Γράφει ο Νότης Μαυρούδης
Πολλές φορές τα σενάρια στις παραστατικές τέχνες είναι παρμένα απ’ την ίδια τη ζωή και είναι άκρως πιστευτό το προς το παρόν φανταστικό, αλλά πιθανό σ ε ν ά ρ ι ο της άρσης του εγκλεισμού από την..
πανδημία και την εξοντωτική, ψυχοφθόρα και ιδιότυπη φυλακή στο σπίτι…
Από δω και πέρα η φαντασία ας δουλέψει πάνω σε ένα αναμενόμενο, ελπιδοφόρο μαντάτο. Βγαίνει-λέει-ο πρωθυπουργός και ανακοινώνει την άρση όλων των διαταγμάτων, εξαγγέλλοντας το τέλος όλων των περιοριστικών όρων! Επιπλέον-λέει-αποσύρει ό λ ε ς τις αστυνομικές δυνάμεις για να είναι ελεύθερος ο κόσμος να κινηθεί όπως θέλει και προς κάθε κατεύθυνση.
Από κει και πέρα, προβλέπω πως θα επέλθει ο χαμός!
Όλα θα θυμίσουν τους πανηγυρισμούς τού Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου 2004, αμέσως μετά την κεφαλιά τού Χαριστέα, που έδωσε τέλος στην αγωνία και έβγαλε έξω στους δρόμους και τις πλατείες αμέτρητο κόσμο σε ένα μεθυστικό και ξέφρενο πάρτι· Θυμάστε;
Αλλά, τι να πρωτοθυμηθούμε;
Μου μιλούσαν οι γονείς μου, για το απίστευτο πλήθος που συνέρρευσε στις 12/10/1944 στην απελευθέρωση της Αθήνας από τη Γερμανική κατοχή! Ήταν η απίστευτη αγαλλίαση για τη νίκη και η αίσθηση της ελευθερίας που προκάλεσε αυτή τη μεγάλη κοσμοσυρροή εκείνη την ημερομηνία ορόσημο, όταν η πατρίδα μας έβαλε τέλος στη ναζιστική λαίλαπα, η οποία στοίχισε αμέτρητα θύματα και εθνική καταστροφή.
Το γεγονός τής «δικής μας» απελευθέρωσης από την καραντίνα, θα κινητοποιήσει -λέει- και πάλι ένα απίστευτο πλήθος, μιλιούνια ανθρώπων, οι οποίοι θα κατακλύσουν δρόμους-λεωφόρους-πλατείες-μπαλκόνια, παραλίες, βουνά, πεδιάδες· τα αυτοκίνητα, οι μηχανές, τα ταξί, φορτηγά, τρακτέρ, θα μπερδευτούν και πάλι σε ένα ειρηνικό μεν, αλλά πολύχρωμο συνονθύλευμα δε, που θα θυμίσει τα πάλαι ποτέ απείρου κάλλους «εμφράγματα» αυτοκινητιστικής αθηναϊκής τρέλας… Με λουλούδια θα ραίνουν τους συμμετέχοντες, από τα μπαλκόνια, οι μουσικοί του δρόμου θα γεμίζουν την ατμόσφαιρα με μελωδίες, ενώ οι πνευστές μπάντες του Δήμου θα παιανίζουν προσφέροντας το δικό τους χρώμα, με τις θεατρικές σκηνές επιτέλους να ξεκινούν μετά από την υποχρεωτική αεργία και το Λιγναδοφιλιππιδικό Σοκ! Με τις μουσικές σκηνές να έχουν ετοιμάσει έκτακτα προγράμματα, τα μπουζουκομάγαζα να έχουν προμηθευτεί γαρδένιες, αλκοόλ και φτηνές σαμπάνιες, τις αίθουσες συναυλιών να συγκεντρώνουν και πάλι τις ορχήστρες, τους soliste και τις όπερες, παράλληλα οι μικροπωλητές να πιάνουν κάθε χώρο, κάθε πέρασμα για να πουλήσουν το κάτι τις τους. Όλα παράλληλα σε τρελούς ρυθμούς και πανδαιμόνιο, με σημαίες να ανεμίζουν και ταμπούρλα να δίνουν το ρυθμό! Ένα απόλυτο καρναβάλι, το οποίο θα ξεχυθεί-λέει-σαν σίφουνας, όπως ένας ασταμάτητος καταρράκτης.
Ναι, η φαντασία φτιάχνει σενάρια, αλλά ποιος ισχυρίζεται πως δεν θα ξαναδούμε τέτοιες εικόνες, που τις λέμε και «ελληνικές»· είναι μπροστά μας το τεράστιο και πολυπόθητο γεγονός του νέου ονείρου, μιας αναμενόμενης α π ε λ ε υ θ έ ρ ω σ η ς του πληθυσμού, ο οποίος επί έναν τουλάχιστον χρόνο στερήθηκε την ελευθερία του.
Πέρα από τον δυσάρεστο εγκλεισμό, η ελληνική κοινωνία δοκίμασε και τη δυσάρεστη παρενέργεια τού κλεισίματος, με τις νέες επιχειρηματικές-επαγγελματικές-οικογενειακές-ατομικές δοκιμασίες, με τον κάθε πολίτη να στερείται τη ζωή την οποία είχε δρομολογήσει πριν τον κορωνοϊό. Τώρα, αυτή η… απελευθέρωση-λέει- θα σημάνει και το ξεκίνημα για μια νέα ζωή (?), νέες επικοινωνίες, νέους προγραμματισμούς και οραματισμούς…
Είναι πολύ σοβαρά όλα αυτά για να λειτουργήσουν σαν αφορμή, ώστε να βγει ο κόσμος έξω και να το βροντοφωνάξει, να το γλεντήσει, να τραγουδήσει, να συμμετάσχει στο δικαιολογημένο και αναμενόμενο παραλήρημα!
Όλα είναι ψυχολογία και αυτή είναι-λέει- που θα καθοδηγήσει τα πλήθη των πολιτών στο ξεπέρασμα της γενικής δοκιμασίας τής κάθε χώρας.
Η πανδημία και οι δυσάρεστες ειδήσεις των θανάτων απ’ αυτή την παγκόσμια καταστροφή, οι ιατρικές-νοσοκομειακές αυτοθυσίες, οι προσπάθειες των λοιμωξιολόγων, συνετέλεσαν σε μια συλλογική κι απόλυτη ψυχολογικά πίεση υψηλού βαθμού. Μια τόσο κρίσιμη απόφαση απελευθέρωσης, θα είναι-λέει- απελευθέρωση από πολλά, πάρα πολλά σημαντικά στοιχεία ζωτικής σημασίας.
Πολλοί υποστηρίζουν πως θα σηματοδοτήσει στροφή, αλλαγή πορείας, μετακίνηση, ανανέωση, επανατοποθέτηση σε πολλά ζητήματα καθημερινότητας. Είναι λοιπόν, όλα αυτά και άλλα πολλά, που συμβάλλουν-λέει- στο να αναζητάμε όλοι να ανοίξει το καπάκι τής χύτρας…
Ύστερα, όπως μετά από μια φουρτούνα, επέρχεται-λέει- η νηνεμία· ο κόσμος ελπίζει να επιστρέψει στην εργασία του και η πόλη, μετά από τον απαραίτητο καθαρισμό των δρόμων από τους υπαλλήλους τού δήμου, θα ηρεμήσει κατά τι.
Βέβαια οι δρόμοι, οι πεζόδρομοι, οι τοίχοι και πολλές προτομές θα έχουν ξαναβαφτεί με σπρέι και μαρκαδόρους, με την άμορφη ρύπανση εμφανή και αυτό θα είναι σίγουρα ένα στοιχείο που θα φανερώνει την επιστροφή στον πραγματικό κόσμο, δηλαδή σε μια τελείως… ελληνική κανονικότητα.
