Γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Διάβασα σε μια ομάδα στο fb μια ψυχολόγο (λυπάμαι που δεν συγκράτησα το όνομά της) που υποστήριζε ότι δεν πρέπει να λέμε «θύματα» τους ανθρώπους που δέχτηκαν σεξουαλική κακοποίηση,.. βιασμό κλπ. Αυτό βοηθάει καλύτερα στην αντιμετώπιση του εφιάλτη που έζησαν. Προτείνει λοιπόν τον τίτλο «Επιζήσαντες από επιθέσεις σεξουαλικής βίας».
Όπως και να τους πούμε ένα είναι το βέβαιο: κάθε άνθρωπος που δέχεται σεξουαλική βία, βιασμό, ξυλοδαρμό, παρενόχληση δεν είναι θεσμικά θωρακισμένος. Η δικαιοσύνη, οι αρμόδιες αρχές – που θα τολμήσει να ξεβολέψει κάνοντας τις καταγγελίες του – η κοινή γνώμη τον έχουν στο στόχαστρο.
Κυνικοί δικηγόροι που διαθέτουν ή αναζητούν αναγνωσιμότητα, βαριεστημένοι υπάλληλοι, μια αλυσίδα προσώπων υποβάλλουν αυτόν τον άνθρωπο σχεδόν βασανιστικά να ζει και να ξαναζεί ό,τι του προκάλεσε σωματικό πόνο και ψυχική συντριβή.
Οι επιζήσαντες λοιπόν σε κάθε υπόθεση τύπου Λιγνάδη πρέπει να υποστούν κάθε εξευτελισμό αν τολμήσουν να τα βάλουν με τους θύτες τους.
Αυτό καταλαβαίνουμε, αυτό το μήνυμα εκπέμπεται από την ώρα που ο Λιγνάδης άλλαξε νομικό εκπρόσωπο.
Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Η κοινωνία πιο εύκολα ακούει τον Κούγια που αναπαράγει όλα τα στερεότυπα περί ηθικής και τάξης για το ποιόν μαρτύρων και θυμάτων. Η κυρία Μάνδρου έχει μεγάλο ακροατήριο όταν ρίχνει τη μπάλα στην εξέδρα για τις ευθύνες των γονιών.
Ποιον πιστεύεις πιο εύκολα: έναν κοστουμάτο που βγαίνει από μια εκκλησία ή έναν μαλλιά με σκουλαρίκια και κουνιστό ύφος; (είδες πώς τα στερεότυπα σε βάζουν σε μια διαδικασία;)
Πώς περιμένουμε να «ανοίγουν τα στόματα» όταν κάποιος που το ανοίγει με αυτές τις διαδικασίες είναι σαν να ανοίγει τον εικονικό του λάκκο που πολλοί σπεύδουν να τον θάψουν μέσα;
Πώς περιμένουμε να γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες που καταγγέλλουμε την οικογενειακή βία στο διπλανό διαμέρισμα όταν βλέπουμε ότι μετά θα πέσουμε βορρά στο κοινό που διψάει για δράση, κουτσομπολιό και πονηρά γελάκια;
Οι επιζήσαντες, οι μάρτυρες πρέπει να μπορούν να μιλήσουν, αρμοδίως, να ακουστούν και να προστατευτούν.
Οι κατηγορούμενοι οφείλουν και να αναζητήσουν νομική προστασία και να προστατευτούν από λογικές λιντσαρίσματος. Δεν μπορώ δηλαδή ν’ ακούω «να δεις τι θα πάθει στη φυλακή όποιος βίαζε παιδιά» (αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, μεγάλο επίσης)
Οι μάρτυρες και τα θύματα θα εξεταστούν από τη Δικαιοσύνη, που είναι ένας θεσμός, που όμως υπηρετείται από ανθρώπους που έχουν και αυτοι ιδέες, κοσμοθεωρίες και αντιλήψεις στο κεφάλι τους.
Το να κάνουμε σκουπίδια μάρτυρες και θύματα, το να κουρελιάζουμε τον χαρακτήρα τους στην κοινή γνώμη δεν είναι νομική διαδικασία. Είναι μια πονηριά για να ξυπνήσουμε επικίνδυνα αντανακλαστικά αναπαραγωγής παρωχημένων και επικίνδυνων στερεοτύπων. Κι αυτό δεν μας κάνει καλύτερη και πιο συνειδητή κοινωνία.
από το viewtag
Όπως και να τους πούμε ένα είναι το βέβαιο: κάθε άνθρωπος που δέχεται σεξουαλική βία, βιασμό, ξυλοδαρμό, παρενόχληση δεν είναι θεσμικά θωρακισμένος. Η δικαιοσύνη, οι αρμόδιες αρχές – που θα τολμήσει να ξεβολέψει κάνοντας τις καταγγελίες του – η κοινή γνώμη τον έχουν στο στόχαστρο.
Κυνικοί δικηγόροι που διαθέτουν ή αναζητούν αναγνωσιμότητα, βαριεστημένοι υπάλληλοι, μια αλυσίδα προσώπων υποβάλλουν αυτόν τον άνθρωπο σχεδόν βασανιστικά να ζει και να ξαναζεί ό,τι του προκάλεσε σωματικό πόνο και ψυχική συντριβή.
Οι επιζήσαντες λοιπόν σε κάθε υπόθεση τύπου Λιγνάδη πρέπει να υποστούν κάθε εξευτελισμό αν τολμήσουν να τα βάλουν με τους θύτες τους.
Αυτό καταλαβαίνουμε, αυτό το μήνυμα εκπέμπεται από την ώρα που ο Λιγνάδης άλλαξε νομικό εκπρόσωπο.
Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Η κοινωνία πιο εύκολα ακούει τον Κούγια που αναπαράγει όλα τα στερεότυπα περί ηθικής και τάξης για το ποιόν μαρτύρων και θυμάτων. Η κυρία Μάνδρου έχει μεγάλο ακροατήριο όταν ρίχνει τη μπάλα στην εξέδρα για τις ευθύνες των γονιών.
Ποιον πιστεύεις πιο εύκολα: έναν κοστουμάτο που βγαίνει από μια εκκλησία ή έναν μαλλιά με σκουλαρίκια και κουνιστό ύφος; (είδες πώς τα στερεότυπα σε βάζουν σε μια διαδικασία;)
Πώς περιμένουμε να «ανοίγουν τα στόματα» όταν κάποιος που το ανοίγει με αυτές τις διαδικασίες είναι σαν να ανοίγει τον εικονικό του λάκκο που πολλοί σπεύδουν να τον θάψουν μέσα;
Πώς περιμένουμε να γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες που καταγγέλλουμε την οικογενειακή βία στο διπλανό διαμέρισμα όταν βλέπουμε ότι μετά θα πέσουμε βορρά στο κοινό που διψάει για δράση, κουτσομπολιό και πονηρά γελάκια;
Οι επιζήσαντες, οι μάρτυρες πρέπει να μπορούν να μιλήσουν, αρμοδίως, να ακουστούν και να προστατευτούν.
Οι κατηγορούμενοι οφείλουν και να αναζητήσουν νομική προστασία και να προστατευτούν από λογικές λιντσαρίσματος. Δεν μπορώ δηλαδή ν’ ακούω «να δεις τι θα πάθει στη φυλακή όποιος βίαζε παιδιά» (αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, μεγάλο επίσης)
Οι μάρτυρες και τα θύματα θα εξεταστούν από τη Δικαιοσύνη, που είναι ένας θεσμός, που όμως υπηρετείται από ανθρώπους που έχουν και αυτοι ιδέες, κοσμοθεωρίες και αντιλήψεις στο κεφάλι τους.
Το να κάνουμε σκουπίδια μάρτυρες και θύματα, το να κουρελιάζουμε τον χαρακτήρα τους στην κοινή γνώμη δεν είναι νομική διαδικασία. Είναι μια πονηριά για να ξυπνήσουμε επικίνδυνα αντανακλαστικά αναπαραγωγής παρωχημένων και επικίνδυνων στερεοτύπων. Κι αυτό δεν μας κάνει καλύτερη και πιο συνειδητή κοινωνία.
από το viewtag