του Χρήστου Ξανθάκη
Κανονικά τώρα θα έπρεπε να γράφω για το αποτρόπαιο νομοσχέδιο του Κωστή Χατζηδάκη, που αμολάει μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά απάνω καταπάνω στην εργατιά, αλλά, γιου νόου γουάτ, που.. λένε και στο Στέητς (έχω πάει στο Στέητς!), ας κάνουμε ένα διάλειμμα πρώτα. Μια βδομάδα με ταλαιπώρησε η εαρινή ίωση, που νόμισα ότι ήταν κορωνοϊός και πήγα και μου χώνανε μπατονέτες στη μύτη. Να μην το γλεντήσω και λίγο, τώρα που επιστρέφω στην ενεργό δράση; Να μην κάνω και ολίγη πλακίτσα με κάτι ακόμη πιο τερατώδες από το νομοσχέδιο του Κωστή;
Και ναι, υπάρχει κάτι τέτοιο, αν και ο Χατζηδάκης τα σπάει όλα τα κοντέρ και τα ρεκόρ. Υπάρχει η τσιμεντόστρωση της Ακροπόλεως, που έχει ξεσηκώσει ουκ ολίγες αντιδράσεις τον τελευταίο καιρό. Συν τον καυγά ανάμεσα σε ειδικούς και ασχέτους, όπου ακούς τα μύρια όσα από κάθε πλευρά. Βγαίνει ας πούμε ο ένας που υποστηρίζει το μπετό, λέει ωραίο υλικό είναι, δεν προσβάλλει τον Ιερό Βράχο, βοηθάει και τις μετακινήσεις των ΑΜΕΑ, όλα κομπλέ. Βγαίνει ο άλλος που πάει κόντρα, φωνάζει αμάν το προσβάλλατε το μνημείο, οικοδομή το κάνατε, υπήρχαν κι άλλες λύσεις πιο σεμνές και διακριτικές, όλα σκάρτα. Και πάει λέγοντας…
Εμένα, βέβαια, όπως σας έχω διευκρινίσει πολλές φορές, ο καυγάς μ’ αρέσει. Δεν χαλιέμαι όταν κονταροχτυπιούνται οι απόψεις, δεν στενοχωριέμαι όταν ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες. Το μόνο που δε γουστάρω είναι το κατόπιν εορτής. Γιατί δηλαδή να μην είχαμε πολιτισμένο και απολίτιστο διάλογο, γουατέβα, πριν δέσει το τσιμεντάκι στην Ακρόπολη και μας προέκυψε τώρα, άπαξ και ολοκλήρωσε η μπετονιέρα; Κανονικά, το μπλα μπλα πέφτει πριν το σκυρόδεμα, όχι ύστερα. Και μη μιλήσω για διεθνείς διαγωνισμούς καθόλου, γιατί θα χαλάσουμε τις καρδιές μας…
Όπως και να έχει το πράγμα πάντως, ακόμη και κατόπιν εορτής, μπορείς να μάθεις μερικές αλήθειες. Βλέπε αυτά που δήλωσε προ ημερών ο Μανώλης Κορρές στην Καθημερινή. Με δικά του λόγια:
«Ο ιδανικός για εμένα τρόπος είναι η ανάπλαση επιφάνειας από παρόμοιο βράχο, αλλά αυτό κοστίζει πάρα πολύ και είναι πολύ δύσκολο. Αν ήμουν νέος ίσως το δοκίμαζα».Κι εδώ αγαπητέ αναγνώστη είναι που σου φεύγει όλο το μαλλί και πέφτεις στην ανάγκη της DHI. Για δύο λόγους:
Πρώτον τι θα πεί «κοστίζει πάρα πολύ και είναι πολύ δύσκολο»; Για το Διογένης Παλλάς μιλάμε, για την πλατεία Βαρνάβα, για το Μεγάλο Περίπατο ή μήπως για το Μέγαρο Μουσικής που το είχε χαρακτηρίσει Νέο Παρθενώνα η Δήμητρα Λιάνη;
Αν υπάρχει ένα πράγμα, ένα και μοναδικό, που είναι συνδεδεμένο με το μπραντ, με τη φίρμα, με τη φήμη της Ελλάδας, η Ακρόπολη είναι. Όχι λόγω ιερότητος (έχει δίκιο ο φίλος μου ο Μανόλης που βγάζει καντήλες όταν το ακούει), αλλά λόγω απόλυτης ταύτισης με την ίδια την ουσία της χώρας. Ακρόπολη ίσον Ελλάς και Ελλάς ίσον Ακρόπολη. Και θα πούμε ότι κοστίζει πάρα πολύ, άρα τη μπετονιέρα μην κατηγοράς αυτή σου δίνει για να φας; Πού είσαι ρε Σοφία Νικολάου απλόχερη, ν’ ανοίξεις την κρατική πορτοφόλα να ξεμπερδεύουμε!
Θέλω όμως πριν το κλείσω να σημειώσω και κάτι ακόμη. Λέει ο Μανώλης Κορρές «αν ήμουν νέος ίσως το δοκίμαζα». Τώρα, δηλαδή, που είναι στα 77 του χρόνια, δεν έχει και πολύ νόημα γιατί μπορεί να κρατήσει πολύ το έργο και να μην το προλάβει το κορδελάκι το κόκκινο των εγκαινίων. Κι εδώ είναι που σκέπτεσαι:
Συγγνώμη ρε φίλε, δική σου είναι η Ακρόπολη και την κουλαντρίζεις κατά τα γούστα σου; Αν ήσουν νέος πάμε δυνατά, δεν είσαι νέος τελείωνε να φύγουμε; Λυπούμαι πολύ, αλλά παρά την αναμφισβήτητη και σημαντική προσφορά του Μανώλη Κορρέ στην αναστήλωση του μνημείου, αυτή του η ιδιοκτησιακή αντίληψη θα μας βάλει σε μπελάδες. Τι θα μας βάλει δηλαδή, που μας έχει ήδη μπλέξει άσχημα…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost
