Πριν 21 χρόνια είχα την τύχη να είμαι στο «καραβάνι των τρελών», όπως μας έλεγαν, με την αποστολή της ΑΕΚ στο Βελιγράδι που το… όργωναν καθημερινά οι βομβαρδισμοί των Αμερικανών. Το δράμα.. της Γιουγκοσλαβίας βρισκόταν στην κορύφωσή του. Στην Ελλάδα ξέραμε τους «καλούς» Σέρβους και τους «κακούς», όλες τις άλλες ομοσπονδίες, που αποφάσισαν να διαλύσουν το όραμα του Τίτο και τους ακόμα πιο κακούς Αμερικανούς.
Μεγάλη Τρίτη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού οι… τρελοί είχαν χωριστεί σε τρία γκρουπ. Στο πρώτο η ποδοσφαιρική ομάδα, στο δεύτερο οι δημοσιογράφοι και στο τρίτο οι VIP. Μεταξύ των τελευταίων κι ο εμβληματικός Μανώλης Γλέζος, ο άνθρωπος που είχε πάρει μέρος σε πολέμους και πολέμους. Τον πλησίασα γιατί ήταν από τους λίγους που είχε ξεκάθαρη άποψη.
Τι θα κάνουμε εμείς; Θα παίξουμε μόνο μπάλα; Τον ρώτησα.
«Αποστολή μας είναι να δώσουμε κουράγιο στον απλό λαό παίζοντας και μπάλα. Υπάρχουν χιλιάδες ψυχές που κοιτούν τον ουρανό, όχι για να σώσουν την ψυχή τους, αλλά τη ζωή τους από τις βόμβες που πέφτουν. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση, να δείξουμε ότι είμαστε μαζί τους…»
Δεν ξέρω εάν στις αποθήκες του σημερινού ΜΕΓΚΑ υπάρχουν οι δηλώσεις του, αλλά αξίζει τον κόπο κάποια στιγμή να μας θυμίσουν τον τρόπο που έβλεπε τα γεγονότα ο άνθρωπος που κατεβάζοντας τη σβάστικα από την Ακρόπολη, μαζί με τον Λάκη Σάντα, έδειξε σε όλο τον κόσμο ότι η Ελλάδα μπορεί να ήταν υπό Κατοχή, αλλά οι Έλληνες παρέμεναν στην ψυχή ελεύθεροι!
- από κείμενο του ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΕΝΔΡΙΝΟΥ στο sports3.gr (ολόκληρο ΕΔΩ και φωτο)
