Δεν είναι εύκολο να αποστασιοποιηθείς από την πραγματικότητα. Είναι σκληρή κι αυτό τις τελευταίες ημέρες το ζούμε πολύ έντονα. Προσωπικά δεν γουστάρω ούτε τους γκλομπάτους αστυνομικούς που.. βγαίνουν «κυνήγι» ούτε τους «γνωστούς αγνώστους» που αμαυρώνουν – χρόνια τώρα – πορείες και βγαίνουν στο δικό τους «κυνήγι» των… κυνηγών τους.
Τα δακρυγόνα έχουν μια πολύ έντονη μυρωδιά. Στην αρχή νιώθεις να στεγνώνει το στόμα και ο λαιμός, μετά κλαίνε τα μάτια και μετά όλα αυτά γίνονται πιο έντονα. Τσούζει όλο το κεφάλι σου. Ως δημοσιογράφος έχω βρεθεί σε πολλές τέτοιου είδους μάχες. Και οι μολότοφ – αν τύχει και περάσει καμία πάνω από το κεφάλι σου έχουν τη μυρωδιά και την αψάδα της φλόγας.
Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, όπως και να τη δεις.
Η αστυνομία εναντίον των πολιτών.
Οι πολίτες εναντίον της αστυνομίας και της υπέρμετρης, και μονίμως τελικώς ατιμώρητης (ή περίπου) βίας.
Η Κυβέρνηση εναντίον της αντιπολίτευσης και η αντιπολίτευση εναντίον της Κυβέρνησης σε ένα αέναο διχαστικό γαϊτανάκι.
Η κοινή λογική, που βλέπει και δεν αντέχει, εναντίον των κάθε λογής «παπαγάλων» που παπαγαλίζουν τη μια ή την άλλη εκδοχή.
Οι νεραντζιές της γειτονιάς μου είναι πιο δυνατές από τη μάσκα που φοράω.
Σήμερα το άρωμα από τα ανθάκια που έσκασαν μύτη κέρδισαν την τριπλή
επίστρωση και τρύπωσαν στα ρουθούνια μου κι από εκεί έστειλαν το μήνυμα
στον εγκέφαλό μου για εκείνη τη γλυκιά αίσθηση των ανοιξιάτικων
απογευμάτων, που η μέρα μεγαλώνει και των αναμνήσεων.
Κάτι όμως δεν άφηνε το άρωμα, αυτό το ηδονικό που έλεγε ο Καβάφης, να κάνει τη δουλειά του.
Καθώς μυρίζω τις νεραντζιές δεν μπορώ να ηρεμήσω όταν διαβάζω και
βλέπω εικόνες από τα τελευταία γεγονότα στη Νέα Σμύρνη. Μαζί και οι
νεκροί και οι πολλές χιλιάδες που καθημερινά χτυπιούνται από την
πανδημία.
Ένα μεθυστικό άρωμα, αυτό που φοράει η πόλη μας και μας
κλείνει το μάτι διαλύεται από τη δυσωδία των εγκάθετων που σβαρνίζουν το
διαδίκτυο και προσπαθούν να ισοπεδώσουν ότι δεν είναι με το μέρος τους.
Τα πράγματα είναι τελικά απλά: το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όλα είναι θέμα απόφασης. Όπως αποφάσισαν κάποτε ότι οι συνταξιούχοι, παραδείγματος χάριν, έριξαν την χώρα στα βράχια και τους έκοψαν συντάξεις και δώρα έτσι κάποιος πρέπει ν’ αποφασίσει να βάλει τάξη. Κι αν οι κρίκοι της αλυσίδας που απαιτείται για να μπει αυτή η τάξη δεν αντέχουν να τους κόψουν και να βάλουν άλλους.
Η υπέρμετρη βία της αστυνομίας κατά των πολιτών δεν συγχωρείται. Οι αστυνομικοί δεν είναι, δεν πρέπει να είναι σαν τον τύπο που είπε «πάμε να σκοτώσουμε», ή τον άλλον με το πτυσσόμενο γκλομπ . Για τα έργα και τις ημέρες της αστυνομίας έχει ευθύνη ο Υπουργός.
Θυμώνω που δεν μπορώ να ταξιδέψω στις αναμνήσεις μου με τις μυρωδιές
της πόλης. Τα δακρυγόνα είναι, πρόσκαιρα, πιο έντονα από το ξέσπασμα των
μικρών ανθών στις άκρες των κλαριών των δέντρων.
Θυμώνω που οι νταήδες θέλουν ντε και καλά κάποιον να δολοφονήσουν, και δεν με νοιάζει αν αυτός είναι ένστολος.
Δεν θέλω να δολοφονεί κανείς στο όνομα καμιάς διεκδίκησης.
Αισθάνομαι μια ζαλούρα που δεν ξέρω αν είναι από τα δακρυγόνα, ή το άρωμα της νεραντζιάς κάτω από το σπίτι. Ελπίζω να είναι από το δεύτερο.
Γιάννης Καφάτος / viewtag