«Ολα ησύχασαν. Στη σκηνή βγαίνω. Και σε μιας πόρτας το κούφωμα θα στηριχτώ./ Κι από της Εποχής την μακρινή ηχώ προσμένω την μοίρα μου να πει, το ριζικό. / Πάνω μου της νύχτας το σκοτάδι με καρφώνει. Χιλιάδες κιάλια με κοιτούν.Μόνο, αν είναι Θεέ μου, το ποτήρι αυτό να μην το πιω. / Η ιδέα Σου, να μπω στον ρόλο, μου αρέσει. Μα τώρα παίζω σ’ άλλο δράμα, και οίκτο πάλι σου ζητώ./ Ξέρω, είναι η σειρά καθορισμένη και το τέλος δεν γίνεται να μη συμβεί.
Γιατί είμαι μόνος και όλοι στην υποκρισία είναι βυθισμένοι. Δεν είναι μόνον ένα πέρασμα η ζωή».
ΥΓ.: Το απαγορευμένο ποίημα «Αμλετ, 1949», του Μπόρις Πάστερνακ, αντιγραμμένο και μεταφρασμένο εδώ για τον σημερινό Ελληνα ηθοποιό.
Γιώργος Βέλτσος / ΕφΣυν