(12/4/2021)
Από δω και πέρα η φαντασία ας δουλέψει πάνω σε ένα αναμενόμενο, ελπιδοφόρο μαντάτο. Βγαίνει-λέει-ο πρωθυπουργός και ανακοινώνει την άρση όλων των διαταγμάτων, εξαγγέλλοντας το τέλος όλων των περιοριστικών όρων! Επιπλέον-λέει-αποσύρει ό λ ε ς τις αστυνομικές δυνάμεις για να είναι ελεύθερος ο κόσμος να κινηθεί όπως θέλει και προς κάθε κατεύθυνση.
Από κει και πέρα, προβλέπω πως θα επέλθει ο χαμός!
Όλα θα θυμίσουν τους πανηγυρισμούς τού Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου 2004, αμέσως μετά την κεφαλιά τού Χαριστέα, που έδωσε τέλος στην αγωνία και έβγαλε έξω στους δρόμους και τις πλατείες αμέτρητο κόσμο σε ένα μεθυστικό και ξέφρενο πάρτι· Θυμάστε;
Αλλά, τι να πρωτοθυμηθούμε;
Μου μιλούσαν οι γονείς μου, για το απίστευτο πλήθος που συνέρρευσε στις 12/10/1944 στην απελευθέρωση της Αθήνας από τη Γερμανική κατοχή! Ήταν η απίστευτη αγαλλίαση για τη νίκη και η αίσθηση της ελευθερίας που προκάλεσε αυτή τη μεγάλη κοσμοσυρροή εκείνη την ημερομηνία ορόσημο, όταν η πατρίδα μας έβαλε τέλος στη ναζιστική λαίλαπα, η οποία στοίχισε αμέτρητα θύματα και εθνική καταστροφή.
Το γεγονός τής «δικής μας» απελευθέρωσης από την καραντίνα, θα κινητοποιήσει -λέει- και πάλι ένα απίστευτο πλήθος, μιλιούνια ανθρώπων, οι οποίοι θα κατακλύσουν δρόμους-λεωφόρους-πλατείες-μπαλκόνια, παραλίες, βουνά, πεδιάδες· τα αυτοκίνητα, οι μηχανές, τα ταξί, φορτηγά, τρακτέρ, θα μπερδευτούν και πάλι σε ένα ειρηνικό μεν, αλλά πολύχρωμο συνονθύλευμα δε, που θα θυμίσει τα πάλαι ποτέ απείρου κάλλους «εμφράγματα» αυτοκινητιστικής αθηναϊκής τρέλας… Με λουλούδια θα ραίνουν τους συμμετέχοντες, από τα μπαλκόνια, οι μουσικοί του δρόμου θα γεμίζουν την ατμόσφαιρα με μελωδίες, ενώ οι πνευστές μπάντες του Δήμου θα παιανίζουν προσφέροντας το δικό τους χρώμα, με τις θεατρικές σκηνές επιτέλους να ξεκινούν μετά από την υποχρεωτική αεργία και το Λιγναδοφιλιππιδικό Σοκ! Με τις μουσικές σκηνές να έχουν ετοιμάσει έκτακτα προγράμματα, τα μπουζουκομάγαζα να έχουν προμηθευτεί γαρδένιες, αλκοόλ και φτηνές σαμπάνιες, τις αίθουσες συναυλιών να συγκεντρώνουν και πάλι τις ορχήστρες, τους soliste και τις όπερες, παράλληλα οι μικροπωλητές να πιάνουν κάθε χώρο, κάθε πέρασμα για να πουλήσουν το κάτι τις τους. Όλα παράλληλα σε τρελούς ρυθμούς και πανδαιμόνιο, με σημαίες να ανεμίζουν και ταμπούρλα να δίνουν το ρυθμό! Ένα απόλυτο καρναβάλι, το οποίο θα ξεχυθεί-λέει-σαν σίφουνας, όπως ένας ασταμάτητος καταρράκτης.
