Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Μιλάω με τη φίλη μου την Ξένια. Η Ξένια μένει επαρχία (επαρχία το λέγαμε εμείς, πλέον το λένε περιφέρεια), τώρα με την πανδημία κάθε τρεις και λίγο μου στέλνει μαγευτικά τοπία από τα μέρη της. Παίρνει το αμάξι και βγαίνει στο δρόμο, κάνει χιλιόμετρα, γυρνάει βίντεο, τραβάει φωτογραφίες,.. προσπαθεί να αναπνεύσει.
«Έγκωσα Χρήστο» μου γράφει στο μέσεντζερ. «Μας χτύπησε όλους η καραντίνα».
«Δίκιο έχεις», της απαντάω. «Κι εμένα κοντεύει να μου στρίψει…»
Και η Ξένια καταλήγει:
«Όταν πάω να κοιμηθώ το βράδυ, νιώθω ότι έρχεται το ταβάνι κατά πάνω μου. Έχω ένα μόνιμο βάρος στο στήθος».
Δεν είναι η μόνη. Φυσικά και δεν είναι η μόνη, κόσμος και κοσμάκης αγχώνεται, κόσμος και κοσμάκης φοβάται, κόσμος και κοσμάκης τρέμει, κόσμος και κοσμάκης βράζει και χύνεται. Η κατάσταση δεν είναι καλή, δεν είναι καθόλου καλή αλλά μπροστά στη θηριωδία της πανδημίας το πρόβλημα έχει κρυφτεί κάτω απ’ το χαλί. Για την ώρα…
Τα είχα γράψει όλα αυτά στις 29 Δεκεμβρίου, εδώ στο Newpost, επικαλούμενος, μεταξύ άλλων, μια δήλωση του δόκτωρα Άντριαν Τζέημς, πρόεδρο του βρετανικού Royal College of Psychiatrists. Τα είχε πει ξεκάθαρα ο άνθρωπος:
«Δεν μου λες ρε φίλε», τον ρώτησα, «τι έχεις παρατηρήσει τώρα με τον κορωνοϊό; Τι συμβαίνει; Τι σου λένε οι ασθενείς σου; Προς τα πού πάει αυτή η κατάσταση;»
Κι ο Γιάννης μπήκε στον κόπο να μου απαντήσει αναλυτικά:
«Αυτό που έχει πυρακτωθεί πραγματικά, είναι οι κάθε είδους αγχώδεις διαταραχές και οι πάσης φύσεως φοβίες. Οι διαταραχές πανικού επίσης και οι ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές. Όποιος είχε ένα τέτοιο υπόστρωμα και υπέδαφος, τώρα με την πανδημία έχει φουντώσει για τα καλά…»
«Και πώς αντιμετωπίζεται αυτή η καταστροφή;», ξαναρωτάω εγώ.
«Είτε με ψυχοθεραπεία μόνο, είτε με συνδυασμό ψυχοθεραπείας και φαρμάκων», μου απαντάει ο Γιάννης. Και κάπου εκεί κλείσαμε τη συνομιλία μας.
Κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι αυτές οι μετρήσεις των λυμάτων ανακαλύπτουν κάθε τρεις και λίγο εκτός από το αυξημένο ιικό φορτίο και ανεβασμένες τις τιμές στα ψυχοφαρμακα. Στην εύκολη λύση δηλαδή, μιας και σε συνθήκες επιδείνωσης της οικονομίας, δεν μπορεί ο καθένας να πληρώνει εξήντα και εβδομήντα ευρώ την ώρα για έναν καλό ψυχίατρο. Τον οποίο καλό ψυχίατρο μπορεί να τον χρειαστεί και μία και δύο φορές την εβδομάδα. Πρόβλημα με δυο λόγια, σημαντικό πρόβλημα και ιδίως για τους μεγάλους ανθρώπους που περιμένουν να δούνε σύνταξη και σύνταξη δεν βλέπουν. Αλλά ξέχασα, θα τους δώσει τριάμιση κατοστάρικα ο Χατζηδάκης να βγάζουν το μήνα…
Υ.Γ.: Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (Obsessive–compulsive disorder-OCD) περιλαμβάνεται στην ομάδα των αγχωδών διαταραχών και αυτές με τη σειρά τους στην ευρύτερη ομάδα των νευρώσεων. Χαρακτηρίζεται είτε από ιδεοληψίες είτε από ψυχαναγκασμούς, είτε και από τα δύο, ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις που συνιστούν πηγή δυσφορίας για το άτομο και απασχολούν σημαντικό μέρος από το χρόνο του και από την επαγγελματική, κοινωνική και την συναισθηματική του ζωή. Η κατάθλιψη εμφανίζεται συχνά είτε πριν από την έναρξη των συμπτωμάτων είτε ταυτόχρονα με αυτά.
«Έγκωσα Χρήστο» μου γράφει στο μέσεντζερ. «Μας χτύπησε όλους η καραντίνα».
«Δίκιο έχεις», της απαντάω. «Κι εμένα κοντεύει να μου στρίψει…»
Και η Ξένια καταλήγει:
«Όταν πάω να κοιμηθώ το βράδυ, νιώθω ότι έρχεται το ταβάνι κατά πάνω μου. Έχω ένα μόνιμο βάρος στο στήθος».
Δεν είναι η μόνη. Φυσικά και δεν είναι η μόνη, κόσμος και κοσμάκης αγχώνεται, κόσμος και κοσμάκης φοβάται, κόσμος και κοσμάκης τρέμει, κόσμος και κοσμάκης βράζει και χύνεται. Η κατάσταση δεν είναι καλή, δεν είναι καθόλου καλή αλλά μπροστά στη θηριωδία της πανδημίας το πρόβλημα έχει κρυφτεί κάτω απ’ το χαλί. Για την ώρα…
Τα είχα γράψει όλα αυτά στις 29 Δεκεμβρίου, εδώ στο Newpost, επικαλούμενος, μεταξύ άλλων, μια δήλωση του δόκτωρα Άντριαν Τζέημς, πρόεδρο του βρετανικού Royal College of Psychiatrists. Τα είχε πει ξεκάθαρα ο άνθρωπος:
«Εδώ μιλάμε για το μεγαλύτερο χτύπημα στον τομέα της ψυχικής υγείας από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν θα σταματήσει όταν ελέγξουμε τον κορωνοϊό και είναι μεγάλη ανάγκη να ενισχύσουμε τις δομές της ψυχικής υγείας για να αντέξουν το επερχόμενο κύμα».Επειδή όμως, όπως λένε και οι ίδιοι οι γιατροί, πρέπει πάντοτε να παίρνεις και μια δεύτερη γνώμη, σήκωσα κι εγώ το τηλέφωνο και μίλησα με τον φίλο μου τον Γιάννη (ας τον πούμε Γιάννη), γνωστό και μάχιμο ψυχίατρο των Αθηνών.
«Δεν μου λες ρε φίλε», τον ρώτησα, «τι έχεις παρατηρήσει τώρα με τον κορωνοϊό; Τι συμβαίνει; Τι σου λένε οι ασθενείς σου; Προς τα πού πάει αυτή η κατάσταση;»
Κι ο Γιάννης μπήκε στον κόπο να μου απαντήσει αναλυτικά:
«Αυτό που έχει πυρακτωθεί πραγματικά, είναι οι κάθε είδους αγχώδεις διαταραχές και οι πάσης φύσεως φοβίες. Οι διαταραχές πανικού επίσης και οι ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές. Όποιος είχε ένα τέτοιο υπόστρωμα και υπέδαφος, τώρα με την πανδημία έχει φουντώσει για τα καλά…»
«Και πώς αντιμετωπίζεται αυτή η καταστροφή;», ξαναρωτάω εγώ.
«Είτε με ψυχοθεραπεία μόνο, είτε με συνδυασμό ψυχοθεραπείας και φαρμάκων», μου απαντάει ο Γιάννης. Και κάπου εκεί κλείσαμε τη συνομιλία μας.
Κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι αυτές οι μετρήσεις των λυμάτων ανακαλύπτουν κάθε τρεις και λίγο εκτός από το αυξημένο ιικό φορτίο και ανεβασμένες τις τιμές στα ψυχοφαρμακα. Στην εύκολη λύση δηλαδή, μιας και σε συνθήκες επιδείνωσης της οικονομίας, δεν μπορεί ο καθένας να πληρώνει εξήντα και εβδομήντα ευρώ την ώρα για έναν καλό ψυχίατρο. Τον οποίο καλό ψυχίατρο μπορεί να τον χρειαστεί και μία και δύο φορές την εβδομάδα. Πρόβλημα με δυο λόγια, σημαντικό πρόβλημα και ιδίως για τους μεγάλους ανθρώπους που περιμένουν να δούνε σύνταξη και σύνταξη δεν βλέπουν. Αλλά ξέχασα, θα τους δώσει τριάμιση κατοστάρικα ο Χατζηδάκης να βγάζουν το μήνα…
Υ.Γ.: Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (Obsessive–compulsive disorder-OCD) περιλαμβάνεται στην ομάδα των αγχωδών διαταραχών και αυτές με τη σειρά τους στην ευρύτερη ομάδα των νευρώσεων. Χαρακτηρίζεται είτε από ιδεοληψίες είτε από ψυχαναγκασμούς, είτε και από τα δύο, ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις που συνιστούν πηγή δυσφορίας για το άτομο και απασχολούν σημαντικό μέρος από το χρόνο του και από την επαγγελματική, κοινωνική και την συναισθηματική του ζωή. Η κατάθλιψη εμφανίζεται συχνά είτε πριν από την έναρξη των συμπτωμάτων είτε ταυτόχρονα με αυτά.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
