Οχι, αυτή τη φορά ο Θανάσης Καρτερός στην "Αυγή" δεν ασκεί κριτική ούτε επιτίθεται κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτή τη φορά κριτικάρει τους συντρόφους που με ατυχείς δηλώσεις κάνουν.. δυστυχείς τους άλλους και ευτυχή την κυβερνητική προπαγάνδα. Οι ατυχείς δηλώσεις γράφει ο Καρτερός -αναφερόμενος προφανώς στα όσα είπε ο Θ. Δρίτσας για τη 17Ν- επαναλαμβάνονται συστηματικά και εκνευριστικά στις πιο ακατάλληλες στιγμές, σε συγκυρίες πολιτικής σύγκρουσης, που απαιτούν την πιο μεγάλη προσοχή, αυτοσυγκράτηση και ωριμότητα.
Ο Θ. Καρτερός ξεκαθαρίζει πως δεν αφήνει προσωπικές αιχμές κατά κάποιου συγκεκριμένα, λέγοντας πως δεν πρόκειται για μία περίπτωση, αλλά για δεκάδες, για φαινόμενο. Ο αρθρογράφος προχωρά και σε νουθεσίες προς τον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας πως αυτό το φαινόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ συλλογικά οφείλει να το αντιμετωπίσει πολιτικά - και συντροφικά εννοείται- αλλά με λίγο περισσότερο θάρρος. «Μια ξεκάθαρη τοποθέτηση είναι εκατό φορές καλύτερη από υπαινιγμούς και μισόλογα» γράφει χαρακτηριστικά. Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του Θανάση Καρτερού στην «Αυγή»:
Οι ατυχείς και οι δυστυχείς
Η συμμετοχή στην περιπέτεια της Αριστεράς δεν είναι περίπατος. Είναι πορεία σε υπονομευμένους δρόμους, σύγκρουση με έναν αντίπαλο αδίστακτο
Δεν είναι η πρώτη φορά και πιθανότατα δεν θα είναι η τελευταία. Οι ατυχείς δηλώσεις, που κάνουν δυστυχείς τους άλλους και ευτυχή την κυβερνητική προπαγάνδα, επαναλαμβάνονται συστηματικά, εκνευριστικά μπορείς να πεις κατά καιρούς. Συχνά, μάλιστα, στις πιο ακατάλληλες στιγμές, σε συγκυρίες πολιτικής σύγκρουσης, που απαιτούν την πιο μεγάλη προσοχή, αυτοσυγκράτηση, ωριμότητα, πετιέται κάποια ή κάποιος για να στρώσει λόγω, ή και έργω, με τις καλύτερες των προθέσεων τον δρόμο προς την «κόλαση». Δική του, αλλά δυστυχώς και των άλλων.
Το δικαίωμα στο λάθος, θα πεις. Αναφαίρετο για όλους, αλλά αυτό δεν περιλαμβάνει και την υποχρέωση ο ΣΥΡΙΖΑ να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο. Να αποφεύγει να αναδείξει χωρίς φόβο και πάθος ένα λάθος, να επικρίνει ένα λάθος κι αυτόν που το διέπραξε. Διότι, για να είμαστε ειλικρινείς, και πάθος υπάρχει, μόνο που εξαντλείται σε μουρμούρα παρασκηνίου. Και ο φόβος επίσης όχι μόνο υπάρχει, αλλά και ως άστρο λαμπρό μας οδηγεί. Μην φανεί το κόμμα αντιδημοκρατικό - ενώ το να σέρνουμε έναν κόσμο ολόκληρο πίσω από τα μεθεόρτια μιας «άτυχης» δήλωσης είναι δημοκρατικό!
Η συμμετοχή στην περιπέτεια της Αριστεράς δεν είναι περίπατος. Είναι πορεία σε υπονομευμένους δρόμους, σύγκρουση με έναν αντίπαλο αδίστακτο. Η απαίτηση για σοβαρότητα και ωριμότητα δεν είναι απαίτηση του κόμματος, της γραφειοκρατίας του, του Τσίπρα ή κάποιων νοσταλγών του συγκεντρωτισμού. Άμα βγεις παραέξω, βλέπεις ότι είναι απαίτηση ενός ολόκληρου κόσμου. Που έχει βαρεθεί, μπαϊλντίσει, αγανακτήσει εκεί που κάτι πάει να γίνει, κάποιο παράθυρο ν’ ανοίξει, να πέφτει η σφαλιάρα. Με καλές προθέσεις. Από καλούς ανθρώπους.
Αν κάποιος θεωρήσει τα παραπάνω προσωπικές αιχμές, κάνει λάθος. Δεν πρόκειται για μία περίπτωση, αλλά για δεκάδες. Για φαινόμενο. Τόσο διαδεδομένο που συναντά το ευαγγελικό «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Κι αν πιάσουμε τις πέτρες, μάλλον το κεφάλι μας πρέπει να χτυπάμε πρώτα, παρά τους διπλανούς μας. Κι αν συμφωνούμε ότι είναι φαινόμενο, θα συμφωνήσουμε κι ότι δεν αντιμετωπίζεται με συντροφικά μαχαιρώματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συλλογικά, εν όψει και του συνεδρίου του, οφείλει να το αντιμετωπίσει. Πολιτικά - και συντροφικά εννοείται.
Αλλά με λίγο περισσότερο θάρρος. Μια ξεκάθαρη τοποθέτηση είναι εκατό φορές καλύτερη από υπαινιγμούς και μισόλογα...