Ναι, η φαντασία φτιάχνει σενάρια, αλλά ποιος ισχυρίζεται πως δεν θα ξαναδούμε τέτοιες εικόνες, που τις λέμε και «ελληνικές»· είναι μπροστά μας το τεράστιο και πολυπόθητο γεγονός του νέου ονείρου, μιας αναμενόμενης α π ε λ ε υ θ έ ρ ω σ η ς του πληθυσμού, ο οποίος επί έναν τουλάχιστον χρόνο στερήθηκε την ελευθερία του.
Πέρα από τον δυσάρεστο εγκλεισμό, η ελληνική κοινωνία δοκίμασε και τη δυσάρεστη παρενέργεια τού κλεισίματος, με τις νέες επιχειρηματικές-επαγγελματικές-οικογενειακές-ατομικές δοκιμασίες, με τον κάθε πολίτη να στερείται τη ζωή την οποία είχε δρομολογήσει πριν τον κορωνοϊό. Τώρα, αυτή η… απελευθέρωση-λέει- θα σημάνει και το ξεκίνημα για μια νέα ζωή (?), νέες επικοινωνίες, νέους προγραμματισμούς και οραματισμούς…
Είναι πολύ σοβαρά όλα αυτά για να λειτουργήσουν σαν αφορμή, ώστε να βγει ο κόσμος έξω και να το βροντοφωνάξει, να το γλεντήσει, να τραγουδήσει, να συμμετάσχει στο δικαιολογημένο και αναμενόμενο παραλήρημα!
Όλα είναι ψυχολογία και αυτή είναι-λέει- που θα καθοδηγήσει τα πλήθη των πολιτών στο ξεπέρασμα της γενικής δοκιμασίας τής κάθε χώρας.
Η πανδημία και οι δυσάρεστες ειδήσεις των θανάτων απ’ αυτή την παγκόσμια καταστροφή, οι ιατρικές-νοσοκομειακές αυτοθυσίες, οι προσπάθειες των λοιμωξιολόγων, συνετέλεσαν σε μια συλλογική κι απόλυτη ψυχολογικά πίεση υψηλού βαθμού. Μια τόσο κρίσιμη απόφαση απελευθέρωσης, θα είναι-λέει- απελευθέρωση από πολλά, πάρα πολλά σημαντικά στοιχεία ζωτικής σημασίας.
Πολλοί υποστηρίζουν πως θα σηματοδοτήσει στροφή, αλλαγή πορείας, μετακίνηση, ανανέωση, επανατοποθέτηση σε πολλά ζητήματα καθημερινότητας. Είναι λοιπόν, όλα αυτά και άλλα πολλά, που συμβάλλουν-λέει- στο να αναζητάμε όλοι να ανοίξει το καπάκι τής χύτρας…
Ύστερα, όπως μετά από μια φουρτούνα, επέρχεται-λέει- η νηνεμία· ο κόσμος ελπίζει να επιστρέψει στην εργασία του και η πόλη, μετά από τον απαραίτητο καθαρισμό των δρόμων από τους υπαλλήλους τού δήμου, θα ηρεμήσει κατά τι.
Βέβαια οι δρόμοι, οι πεζόδρομοι, οι τοίχοι και πολλές προτομές θα έχουν ξαναβαφτεί με σπρέι και μαρκαδόρους, με την άμορφη ρύπανση εμφανή και αυτό θα είναι σίγουρα ένα στοιχείο που θα φανερώνει την επιστροφή στον πραγματικό κόσμο, δηλαδή σε μια τελείως… ελληνική κανονικότητα.
*Ο τίτλος είναι παράφραση από το: «Στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα!» του Άντον Τσέχωφ από τις «Τρεις αδερφές», που έχει μείνει κλασική ως φράση.Σχολιάκι 610 (Μετά πάσης ειλικρινείας…)
(12/4/2021)