Οι αποκαλύψεις για σεξουαλικές κακοποιήσεις που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας τις τελευταίες εβδομάδες από ανθρώπους της τέχνης και του αθλητισμού είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου μιας βαθιά ριζωμένης και ανεξέλεγκτης διαφθοράς που διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό, πολιτιστικό.. και επιχειρηματικό status quo όπως αυτό έχει διαμορφωθεί τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Από την εποχή των “παχιών αγελάδων” και της χρηματιστηριακής (και τηλεοπτικής) φούσκας της δεκαετίας του ‘90 μέχρι και τις “ισχνές αγελάδες” των μνημονίων και της πανδημίας.
Το θέμα σήμερα δεν είναι να τιμωρηθούν δύο-τρεις ως μεμονωμένες περιπτώσεις “κακών παιδιών” που παρεκτράπηκαν. Να μην μείνει το #MeToo ένα ακόμη hashtag που θα ξεφουσκώσει και θα χαθεί στο πέλαγος της πληροφορίας αλλά να αποκαλυφθεί ολόκληρο το πολυπλόκαμο κύκλωμα της διαφθοράς, της κατάχρησης εξουσίας, των κατ’ επανάληψη βιασμών και βασανισμών, της παιδοφιλίας, της διακίνησης ναρκωτικών, του εμπορίου λευκής σάρκας και όσων όχι απλώς το κάλυπταν αλλά και το επιβράβευαν. Να γίνουν γνωστά όλα αυτά τα παρεάκια που μοιράζουν θέσεις, αξιώματα και επιχορηγήσεις. Που κάποτε βράβευαν σε γκλάμουρους τελετές τους θύτες ως “Ανδρες της Χρονιάς”. Γιατί ήξεραν. Ολοι τους ήξεραν και ξέρουν κι ας υποκρίνονται τους ανήξερους ενώ μέχρι χθες φωτογραφίζονταν μαζί με τα τέρατα.
Ηξεραν εξ αρχής όσοι έχουν πολιτικές θέσεις ευθύνης. Ηξεραν οι καναλάρχες και οι διευθυντές προγράμματος, οι τηλεοπτικοί παραγωγοί, οι σκηνοθέτες. Ηξεραν οι δημοσιογράφοι του πολιτιστικού και του αθλητικού ρεπορτάζ.
Κι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ήξερε… Αλλά μέχρι χθες δεν είχαμε τις δημόσιες μαρτυρίες, δεν είχαμε αποδείξεις με ονόματα για να μιλήσουμε, για να γράψουμε…
- από κείμενο του Αντρέα Παναγόπουλου στο anatropinews (ολόκληρο ΕΔΩ)