Το έλλειμμα δημοκρατίας μπορεί να οδηγήσει σε εκρήξεις
του Χρήστου Ξανθάκη
Τον ράπερ τον λένε Pablo Hasél. Τον αμφιλεγόμενο ράπερ αν θέλω να είμαι πιο ακριβής, μιας και δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι το έχει παρακάνει τόσο με τους στίχους του όσο και με τα .. τιτιβίσματά του στο τουίτερ. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μοιάζει νερό για πρόσφορο όταν προτείνει να μπιστολιάσουν έναν δήμαρχο στην Καταλονία ή να βάλουν μπόμπα σ’ έναν κυβερνητικό αξιωματούχο στη Βασκία. Πλάκα έχει όταν αποκαλεί «μαφιόζο» τον πρώην μονάρχη της Ισπανίας, τον Χουάν Κάρλος, αλλά οι δολοφονίες και ο εγκωμιασμός τους είναι αποτρόπαιη ιστορία. Τελεία.
Κι ύστερα τον δικάζουν τον Pablo Hasél και τρώει ενιά μήνες φυλακή και πάνε να τον συλλάβουν και καταφεύγει σε πανεπιστημιακό κάμπους της Βαρκελώνης και μπουκάρουν οι ένστολοι και του περνάνε τα τσίγκινα βραχιολάκια και όπως τον πάνε σηκωτό στο περιπολικό σηκώνει ο ράπερ τη γροθιά του. Αμετανόητος ως την τελευταία στιγμή, ναι κυρία μου τι να σας πω, σίγουρα είναι μέτριος, ίσως και μεταμοντέρνος αριστερός, αν δεν είχε όρχεις θα πίστευα πραγματικά ότι επρόκειτο για κόρη υπουργών. Τέλος πάντων, τον μπουζουριάσανε τον άνθρωπο και θα περίμενε κανείς να διαμαρτυρηθούν τίποτις φοιτητάκια, τίποτις μπαχαλάκια, τίποτις αναρχάκια, μια, δυο, τρεις μέρες δηλαδή με πορείες και πανό και συνθήματα και τραγούδια κι όξω απ’ την πόρτα. Κι αντ’ αυτού, άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως:
Δυο βδομάδες με οδομαχίες, με συγκρούσεις, με βανδαλισμούς, με φωτιές, που ξεκίνησαν από την πρωτεύουσα της Καταλονίας και επεκτάθηκαν στη μισή Ισπανία. Κάτι σαν την Ελλάδα του 2008, αλλά «δί’ ασήμαντον αφορμήν» όπως θα σημείωναν και τα αστυνομικά δελτία. Δηλαδή, καλά να κατεβαίνεις στο δρόμο και να τα κάνεις όλα αλοιφή γιατί ένας αστυνομικός σκότωσε ένα πιτσιρίκι, αλλά για εννιά μήνες φυλακή σε έναν αθυρόστομο ράπερ; Ντα φακ, που λένε και τα εικοσάχρονα…
Δεν ήταν όμως για τον ράπερ, παιδιά. Δεν ήταν γιατί έπαιξε πιανάκι ο Hasél και γνώρισε τη μοναξιά του κελιού. Ήταν γιατί οι νέοι και οι νέες της Ισπανίας, δεν αντέχουν άλλο!
Δεν αντέχουν άλλη κρίση, μετά από δέκα χρόνια στον κουβά.
Δεν αντέχουν άλλη ανεργία και δουλειές του τάληρου.
Δεν αντέχουν άλλη κοροϊδία ότι σιμά κοντά θα λάμψει ο ήλιος και γι’ αυτούς.
Δεν αντέχουν ούτε καν την καραντίνα τη γαμημένη, που τους κλέβει τα νιάτα. Γιατί άλλο είναι να είσαι πενηντάρης, να έχεις ζήσει τη ζωή σου, να έχεις κάνει τα κουμάντα σου και να έχεις απολαύσει τα ελέη του Κυρίου ημών και άλλο στα δεκαοκτώ σου να χάνεις έναν ολόκληρο χρόνο από την πιο φαντασμαγορική περίοδο του βίου σου. Έναν χρόνο που δεν πρόκειται να τον ξαναβρείς…
Σημειώνοντας λοιπόν ότι η επίσημη ανεργία για τους νέους και τις νέες της Ισπανίας έχει φτάσει το σαράντα τοις εκατό και ότι και στη χώρα μας κάπου εκεί κυμαίνεται το ποσοστό, θα ήθελα να υπογραμμίσω πως μια σπίθα είναι αρκετή για να κάνει μπαμ η πυριτιδαποθήκη. Κι αν η σύλληψη ενός ράπερ οδηγεί σε μίνι εξέγερση, σκεφτείτε τι μπορεί να προκύψει από έναν θάνατο απεργού πείνας. Εδώ ρε φίλε, είχαμε αντάρα και φωνή λαού για ένα κατ’ ουσίαν ξεφτιλισμένο μαγαζί όπως η ΕΡΤ. Γιατί το είπαμε χίλιες φορές:
Δεν ήταν η ΕΡΤ, ήταν το έλλειμμα δημοκρατίας. Και αυτή η ανατριχιαστική αίσθηση ότι ο επόμενος στη σειρά θα είσαι εσύ…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
