του Χρήστου Ξανθάκη
Όταν ήμουνα τόσος δα πιτσιρικάς, κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, πέτυχα ένα κατόρθωμα μεγάλο:..Έβαλα 100 γκολ στον φίλο μου τον Βαγγέλη!
Μπαλαδόρος γαρ εγώ και άμπαλος ο Βαγγέλης και παίζαμε στον
ακάλυπτο της πολυκατοικίας του και έβαζα τα γκολ το ένα μετά απ’ το άλλο
και κάποια στιγμή στο κλούβιο το κεφάλι μου, το παιδικό, φτερούγισε η
σκέψη:
Γιατί πέντε γκολ, γιατί δέκα και είκοσι; Εκατό θα τα κάνω!
Και τα κατάφερα λίαν συντόμως, δεν μου πήρε ώρα πολλή, γιατί τα είπαμε για τον Βαγγέλη δεν το κατείχε το άθλημα και αισθάνθηκα φουλ περήφανος για το προσωπικό μου ρεκόρ και το έλεγα την άλλη μέρα στο σχολείο στους συμμαθητές, ρε τι πέτυχα ο γίγαντας.
Το ξαναθυμήθηκα το στόρι των παιδικών μου χρόνων και τον Βαγγέλη (μια
χαρά είναι, στέλεχος σε εταιρεία, κονομάει και ούτε απέξω δεν περνάει
απ’ το γήπεδο), τώρα που ξεπεράσαμε τους 10.000 νεκρούς από κορωνοϊό.
Και βγήκε η εφημερίδα η «δημοκρατία» και το έκανε πρωτοσέλιδο, ένα
πρωτοσέλιδο συγκλονιστικό απ’ αυτά που μας συνήθιζε ο Φυντανίδης στην
«Ελευθεροτυπία», με τίτλο λιτό, απλό και εντελώς καίριο:
10.007 νεκροί. Επιτάφιος θρήνος.
Για να συνεχίσει στο σημείωμα του εκδότη (από εκεί έκλεψα τον σημερινό τίτλο) με τα εξής:
«Τόσο πολλοί θάνατοι δεν είναι επιτυχία.
Ούτε μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία το ξεθεμελίωμα της ελληνικής
οικονομίας, η μαζική κατάθλιψη που προκάλεσαν τα περιοριστικά μέτρα και
τα απανωτά lockdowns, τα οποία αποδείχθηκαν ατελέσφορα».
«Ένας αριθμός είναι, πώς κάνετε έτσι;», θα μπορούσε να πει κάποιος για τους 10.000 νεκρούς. Και πράγματι ένας αριθμός είναι, όπως όλοι οι άλλοι. Προχτές οι νεκροί ήταν 9.930 ξερωγώ, αύριο θα είναι 10.130 και πάει λέγοντας. Έχουν όμως και οι αριθμοί τα σημαινόμενά τους, είτε μέσα στο κεφάλι ενός μικρού παιδιού που παίζει μπάλα και θέλει να φτάσει τα 100 γκολ, είτε μέσα σε μια πάλαι ποτέ οργανωμένη κοινωνία που παλεύει να μαζέψει τα κομμάτια της. Τα συντρίμμια της, για να το πω καλύτερα, μιας και έχει γίνει θρύψαλα ο κοινωνικός ιστός από την πανδημία. Όσος είχε απομείνει τέλος πάντων…
Ναι τα νούμερα έχουν τη σημασία τους, έχουν τον ιδιαίτερο συμβολισμό τους. Το είδαμε και με το Μάτι αυτό, με την αγωνία κάποιων τεράτων να περάσει ο αριθμός των νεκρών τους 100 για να γίνει τριψήφιος και να έχουνε ύστερα να λένε. Δεν έχει νόημα να τους ακολουθήσει κανείς στο παραλήρημα και στο δηλητήριό τους, αλλά δεν μπορείς και να κλείνεις τα μάτια μπροστά στην τραγωδία. Ιδιαίτερα όταν αγγίζει κάποια επίπεδα που πριν από ένα χρόνο ούτε να τα φαντασθούμε δεν θέλαμε. Άκου 10.000 νεκρούς η Ελλαδάρα που νίκησε τον κορωνοϊό, πρώτη και καλύτερη απ’ όλη την Ευρώπη…
Και τέλος πάντων δεν χρειάζεται να είναι ψεκασμένος κανείς και να αναζητά μηνύματα για το μέλλον στην αριθμολογία, όταν παραμονές των 10.000 νεκρών, η κυβέρνηση θεσπίζει το ακαταδίωκτο για τα μέλη των επιτροπών λοιμωξιολόγων και γραφειοκρατών. «Δεν ευθύνονται, δεν διώκονται και δεν εξετάζονται», που έλεγε και το σχετικό άρθρο. Πράγμα που θα μπορούσε να το δεχθεί κανείς ως προστασία απέναντι στα χαλασμένα μυαλά, αν οι συνεδριάσεις των επιτροπών ήταν ανοιχτές. Αν, έστω, δίνονταν στη δημοσιότητα τα πρακτικά τους, δίχως μούγκα στη στρούγκα. Στην Ιταλία κάτι τέτοια τα λένε «ομερτά» και τα δείχνουν στις ταινίες. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, τα λένε «προστασία του δημοσίου συμφέροντος»…
Υ.Γ.: Όπως μου έγραψε ο φίλος μου ο Νίκος, με βάση την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός της Μυκόνου είναι 10.134 ψυχές, της Άνδρου 9.221, ενώ του Καρπενησίου 13.105. Για να μην ξεχνιόμαστε…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost