Ακούγοντας την μαρτυρία του Άρη για όσα πέρασε στα χέρια της ασφάλειας έκλαψα.
Έκλαιγε ο ίδιος όσο τα έλεγε και έκλαιγαν και όσοι ήταν μαζί του στο στούντιο..Έκλαιγαν και όσοι ήταν γύρω μου.
Έκλαιγαν και όσοι έγραφαν εκείνη την ώρα στο τσατ του ραδιοφώνου.
Με τους ίδιους ανθρώπους έχω κλάψει κι άλλες φορές.
Φυσικά και κλαίμε.
Κλαίμε και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό.
Κλαίμε για κάθε άνθρωπο που κλαίει, για κάθε άνθρωπο που πονάει, για κάθε έναν που υποφέρει.
Για κάθε άνθρωπο που δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του.
Για κάθε έναν που κακοποιείται και δεν μιλάει, αλλά και για κάθε έναν που κατάφερε να μιλήσει.
Για κάθε άνθρωπο που πουλάει την ζωή του για να ζήσει.
Για κάθε παιδί, για κάθε γονιό, για κάθε έναν που αδικείται.
Για κάθε βάρκα με δάκρυα που προσπαθεί να ξεφύγει απ’ τον θάνατο και είτε βουλιάζει, είτε την χώνουν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης χωρίς ζωή.
- απόσπασμα από κείμενο που υπογράφει ο Σπύρος Γραμμένος στο thepressproject / ολόκληρο ΕΔΩ
*Εδώ μπορείτε να βρείτε τη σελίδα Pol.Stencils από την οποία είναι το εικαστικό του άρθρου.
