Στο παιχνίδι της ανθρώπινης ύπαρξης η τράπουλα είναι σημαδεμένη: αν προλάβεις να ζήσεις αρκετά χρόνια η φθορά που φέρνει η ηλικία είναι αναπόφευκτη κι όσα χρόνια κι αν ζήσεις ο θάνατος είναι.. τελικά αναπόφευκτος. Η ήττα είναι τελικά αναπόφευκτη. Αν όμως, αντί να προσπαθούμε να νικήσουμε σε ένα παιχνίδι σικέ, ξεκινήσουμε από την αποδοχή αυτής της θεμελιακής ανθρώπινης ήττας, τότε οι συνέπειες είναι ιδιαίτερα απελευθερωτικές. Αν εξετάζουμε δηλαδή με ορίζοντα θνητότητας κάθε τι που κάνουμε ή δεν κάνουμε στη ζωή μας, κάθε τι που κυνηγάμε ή μας κυνηγά, τότε μπορούμε και να αγχωθούμε πάρα πολύ λιγότερο για όλα και ο χρόνος να πάψει να λειτουργεί πάνω μας ως δυνάστης. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το πεπερασμένο του χρόνου, μπορούμε όμως να ζήσουμε ατέλειωτα σε αυτόν τον πεπερασμένο χρόνο. Ατελείωτα; Ίσως και οι ίδιες οι λέξεις που δηλώνουν τέλος, μέση και αρχή να είναι μέρος του προβλήματος. Ίσως η πηγή του κακού είναι η μετατροπή του χρόνου σε μέγεθος και σε μονάδα μέτρησης. (...)
(...) Ό,τι κι αν κάνεις, δεν μπορείς να είσαι ασφαλής. Ό,τι κι αν κάνεις, στο τέλος δεν θα νικήσεις. Ό,τι κι αν κάνεις, δεν θα μείνεις για πάντα υγιής. Μπορείς να προσέχεις την υγεία σου και να καταφέρεις να παρατείνεις τη ζωή σου τριάντα και σαράντα χρόνια περισσότερο απ’ ό,τι αν δεν πρόσεχες.
Αν είναι τριάντα και σαράντα μίζερα, αγχώδη και φοβικά χρόνια, παίζει και να μην κέρδισες, παίζει και να
έχασες. Το νόημα δεν είναι ποιος θα ζήσει περισσότερα χρόνια. Το νόημα
είναι να βρει ο καθένας τον δικό του τρόπο να νιώθει εντάξει. Και ίσως
σιγά σιγά έτσι μπαίνει σε μια διαφορετική εσωτερική ροή. Σε μια ροή που
σε ενδιαφέρει αυτό και μόνο αυτό. Δεν μετράς και δεν μετριέσαι στον χρόνο. Απλά είσαι. Και ο χρόνος απλά παύει να είναι χρόνος. Και
ζεις, με τον χρόνο να μην έχει σημασία χρόνου, με τη ζωή να έχει
σημασία, με το να είσαι εντάξει αυτό το δευτερόλεπτο, αυτό το λεπτό,
αυτή την ώρα, μέσα στα οποία το μυαλό σου αιωρείται, εσύ αιωρείσαι, εσύ
απλά είσαι.
