Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Α ρε φίλε, κόπυ πάστε κι άγιος ο Θεός! Φόρο καθημερινό έπρεπε να πληρώνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι σε όποιον το ανακάλυψε και το καθιέρωσε. Και ξεκινώ το σημερινό κομμάτι με τον.. παντοτινά επίκαιρο (απολύτως!) Ευάγγελο Βενιζέλο και τον ορισμό της «πολιτικής ευθύνης» από το μακρινό 2004. Λα τα μινόρια:
«H έννοια της πολιτικής ευθύνης είναι ιδιαίτερα παρεξηγημένη και ταλαιπωρημένη. Αυτό συμβαίνει γιατί πολλοί χρησιμοποιούν συχνά τον όρο χωρίς να εννοούν τίποτα, γιατί δεν θέλουν να εννοήσουν κάτι το συγκεκριμένο. H πολιτική ευθύνη είναι απόλυτα συνυφασμένη με την δημοκρατική αρχή. Δεν νοείται η λειτουργία οποιουδήποτε δημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης χωρίς ανάληψη ή καταλογισμό πολιτικής ευθύνης.
H πολιτική ευθύνη είναι συνεπώς ομόλογη προς την ανάληψη οποιασδήποτε πολιτικής αρμοδιότητας. Αρμοδιότητα και πολύ περισσότερο εξουσία, σημαίνει ανάληψη της αντίστοιχης πολιτικής ευθύνης».
Κι ύστερα έλεγε διάφορα ο γίγαντας ο Μπένυ, για να καταλήξει στο εξής:
«H πολιτική ευθύνη είναι συνεπώς η ίδια η ουσία της δημοκρατίας. Έξι μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, το λιγότερο που μπορεί να αξιώνει κάποιος πολίτης από τη σημερινή κυβέρνηση της χώρας του, είναι να έχει την αίσθηση ότι κυβερνά και ότι δεν αντιπολιτεύεται την προηγούμενη κυβέρνηση και την ανάμνησή της. H συνείδηση ευθύνης για οτιδήποτε συμβαίνει στη χώρα είναι θεμελιώδης προϋπόθεση της δημοκρατικής διακυβέρνησης. Διαφορετικά μια κυβέρνηση δεν κυβερνά, αλλά βρίσκεται απλώς στην εξουσία».
Μάλιστα, όπως το είπε, το γράφω ακόμη μια φορά για να το εμπεδώσουμε:
«H συνείδηση ευθύνης για οτιδήποτε συμβαίνει στη χώρα είναι θεμελιώδης προϋπόθεση της δημοκρατικής διακυβέρνησης. Διαφορετικά μια κυβέρνηση δεν κυβερνά, αλλά βρίσκεται απλώς στην εξουσία».
Ποιος κυβερνάει λοιπόν και ποιος βρίσκεται απλώς στην εξουσία. Όταν προέκυψε η τραγωδία στο Μάτι, ήμουν από τους πρώτους που είχαν βγει και είχαν γράψει ότι υπήρχαν πολιτικές ευθύνες και ότι έπρεπε να τις αναλάβει η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπερ και εγένετο, το κατάπιε ο Τσίπρας το πικρό το χάπι και απομακρύνσεις προέκυψαν. Εν καιρώ το δέοντι βεβαίως, όχι εντός εικοσιτετραώρου, αλλά δεν μπορείς να του αφαιρέσεις και το τάιμινγκ του αλλουνού. Αρκεί που φορτώθηκε το ζόρι…
Μερικά χρόνια αργότερα, δεν υπάρχει καμία πολιτική ευθύνη. Ούτε σταγόνα, ούτε ίχνος, ούτε ρανίδα. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ, όταν αντικρίζω την Εύα να μουρμουρίζει την αθάνατη φράση «ο όφις με ηπάτησε». Κόψτε το λαιμό σας εν ολίγοις, συρέτε τη βόλτα σας, μη μου τους κύκλους τάραττε, ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Ούτε αρμοδιότητα, ούτε τίποτα, μόνο εξουσία και άμα σας αρέσει. Άμα δεν σας αρέσει κρυφτείτε στις τρύπες σας, γιατί θ’ αρχίσουμε να βγάζουμε στη φόρα τα άπλυτα του Άρη Βελουχιώτη!
Έτσι όμως δεν κυβερνιέται μια χώρα. Έτσι δεν μπορεί κανείς να σ’ εμπιστευτεί ότι σε μια ανάλογη περίπτωση δεν θα σπεύσεις να κουκουλώσεις τα ακουκούλωτα. Έτσι μένουμε όλοι παγωτό που λένε και στα γήπεδα και αναρωτιόμαστε αυτός ο καριόλης ο Χατζηπετρής πόσα πια θα κουβαλήσει στην καμπούρα του…
Στο δια ταύτα όμως. Στο διά ταύτα, καμία υπόθεση δεν έκλεισε επειδή ο πρωταγωνιστής της πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης. Πάντα υπάρχουν απόνερα και ενίοτε μπορούν να εξελιχθούν σε τσουνάμι. Ιδίως όταν ο «χοντρός λαός» υποψιάζεται ότι πέφτει θύμα μιας συνωμοσίας σιωπής και ότι κάποιοι γελάνε εις βάρος του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το ντάματζ κοντρόλ πάει κατά διαόλου και οι επικοινωνιολόγοι ψάχνουν λαγούμι να εξαφανιστούν. Αναρωτιέμαι αν το έχουν αυτό υπόψη τους στο υπουργείο Πολιτισμού και αν σκοπεύουν να συνεχίσουν το κρυφτούλι…
«H έννοια της πολιτικής ευθύνης είναι ιδιαίτερα παρεξηγημένη και ταλαιπωρημένη. Αυτό συμβαίνει γιατί πολλοί χρησιμοποιούν συχνά τον όρο χωρίς να εννοούν τίποτα, γιατί δεν θέλουν να εννοήσουν κάτι το συγκεκριμένο. H πολιτική ευθύνη είναι απόλυτα συνυφασμένη με την δημοκρατική αρχή. Δεν νοείται η λειτουργία οποιουδήποτε δημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης χωρίς ανάληψη ή καταλογισμό πολιτικής ευθύνης.
