη αντικαθιστούν τις αλυσίδες τους με bits and bytes…

Αλλά έχω και δυο άλλα νουμεράκια, πριν το κλείσω για σήμερα το σημείωμα. Θα επανέλθω, φυσικά, ως τότε όμως θα ήθελα να καταθέσω κάτι που διάβασα τις προάλλες σε ρεπορτάζ της «δημοκρατίας». Ότι δηλαδή σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα το 52 % των εργαζόμενων αναφέρει ότι εργάζεται παραπάνω από το κανονικό ωράριο σε εβδομαδιαία βάση και, παράλληλα, το 40 % των εργαζόμενων που απασχολείται υπερωριακά δηλώνει ότι δεν αμείβεται για τις υπερωρίες του!

Αυτό, δηλαδή, που σήμερα γίνεται κρυφά και παράνομα, έρχεται ο Κωστής Χατζηδάκης όχι να το πολεμήσει και να το ακυρώσει, αλλά να το κάνει νόμο του κράτους. Γιατί μη μου πεις εσύ ότι με 20 % ανεργία καταγραμμένη (και γύρευε πόσο μαύρη, κατάμαυρη…) θα βρεθεί εργαζόμενος που θα τρίψει τις υπερωρίες στη μούρη του αφεντικού;

Υ.Γ.: Όσο αποτρόπαιη είναι, κατά τη γνώμη μου, η λογική του υπουργού Εργασίας, τόσο άθλιες είναι και οι προτροπές κάποιων για επανάληψη του ξυλοδαρμού του. Τελεία. 

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost