Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Δεν ξέρω αν είμαστε στο τέλος του δευτέρου κύματος ή στην αρχή του τρίτου, αλλά γνωρίζω πολύ καλά ότι από τον κορωνοϊο δεν ξεφεύγουμε και τόσο εύκολα. Ναι, ήρθαν επιτέλους τα εμβόλια,.. ξεκινάει μια νέα ελπιδοφόρα εποχή, δουλεύει στο φουλ το σύστημα έξυπνο ακορντεόν, μας μαντρώσανε κι από τις εξι το απόγευμα, όλοι και όλες στα σπίτια μας μέσα, ο αγώνας συνεχίζεται και είναι πιο σκληρός από κάθε άλλη φορά.
Οπότε δεν έχει πολύ νόημα να ξαναρχίσουμε τώρα τη γκρίνια για λεπτομέρειες και στατιστικές και για την ουρά του γαϊδάρου αν έσταξε ή αν δεν έσταξε. Τα έγραψα και την περασμένη Παρασκευή, μην πάμε με το ίδιο βιολί ως το Πάσχα. Κι από την άλλη όμως, υπάρχει μία ακόμη πτυχή του στόρι που δεν έχει αναδειχθεί ιδιαιτέρως και καλό είναι την εξετάσουμε. Το γεγονός ότι η πολυφωνία κοντεύει να οδηγήσει πολύ κόσμο στην τρέλα ή έστω στα χάπια!
Κι όταν λέω πολυφωνία δεν εννοώ δημοσιογραφική ή επιστημονική. Περισσότερο αναφέρομαι στην πολυφωνία την κυβερνητική, όπου άλλα ακούμε το πρωί, άλλα το μεσημέρι, άλλα το απόγευμα και άλλα το βράδυ. Μία ο ένας αρμόδιος μας ενημερώνει ότι για το τάδε θέμα ισχύει το άλφα, λίγη ώρα αργότερα εμφανίζεται άλλος αρμόδιος να επιχειρηματολογήσει γιατί το βήτα είναι καλύτερο και κάποια ένας τρίτος αρμόδιος τους βάζει στην πάντα και διευκρινίζει ότι το γάμα δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Και ο τηλεθεατής κοντεύει να τρελαθεί…
Ε ναι, ο τηλεθεατής γιατί όλο αυτό το δράμα, όλη αυτή η παράσταση η θεατρική λαμβάνει χώρα στη μικρή οθόνη. Στην οποία μικρή οθόνη είναι καθηλωμένα θέλοντας και μη τους τελευταίους μήνες εκατομμύρια συμπολιτών μας. Και τι άλλο να κάνουν δηλαδή; Πόσες φορές θα βγάλεις το σκύλο βόλτα, πόσες φορές θα σπεύσεις να στηθείς στην ουρά του σούπερ μάρκετ, πόσες φορές θα πας για take away καφεδάκι στη γωνία; Αν ισχύει ακόμη το take away, γιατί μία καταργείται και μία επανέρχεται, αν υπάρχει ένας βρυκόλακας στην εποχή του κορωνοϊού μόλις τον ανακαλύψαμε!
Ο τηλεθεατής λοιπόν τα έχει χαμένα. Και αισθάνεται μπουρδουκλωμένος και προδομένος γιατί πάνε να τον βγάλουν χαζό. Ότι και καλά δεν φταίνε οι από πάνω για το όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αλλά φταίει ο ίδιος που δεν έχει αρκετή σοφία για να αποκρυπτογραφήσει και να αποκρυσταλλώσει τα μηνύματά τους. Ότι του λείπει μυαλό σαν να λέμε και γι’ αυτό δεν το πιάνει το νόημα και δεν βγάζει άκρη. Αυτό το κολπάκι όμως, πιάνει μία, πιάνει δύο, πιάνει, συγγνώμη δεν μπορεί να πιάνει για πάντα…
Επομένως, πρέπει μερικές από τις κινούμενες κεφαλές να πάρουν μια βαθιά αναπνοή και να κάτσουν λίγο καιρό στ’ αυγά τους. Και πρέπει να βρεθεί μια ενιαία έκφραση προς τα έξω, για να μην κουτουλάει απ’ τον Άννα στον Καϊάφα ο μέσος πολίτης. Για να ξέρει τι ακριβώς ισχύει και να μην ακούει πέντε διαφορετικές απόψεις από «επίσημα» χείλη για το ίδιο θέμα. Συντονισμός δηλαδή και μία γραμμή, γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με παιχνιδάκια πολιτικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν θανατηφόρο εχθρό. Αν μπορούμε να το καταλάβουμε και δεν αναλωνόμαστε στη φιγούρα και στο φατσιμάρε που λέμε και στα Τρίκαλα!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