H πολιτική ευθύνη είναι συνεπώς ομόλογη προς την ανάληψη οποιασδήποτε πολιτικής αρμοδιότητας. Αρμοδιότητα και πολύ περισσότερο εξουσία, σημαίνει ανάληψη της αντίστοιχης πολιτικής ευθύνης».
Κι ύστερα έλεγε διάφορα ο γίγαντας ο Μπένυ, για να καταλήξει στο εξής:
«H πολιτική ευθύνη είναι συνεπώς η ίδια η ουσία της δημοκρατίας. Έξι μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, το λιγότερο που μπορεί να αξιώνει κάποιος πολίτης από τη σημερινή κυβέρνηση της χώρας του, είναι να έχει την αίσθηση ότι κυβερνά και ότι δεν αντιπολιτεύεται την προηγούμενη κυβέρνηση και την ανάμνησή της. H συνείδηση ευθύνης για οτιδήποτε συμβαίνει στη χώρα είναι θεμελιώδης προϋπόθεση της δημοκρατικής διακυβέρνησης. Διαφορετικά μια κυβέρνηση δεν κυβερνά, αλλά βρίσκεται απλώς στην εξουσία».
Μάλιστα, όπως το είπε, το γράφω ακόμη μια φορά για να το εμπεδώσουμε:
«H συνείδηση ευθύνης για οτιδήποτε συμβαίνει στη χώρα είναι θεμελιώδης προϋπόθεση της δημοκρατικής διακυβέρνησης. Διαφορετικά μια κυβέρνηση δεν κυβερνά, αλλά βρίσκεται απλώς στην εξουσία».
Ποιος κυβερνάει λοιπόν και ποιος βρίσκεται απλώς στην εξουσία. Όταν προέκυψε η τραγωδία στο Μάτι, ήμουν από τους πρώτους που είχαν βγει και είχαν γράψει ότι υπήρχαν πολιτικές ευθύνες και ότι έπρεπε να τις αναλάβει η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπερ και εγένετο, το κατάπιε ο Τσίπρας το πικρό το χάπι και απομακρύνσεις προέκυψαν. Εν καιρώ το δέοντι βεβαίως, όχι εντός εικοσιτετραώρου, αλλά δεν μπορείς να του αφαιρέσεις και το τάιμινγκ του αλλουνού. Αρκεί που φορτώθηκε το ζόρι…
Μερικά χρόνια αργότερα, δεν υπάρχει καμία πολιτική ευθύνη. Ούτε σταγόνα, ούτε ίχνος, ούτε ρανίδα. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ, όταν αντικρίζω την Εύα να μουρμουρίζει την αθάνατη φράση «ο όφις με ηπάτησε». Κόψτε το λαιμό σας εν ολίγοις, συρέτε τη βόλτα σας, μη μου τους κύκλους τάραττε, ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Ούτε αρμοδιότητα, ούτε τίποτα, μόνο εξουσία και άμα σας αρέσει. Άμα δεν σας αρέσει κρυφτείτε στις τρύπες σας, γιατί θ’ αρχίσουμε να βγάζουμε στη φόρα τα άπλυτα του Άρη Βελουχιώτη!
Έτσι όμως δεν κυβερνιέται μια χώρα. Έτσι δεν μπορεί κανείς να σ’ εμπιστευτεί ότι σε μια ανάλογη περίπτωση δεν θα σπεύσεις να κουκουλώσεις τα ακουκούλωτα. Έτσι μένουμε όλοι παγωτό που λένε και στα γήπεδα και αναρωτιόμαστε αυτός ο καριόλης ο Χατζηπετρής πόσα πια θα κουβαλήσει στην καμπούρα του…
Στο δια ταύτα όμως. Στο διά ταύτα, καμία υπόθεση δεν έκλεισε επειδή ο πρωταγωνιστής της πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης. Πάντα υπάρχουν απόνερα και ενίοτε μπορούν να εξελιχθούν σε τσουνάμι. Ιδίως όταν ο «χοντρός λαός» υποψιάζεται ότι πέφτει θύμα μιας συνωμοσίας σιωπής και ότι κάποιοι γελάνε εις βάρος του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το ντάματζ κοντρόλ πάει κατά διαόλου και οι επικοινωνιολόγοι ψάχνουν λαγούμι να εξαφανιστούν. Αναρωτιέμαι αν το έχουν αυτό υπόψη τους στο υπουργείο Πολιτισμού και αν σκοπεύουν να συνεχίσουν το κρυφτούλι…