Μεταμορφώνονται σε ένθετα εφημερίδων, σε μια τελευταία προσπάθεια ν’ αποφύγουν το χρονοντούλαπο…
Ο Χρήστος Ξανθάκης σχολιάζει όλα τα καυτά θέματα στο μιντιακό τοπίο
* Νομίζω πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια είχε κάτσει ένας μερακλής και είχε μετρήσει τα περιοδικά που κυκλοφορούσαν τότε στην Ελλάδα και τα είχε βρει πάνω από πεντακόσια. Μπορεί.. και πάνω από εξακόσια δηλαδή, σε αυτά τα πράγματα σου ξεφεύγουν μερικές φορές τα νούμερα, ιδίως αν μπουρδουκλωθείς με τις κλαδικές εκδόσεις.
Μιλάμε για την χρυσή εποχή του κλάδου, με τρία κραταιά συγκροτήματα να καταγράφουν έκαστον έσοδα δεκάδων εκατομμυρίων ετησίως και τη χλίδα να ρέει από παντού. Και ύστερα ήρθε η κατάρρευση…
* Η οποία κατάρρευση ήταν κυρίως ένα ελληνικό φαινόμενο και είχε βασικά να κάνει με το θάνατο της αγοράς και τη συντριβή της δανειοληπτικής ικανότητας. Στον υπόλοιπο κόσμο επιβίωσαν τα περιοδικά και μάλιστα την είχαν γλυτώσει και από τη λαίλαπα του ίντερνετ σε μεγάλο βαθμό. Όταν οι εφημερίδες κατακρημνίζονταν, τα περιοδικά εξακολουθούσαν να βγάζουν μεροκάματο. Ώσπου ήρθε και γι’ αυτά η κρίσιμη ώρα, ώσπου ήρθε η ώρα της γκιλοτίνας για να το πω καλύτερα, που είχε τη μορφή του Ίνσταγκραμ. Του μέσου κοινωνικής δικτύωσης, που επέτρεψε σε φίρμες και κοινούς θνητούς να στήσουν τις δικές τους μεγάλες και μικρές μηχανές κοπής χρήματος…
* Γιατί δηλαδή να πληρώσει ο Dior (λέμε τώρα μια τυχαία φίρμα) δεκαπέντε και είκοσι χιλιάδες ευρώ για ένα δισέλιδο σε ελληνικό περιοδικό, όταν με τα ίδια λεφτά μπορεί να αγγίξει ένα στρατό ολόκληρο από χρήστες του Ίνσταγκραμ; Φτιάχνει τη δική του σελίδα, προβάλλει τα προϊόντα του, τα προβάλλει ακριβώς με τον τρόπο που θέλει και όποτε θέλει και δεν σκάει.
* Όσο για τους ίδιους τους Ινσταγκράμερς, τις προβεβλημένες μορφές του «μέσου», μπορούν και ζητάνε και ένα και δύο και τρία χιλιάρικα για μια εμφάνιση προϊόντος στο προφίλ τους. Και πρέπει να σας πω ότι οι μικρομεσαίες εταιρείες, που δεν μπορούν να επωμισθούν τα βάρη της τηλεόρασης συνωστίζονται στην πόρτα τους με επιταγές. Όσο για τα περιοδικά, μεταμορφώνονται σε ένθετα εφημερίδων, σε μια τελευταία προσπάθεια ν’ αποφύγουν το χρονοντούλαπο…
Μιλάμε για την χρυσή εποχή του κλάδου, με τρία κραταιά συγκροτήματα να καταγράφουν έκαστον έσοδα δεκάδων εκατομμυρίων ετησίως και τη χλίδα να ρέει από παντού. Και ύστερα ήρθε η κατάρρευση…
* Η οποία κατάρρευση ήταν κυρίως ένα ελληνικό φαινόμενο και είχε βασικά να κάνει με το θάνατο της αγοράς και τη συντριβή της δανειοληπτικής ικανότητας. Στον υπόλοιπο κόσμο επιβίωσαν τα περιοδικά και μάλιστα την είχαν γλυτώσει και από τη λαίλαπα του ίντερνετ σε μεγάλο βαθμό. Όταν οι εφημερίδες κατακρημνίζονταν, τα περιοδικά εξακολουθούσαν να βγάζουν μεροκάματο. Ώσπου ήρθε και γι’ αυτά η κρίσιμη ώρα, ώσπου ήρθε η ώρα της γκιλοτίνας για να το πω καλύτερα, που είχε τη μορφή του Ίνσταγκραμ. Του μέσου κοινωνικής δικτύωσης, που επέτρεψε σε φίρμες και κοινούς θνητούς να στήσουν τις δικές τους μεγάλες και μικρές μηχανές κοπής χρήματος…
* Γιατί δηλαδή να πληρώσει ο Dior (λέμε τώρα μια τυχαία φίρμα) δεκαπέντε και είκοσι χιλιάδες ευρώ για ένα δισέλιδο σε ελληνικό περιοδικό, όταν με τα ίδια λεφτά μπορεί να αγγίξει ένα στρατό ολόκληρο από χρήστες του Ίνσταγκραμ; Φτιάχνει τη δική του σελίδα, προβάλλει τα προϊόντα του, τα προβάλλει ακριβώς με τον τρόπο που θέλει και όποτε θέλει και δεν σκάει.
* Όσο για τους ίδιους τους Ινσταγκράμερς, τις προβεβλημένες μορφές του «μέσου», μπορούν και ζητάνε και ένα και δύο και τρία χιλιάρικα για μια εμφάνιση προϊόντος στο προφίλ τους. Και πρέπει να σας πω ότι οι μικρομεσαίες εταιρείες, που δεν μπορούν να επωμισθούν τα βάρη της τηλεόρασης συνωστίζονται στην πόρτα τους με επιταγές. Όσο για τα περιοδικά, μεταμορφώνονται σε ένθετα εφημερίδων, σε μια τελευταία προσπάθεια ν’ αποφύγουν το χρονοντούλαπο…
- από τη στήλη medioΠΙΛΑΦΟ στο newpost