Για τον Νίκο Καϊμάκη είχα ακούσει από τη δεκαετία του ογδόντα κιόλας. Από τότε που εμείς, τα φρέσκα κοτόπουλα του Ρήγα, αντιμετωπίζαμε με δέος τα έμπειρα στελέχη του ΚΚΕ Εσωτερικού.. Και ιδίως τα στελέχη εκείνα που δεν λειτουργούσαν ως πόντικες των γραφείων (έτσι κι ανοίξω το στόμα μου…), αλλά έδιναν καθημερινά τις μάχες τους στα κοινωνικά μέτωπα. Ο Νίκος Καϊμάκης ανήκε στη δεύτερη κατηγορία, ων ζόρικος και ανθεκτικός συνδικαλιστής στη ΔΕΗ και στη ΓΣΕΕ. Για να περάσει αργότερα, πολλά χρόνια αργότερα και από τον δικό μας κλάδο, τα ΜΜΕ και να ξανασυστηθούμε.
Στο Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ο Νίκος Καϊμάκης έγραψε τη δική του ιστορία, αφενός ως φωνή της λογικής (δεν μπορείτε να φαντασθείτε τι μαλακίες έχουν κατά καιρούς ακουστεί στο όργανο!) και αφετέρου ως συνεπής αριστερός. Δίνοντας πάντα τον καλό αγώνα υπέρ της ευνομίας, υπέρ των τηλεθεατών και ακροατών, κόντρα σε κάθε είδους συμφέροντα, σε πάσης φύσεως κέντρα και παράκεντρα εξουσίας. Δεν ήταν εύκολο, αλλά τα κατάφερε μια χαρά και αναδείχθηκε σε ένα πολύτιμο στέλεχος του ΕΣΡ. Νομίζω ότι μαζί με τον Ροδόλφο Μορώνη, ήταν μάλλον οι φωτεινότερες μορφές στην σύντομη ιστορία του θεσμού.
Τον αποχαιρετούμε με αγάπη και στέλνουμε θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Ο Νίκος Καϊμάκης ήταν σπάνια πάστα ανθρώπου και πραγματικός ακτιβιστής όταν η λέξη δεν ήταν ακόμη της μόδας…
