Ο δημοσιογράφος Χρήστος Ξανθάκης γράφει στο newpost με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου και αναπολεί τις καλές εποχές και την αρχή της χρυσής εποχής για τα ελληνικά ερτζιανά…
*Αύριο είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου, αλλά αύριο εγώ δεν γράφω, μη βάζετε ιδέες στον Χατζή. Από σήμερα λοιπόν θα πω αυτά που έχω να πω, τα οποία συνοψίζονται σε μία και μόνη φράση: Ξαναγυρίσαμε στην εποχή πριν από την Ελεύθερη Ραδιοφωνία! Και δεν υπάρχουν και οι ραδιοπειρατές να νοστιμίσει κάπως το πράγμα…
*Τα γράφω όλα αυτά γιατί έχω διατελέσει ραδιοπειρατής στο αλήστου μνήμης Star Radio, πριν από 34 χρόνια. Τέτοια εποχή, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ήταν που άρχισα τις εκπομπές, μαζί με μια ομάδα παιδιών που απλά γούσταραν να κάνουν την πλάκα τους και δεν χώραγαν στις ντιρεκτιβες της κρατικής ραδιοφωνίας. Γιατί τότε δεν είχε δημόσια ραδιοφωνία (λέμε τώρα…), είχε μόνο κρατική και ο ύπνος της ήταν πιο βαθύς κι απ’ του Ριπ Βαν Ουίνκλ!
*Τότε λοιπόν βγήκαμε εμείς, με το Γιάννη Γαλάνη, τον Αλέξη Βενέτη, τον Άλκη Στεφάνου, τη Γωγώ Αλεξανδρή, τον Ιλάν Σολομών, τον Αντώνη, τον Στέλιο, τον Γιώργο, τον Ορέστη και ένα πολύ μικρός ήλιο φώτισε το πεδίο της ελληνικής ραδιοφωνίας. Μαζί με τον Αθήνα 984 φυσικά και το Κανάλι 1 του Πειραιά, που βγήκαν μπροστά και σπάσανε το μονοπώλιο. Ήταν η αρχή μιας χρυσής εποχής για τα ελληνικά ερτζιανά…
*Μιας εποχής που τέλειωσε όμως, μιας εποχής που εξεμέτρησε το ζην και πλέον κατοικοεδρεύει αποκλειστικά και μόνο στο χρονοντούλαπο. Η πλεηλίστα και ο σπόνσορας κυβερνούν πλέον και ελάχιστες είναι οι φωνές που προσφέρουν κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό. Συγγνώμη, αλλά δεν τρέχαμε εμείς στα κατσάβραχα, υπό την απειλή του ραδιογωνιόμετρου, για να βγαίνει σήμερα ο κάθε καημένος και να γλείφει πατόκορφα το σπονσοριλίκι. Και δεν φτάνουν ο Pepper, ο Kosmos, το Κόκκινο και οι διαδικτυακές εκφράσεις του ραδιοφώνου (δεν είναι λίγες και είναι αξιόλογες) για ν’ αλλάξει το στόρι. Μια καινούρια επανάσταση θέλει, ίσως και μια καινούρια πειρατεία. Ακούει κανείς;
*Τα γράφω όλα αυτά γιατί έχω διατελέσει ραδιοπειρατής στο αλήστου μνήμης Star Radio, πριν από 34 χρόνια. Τέτοια εποχή, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ήταν που άρχισα τις εκπομπές, μαζί με μια ομάδα παιδιών που απλά γούσταραν να κάνουν την πλάκα τους και δεν χώραγαν στις ντιρεκτιβες της κρατικής ραδιοφωνίας. Γιατί τότε δεν είχε δημόσια ραδιοφωνία (λέμε τώρα…), είχε μόνο κρατική και ο ύπνος της ήταν πιο βαθύς κι απ’ του Ριπ Βαν Ουίνκλ!
*Τότε λοιπόν βγήκαμε εμείς, με το Γιάννη Γαλάνη, τον Αλέξη Βενέτη, τον Άλκη Στεφάνου, τη Γωγώ Αλεξανδρή, τον Ιλάν Σολομών, τον Αντώνη, τον Στέλιο, τον Γιώργο, τον Ορέστη και ένα πολύ μικρός ήλιο φώτισε το πεδίο της ελληνικής ραδιοφωνίας. Μαζί με τον Αθήνα 984 φυσικά και το Κανάλι 1 του Πειραιά, που βγήκαν μπροστά και σπάσανε το μονοπώλιο. Ήταν η αρχή μιας χρυσής εποχής για τα ελληνικά ερτζιανά…
*Μιας εποχής που τέλειωσε όμως, μιας εποχής που εξεμέτρησε το ζην και πλέον κατοικοεδρεύει αποκλειστικά και μόνο στο χρονοντούλαπο. Η πλεηλίστα και ο σπόνσορας κυβερνούν πλέον και ελάχιστες είναι οι φωνές που προσφέρουν κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό. Συγγνώμη, αλλά δεν τρέχαμε εμείς στα κατσάβραχα, υπό την απειλή του ραδιογωνιόμετρου, για να βγαίνει σήμερα ο κάθε καημένος και να γλείφει πατόκορφα το σπονσοριλίκι. Και δεν φτάνουν ο Pepper, ο Kosmos, το Κόκκινο και οι διαδικτυακές εκφράσεις του ραδιοφώνου (δεν είναι λίγες και είναι αξιόλογες) για ν’ αλλάξει το στόρι. Μια καινούρια επανάσταση θέλει, ίσως και μια καινούρια πειρατεία. Ακούει κανείς;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Πως ο Χρήστος Ξανθάκης μπήκε στο κόλπο των media
