Οι σχέσεις της δημοσιογραφίας με την κάθε είδους εξουσία είναι προαιώνια! Αλλά πάνε χρόνια από τότε που οι δημοσιογράφοι ανέβαζαν και έριχναν κυβερνήσεις, διοικούσαν συλλόγους, όριζαν.. υπουργούς –ή, έστω, και αν δεν τα έκαναν όλα αυτά είχαν «κάποια δύναμη, κάποια επιρροή», όπως είχε πει η Ελένη Βλάχου στη μεγάλη συνέντευξη που έδωσε στον Γιώργο Δουατζή για τα «Νέα». Κάποτε οι δημοσιογράφοι –κάποιοι δημοσιογράφοι– ήταν συνομιλητές αρχηγών κομμάτων ή αφανείς πρόεδροι ΠΑΕ. Καθόριζαν τις εξελίξεις, έκαιγαν παίκτες, αναδείκνυαν άλλους, διοικούσαν με τον τρόπο τους. Δεν είναι υπερβολή.
Σίγουρα αυτό είναι στρέβλωση της δημοσιογραφίας –απολύτως κατακριτέα. Αλλά στρέβλωση δεν είναι και η σημερινή συμπόρευση μιας μερίδας του Τύπου με πολιτικούς, παράγοντες, κόμματα; Η διαφορά είναι ότι τότε όσοι διαπλέκονταν με την εξουσία –την κάθε είδους, όχι μόνο την πολιτική– διαμόρφωναν εν πολλοίς τις εξελίξεις, τις οδηγούσαν, έσυραν και δεν σύρονταν. Εκείνος ο, στρεβλός έστω, Τύπος, είχε εγωισμό. Τώρα εκλιπαρεί για ενίσχυση με απλωμένο το χέρι. Τότε οι δημοσιογράφοι έδιναν «χαρτάκι« με υποδείξεις στους εξουσιαστές, τώρα οι εξουσιαστές δίνουν «χαρτάκι» σε δημοσιογράφους για να παπαγαλίσουν τα δικά τους στην πολιτική ή στο ποδόσφαιρο. Οι εξουσιαστές τούς φυτεύουν σε δουλειές και αυτοί φυτρώνουν και ανθίζουν. Σε οποιεσδήποτε δουλειές: σε Τύπο, σε διαδίκτυο, σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. Δοτή δημοσιογραφία, δοτά θέματα, δοτές απόψεις.
