Στη λέξη «αστυνομία» κεντρικό στοιχείο δεν είναι το «άστυ», αλλά ο «νόμος». Η ελληνική γλώσσα έχει τη δεξιότητα να θέτει στο επίκεντρο των όρων την πολιτική και θεσμική ουσία τους..Η αστυνομία, που είναι εργαλείο διασφάλισης της τήρησης του νόμου, δεν μπορεί να είναι η ίδια πάνω από αυτόν.
Αυτό, θεωρητικά, είναι κεκτημένο των αστικών δημοκρατιών των μεταπολεμικών χρόνων. Τα κράτη δεν παραιτήθηκαν από την εξουσία να αναπτύσσουν μηχανισμούς καταστολής, ωστόσο υποχρεώθηκαν να επιβάλουν ισχυρούς περιορισμούς στη δράση τους, με βάση τα διευρυμένα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα των Συνταγμάτων του 20ού αιώνα.
Η Ελλάδα, στα σκοτεινά μετεμφυλιακά χρόνια, απέκλινε πολύ από το ευρωπαϊκό πρότυπο. Η αστυνομία έγινε συνώνυμο της βάναυσης καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών, άσκησης βίας και τρομοκρατίας. Η χούντα απογείωσε αυτό τον ρόλο, συχνά με αιματηρό τρόπο.
Μέχρι πρότινος υποθέταμε ότι έχουμε διανύσει ασφαλή απόσταση από τις σκοτεινές δεκαετίες, όταν η αστυνομία ήταν σύμβολο καταπίεσης, τυφλής βίας και εκφοβισμού. Οι σκηνές που είδαμε στη Νέα Σμύρνη, οι εικόνες που βλέπουμε σχεδόν καθημερινά σε συλλαλητήρια ή σοκάκια συνοικιών αποκαλύπτουν ότι αυτή η κυβέρνηση, ο υπουργός καταστολής και ο πρωθυπουργός υποκρισίας και κυνισμού έχουν εκτρέψει την αστυνομία σε επικίνδυνες ατραπούς.
Εχουν ενσπείρει στα νέα παιδιά που συγκροτούν τα Σώματα Ασφαλείας ένα επικίνδυνο μείγμα αλαζονείας, φόβου, καχυποψίας και τελικά μίσους για την κοινωνία και τα πιο ζωηρά τμήματά της.
Η εικόνα του αστυνομικού που λιντσάρεται από μια ορδή εξαγριωμένων νεαρών, έπειτα από την πρόκληση της εκτόξευσης μιας βομβίδας κρότου λάμψης εναντίον του πλήθους, μόνο θλίψη μάς προκαλεί. Οι δράστες οδηγούνται στη δικαιοσύνη αντιμετωπίζοντας βαριές κατηγορίες και ποινές.
Οι δεκάδες και εκατοντάδες αστυνομικοί που πρωταγωνίστησαν σε περιστατικά βαναυσότητας σε βάρος πολιτών σε δρόμους της Νέας Σμύρνης ή της Καλλιθέας πού και πότε θα λογοδοτήσουν;
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που δίνει στα όργανα της εκτελεστικής εξουσίας το προνόμιο του αυτοελέγχου, με «Ενορκες Διοικητικές Εξετάσεις» που τα πορίσματά τους δεν τα μαθαίνουμε ποτέ ή τα μαθαίνουμε όταν τα γεγονότα έχουν πια ξεχαστεί; Ποια είναι η απάντηση της σύγχρονης δημοκρατίας στο ερώτημα που έθετε ο Γιουβενάλης πριν από 2.000 χρόνια στη Ρώμη: «Ποιος φυλάει τους φύλακες;»
Μέχρι πρότινος υποθέταμε ότι έχουμε διανύσει ασφαλή απόσταση από τις σκοτεινές δεκαετίες, όταν η αστυνομία ήταν σύμβολο καταπίεσης, τυφλής βίας και εκφοβισμού. Οι σκηνές που είδαμε στη Νέα Σμύρνη, οι εικόνες που βλέπουμε σχεδόν καθημερινά σε συλλαλητήρια ή σοκάκια συνοικιών αποκαλύπτουν ότι αυτή η κυβέρνηση, ο υπουργός καταστολής και ο πρωθυπουργός υποκρισίας και κυνισμού έχουν εκτρέψει την αστυνομία σε επικίνδυνες ατραπούς.
Εχουν ενσπείρει στα νέα παιδιά που συγκροτούν τα Σώματα Ασφαλείας ένα επικίνδυνο μείγμα αλαζονείας, φόβου, καχυποψίας και τελικά μίσους για την κοινωνία και τα πιο ζωηρά τμήματά της.
Η εικόνα του αστυνομικού που λιντσάρεται από μια ορδή εξαγριωμένων νεαρών, έπειτα από την πρόκληση της εκτόξευσης μιας βομβίδας κρότου λάμψης εναντίον του πλήθους, μόνο θλίψη μάς προκαλεί. Οι δράστες οδηγούνται στη δικαιοσύνη αντιμετωπίζοντας βαριές κατηγορίες και ποινές.
Οι δεκάδες και εκατοντάδες αστυνομικοί που πρωταγωνίστησαν σε περιστατικά βαναυσότητας σε βάρος πολιτών σε δρόμους της Νέας Σμύρνης ή της Καλλιθέας πού και πότε θα λογοδοτήσουν;
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που δίνει στα όργανα της εκτελεστικής εξουσίας το προνόμιο του αυτοελέγχου, με «Ενορκες Διοικητικές Εξετάσεις» που τα πορίσματά τους δεν τα μαθαίνουμε ποτέ ή τα μαθαίνουμε όταν τα γεγονότα έχουν πια ξεχαστεί; Ποια είναι η απάντηση της σύγχρονης δημοκρατίας στο ερώτημα που έθετε ο Γιουβενάλης πριν από 2.000 χρόνια στη Ρώμη: «Ποιος φυλάει τους φύλακες;»
Εφημερίδα των Συντακτών / Άποψη