Γράφει η Χριστίνα Παπασταθοπούλου
Ηταν Μάρτιος του 2020 όταν ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μας με την πανδημία να χτυπά και τη δική μας πόρτα. Τρομοκρατημένοι και σε πλήρη σύγχυση αναζητούσαμε πηγές πληροφόρησης.. προσπαθώντας να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Να μάθουμε τι πρέπει να κάνουμε, πώς να προστατευτούμε από τον «δολοφόνο» ιό. Πέρασε ένας χρόνος από τότε. Τραγικός για άλλους, αρκετά δύσκολος για πολλούς, γεμάτος ανασφάλεια και αγωνία σχεδόν για όλους.
Εν όψει αυτής της πρωτόγνωρης και άσχημης επετείου αναρωτιόμουν, εκτός από την καθημερινότητά μας, τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, τις δουλειές μας, τι άλλο πολύτιμο χάσαμε μέσα σε αυτούς τους 12 μήνες. Και μια απώλεια σημαντική μού ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό. Της εμπιστοσύνης σε όσους λαμβάνουν αποφάσεις για τη ζωή μας. Και πώς να μην κλονιστεί αυτή, όταν από τη μάσκα που δεν έπρεπε να φοράμε οι υγιείς πέρυσι τον Απρίλιο, συμβουλή διά στόματος κορυφαίου επιστήμονα που, κακά τα ψέματα, από τα χείλη του κρεμόμασταν τότε, φέτος βρεθήκαμε όλοι, υγιείς και ασθενείς, να φοράμε διπλές μάσκες.
Οταν η ελπίδα για τα εμβόλια που θα μας κρατήσουν μακριά από τον καταστροφικό ιό μετατράπηκε σε αβεβαιότητα και ανησυχία, καθώς ξαφνικά γίναμε αποδέκτες αρνητικών πληροφοριών για εμβόλιο που ήδη έκαναν δικοί μας άνθρωποι και άλλοι αναμένεται να κάνουν. Οταν η πεποίθηση πως η παραμονή στο σπίτι μάς εξασφαλίζει ασφάλεια άρχισε να χάνεται, καθώς πληθαίνουν οι επιστημονικές φωνές που υποστηρίζουν ότι ο κόσμος πρέπει να βγει έξω από τα σπίτια του, σε ανοιχτούς χώρους, σε πάρκα, σε πλατείες.
Πώς μπορεί λοιπόν να πειθαρχήσει ένας λαός και να εφαρμόσει τα μέτρα για τον περιορισμό της πανδημίας, όταν τη θέση της εμπιστοσύνης πήραν ο φόβος, η αμφισβήτηση και η καχυποψία;
- το κείμενο της Χριστίνας Παπασταθοπούλου είναι από την ΕφΣυν (19.3.2021)