Οταν έκανα έρευνα για "Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα" είχα μιλήσει και με θυματα σεξουαλικης κακοποίησης και μάλιστα από το στενό τους περιβάλλον. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τρέμουλο στο χέρι.. μου όταν χτυπούσα το θυροτηλέφωνο στο σπίτι του ενός, την αγωνία να μην πω ή κάνω κάτι που την στενοχωρήσει, τα δόντια μου που πονούσαν για μέρες γιατί τα εσφιγγα από οργή και λύπη όσο την άκουγα, την δύναμη της, τον ηρωισμό της. Και, ναι της εκανα κι εγώ την ηλίθια ερώτηση :"γιατί δεν μιλησες;"
"Με τι κουράγιο; Νομίζεις ότι σου περισσεύει δύναμη;" μου ειπε. Θα ντρέπομαι πάντα γι'αυτη την ερώτηση. Θα την θαυμαζω πάντα αυτή την, σημερα, γυναικα. Θα οργίζομαι και θα σφίγγω τα δόντια για το παιδί που δεν της επετρεψαν να υπάρξει. Το μόνο γιατί που υπάρχει είναι δικό τους, ολόδικο τους. Οι υπολοιποι... τσιμουδιά! Κι αγάπη. Μπόλικη!
- από το fb της δημοσιογράφου και συγγραφέως Ελενας Χουσνή