Ο ΧρήστοςΞανθάκης γράφει εις μνήμην του art director της Εφημερίδας των Συντακτών, Δημήτρη Φωτόπουλου, που πέθανε ξαφνικά από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου…
Όταν ήμουνα πιτσιρίκι και ονειρευόμουνα να γίνω δημοσιογράφος, είχα διαβάσει στο «Ποντίκι» ότι όλος ο κλάδος ανήκει στο ΚΚΕ. Και είχα παραξενευτεί αρχικά, γιατί οι λειτουργοί του Τύπου δεν. φημίζονταν ποτέ για την μαζική ένταξή τους στο Κομμουνιστικό κίνημα ή τις παραφυάδες του. Ύστερα όμως είδα την επεξήγηση των αρχικών και κατάλαβα τι εννοούσε ο γάτος που το έγραψε: ΚΚΕ από Καρδιά, Καρκίνος, Εγκεφαλικό! Γιατί η δημοσιογραφία όχι μόνο σε ταχυδρομεί στον άλλο κόσμο μια ώρα αρχύτερα, αλλά έχει και ξεχωριστούς τρόπους να σε ξαποστέλνει. Ή από Καρδιά θα πας ή από Καρκίνο ή από Εγκεφαλικό. Απ’ όλες τις αιτίες που συνδέονται άμεσα με το κυνήγι της είδησης και την αγωνία του ρεπορτάζ και την τρέλα του ντεντλάην. Και δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι φυσικά, είναι και όλοι όσοι βρίσκονται στα πέριξ της δημοσιογραφίας: Γραφίστες, τεχνικοί, τυπογράφοι…
Συγχωρείστε μου τον μακροσκελή πρόλογο σήμερα, αλλά είναι λόγω αμηχανίας. Γιατί πριν από λίγο είπα να κάνω μια γύρα στις σελίδες media να δω τι παίζει και μπήκα στο e-tetradio, και διάβασα ότι έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας ο Δημήτρης Φωτόπουλος. Ο art director της Εφημερίδας των Συντακτών, από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου…
* Με τον Δημητράκη, όπως τον έλεγα πάντοτε, πρωτοσυναντηθήκαμε πριν από τριάντα χρόνια σχεδόν στην «Ηχώ των Αιθέρων», την εφημερίδα των αποστράτων της Αεροπορίας. Γνωριστήκαμε και συμπαθηθήκαμε, γιατί ήτανε ροκιό κι αυτός, γιατί ήτανε παιδί της νύχτας, γιατί ήτανε ταλεντάρα, γιατί δεν μάσαγε ποτέ τα λόγια του, γιατί είχε ένα χιούμορ υπόγειο αλλά αιχμηρό. Και γιατί ήτανε το πιο φιλότιμο πλάσμα του κόσμου, έτοιμος να σκιστεί για να σε βοηθήσει, για να σε καλμάρει, για να σώσει καταστάσεις. Και για να λύνει σε πέντε λεπτά προβλήματα που κάποιοι θέλανε πέντε μέρες να τα κατανοήσουν…
* Τέλειωσε η θητεία μου ύστερα και βρισκόμασταν σπάνια, αραιά και που. Ώσπου ξανασυναντηθήκαμε στην «Νέα Σελίδα» του Λιβάνη και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα από την πρώτη γνωριμία μας. Άλλωστε δεν είχε αλλάξει και τίποτε ούτε στον ένα ούτε στον άλλο. Το εργασιακό μας στάτους μόνο, εκείνος ήταν πια art director, εγώ έγραφα σχόλια για πολιτική και κοινωνία. Τα είπαμε με λίγα λόγια (ο Δημήτρης απεχθανόταν τις φλυαρίες), τα βρήκαμε, τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε και μου έφτιαξε μια στήλη πέρσοναλ να την πιείς στο ποτήρι. Ήταν το τελευταίο δώρο του σ’ έναν φίλο…
* Αντίο ρε παλικάρι της οθόνης, αντίο ρε παιχταρά της σελίδας. Θα μας λείψεις κι εσύ και ο τρόπος σου και η μαγκιά σου και οι χειρονομίες σου ακόμη. Και το βλέμμα σου το μοναδικό, που μπορούσε να μεταμορφώνει και τις τελευταίες κοινοτοπίες σε μίνι θαύματα του οπτικού ορίζοντα. Ένα ποτήρι στη μνήμη σου και φύγαμε!