Και κάπως έτσι η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας μεταμορφώνεται σε γκρίζο εφιάλτη του Κάφκα

Δυό λόγια με αφορμή τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη

του Χρήστου Ξανθάκη 
Εγώ παιδιά στο «πρακτικό» πήγαινα (μιλάμε για κωλόγερο τώρα…), από αρχαία ελληνική γραμματεία δεν σκαμπάζω πολλά. Κι εμείς ωστόσο, οι σκλάβοι των αριθμών και των εξισώσεων, κάτι.. καταλαβαίναμε απ’ όλα αυτά τα ωραία που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας. Και κάτι θυμόμαστε. Όπως, για παράδειγμα, εκείνο εκεί το «Έλληνες αεί παίδες εστέ», που είχε πει ένας Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα, όταν ο τελευταίος είχε κόψει τις βόλτες του στη χώρα των Φαραώ.
Το οποίον μεταφράζεται ως εξής, σύμφωνα με τον φιλόλογο Νίκο Τάχατο:

«Είμαστε άνθρωποι κοινωνικοί, πρόσχαροι, αγαπούμε την ελευθερία, με αυξημένο ακόμη το αίσθημα της φιλανθρωπίας. Παραμένουμε ένας λαός που δεν έχει αλλοιωθεί ακόμη από τον υλισμό σε τέτοιο βαθμό που να μην αναγνωρίζει την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Αναγνωρίζουμε την αξία της φιλίας και παραμένουμε εξαιρετικά φιλόξενοι με τους ξένους που επισκέπτονται τη χώρα μας. Είμαστε ένας λαός με φιλότιμο (καθαρά ελληνική λέξη). Μας αρέσει αυτή η αίσθηση της ελευθερίας, που είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας και που είμαστε έτοιμοι να δώσουμε σκληρούς αγώνες για να την διαφυλάξουμε».

Αυτά, ας πούμε, σε αντίθεση με την πατρίδα του ιερέα, όπου δεν τόλμαγες να ξύσεις τη μύτη σου και σε μπουντρουμιάζανε. Και το στοματάκι σου αν το άνοιγες για να πεις κάτι που δεν άρεσε στα αφεντικά, γινόσουν τροφή για τους κροκόδειλους στο Νείλο. Κι όσο για την αίσθηση της ελευθερίας, πώς θα τις χτίζανε τις Πυραμίδες ρε κιρίζι αν ήταν ελεύθεροι; Με διάλογο και ανταλλαγή απόψεων ή με βούρδουλα και πυρωμένο σίδερο; Είναι προφανές ότι στην Αίγυπτο δεν αναγνωρίζανε και τόσο πολύ την «αξία της ανθρώπινης ύπαρξης»…
Τέτοια στο τότε, στο εξακόσια προ Χριστού, κάπου εκεί γύρω. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια αργότερα, μοιάζει σαν να μετακόμισε η Αίγυπτος στην Ελλάδα, όπου οι παίδες δεν είναι και τόσο «πρόσχαροι» πιά. Μπουνιές τρώνε, κλωτσιές τρώνε, γκλομπιές τρώνε, χειροπέδες τους περνάνε δι’ ασήμαντον αφορμήν, στη ΓΑΔΑ τους πάνε να παίξουν πιανάκι, μόνο οι Πυραμίδες μας λείπουν για να συμπληρωθεί το σκηνικό. Και ο καυτός ήλιος της ερήμου, να πάρουμε κι ένα χρωματάκι μωρ’ αδερφέ!
Είναι που οι αλητήριοι του ΣΥΡΙΖΑ είχανε δέσει τα χέρια της αστυνομίας, όπως είχε πει κι εκείνος ο συνδικαλιστής ν’ αγιάσει το στόμα του. Και μόλις άλλαξε η κατάσταση λύθηκαν τα χέρια των ενστόλων και βρήκαν δουλειά να κάνουν. Με το που θα υποπτευθούν ότι κάποιος σκέπτεται να παρανομήσει, πίπτει ράβδος κατά συρροήν. Που σε πονεί και που σε σφάζει, δεν θα μας κάνεις εσύ τη χώρα πουταναριό και το πολίτευμα ποτηρόπανο. Ο νόμος και η τάξη θα επικρατήσουν εις άπασαν την επικράτειαν και αν μας προκύψουν και μικρές απώλειες, μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτές. Εδώ απεβίωσαν 6.000 άτομα από κορωνοϊό και δεν ακούστηκε κιχ, θα διαμαρτυρηθείτε για μερικά ανοιγμένα κεφάλια;
Και κάπως έτσι η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας μεταμορφώνεται σε γκρίζο εφιάλτη του Φραντς Κάφκα. Σ’ ένα πεδίο βολής φτηνό, όπου η εξουσία έχει χάσει κάθε επαφή με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Με αυξανόμενη τη συχνότητα των επεισοδίων, τώρα που σφίγγουν τα γάλατα και βράζει το νερό. Ξύλο δεξιά, ξύλο αριστερά, ξύλο πάνω, ξύλο κάτω, ξύλο παντού. Για να σας δούμε λοιπόν παίδες, θα το καταπιείτε απνευστί ή μήπως ήρθε να εγκαταλείψετε επιτέλους τον καναπέ σας;

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost