Άκουσα τον Μητσοτάκη στη Βουλή να στηλιτεύει τους «αιώνιους φοιτητές». Ο πρωθυπουργός είπε ότι οι φοιτητές πρέπει να κάνουν μια μίνιμουμ προσπάθεια σε αντιστάθμισμα του προνομίου (προσέξτε:.. προνομίου, όχι δικαιώματος) να φοιτούν δωρεάν στο πανεπιστήμιο.
Να πω λοιπόν κάτι από την εμπειρία μου. Πήρα πτυχίο στο 10ο έτος, δίνοντας για πρώτη φορά μάθημα στο 8ο. Αυτήν την οχταετία δούλευα και δεν με ενδιέφερε η σχολή -δεν έκανα δηλαδή τη λεγόμενη «φοιτητική ζωή». Αποφάσισα να πάρω το πτυχίο κυρίως για λόγους ψυχολογικούς -για να μην έχω την ανασφάλεια ότι είμαι χωρίς πτυχίο. Τελικά έκανα και μεταπτυχιακό στο εξωτερικό (κάτι που χρωστάω στους γονείς μου) στο οποίο μάλιστα πήρα άριστα.
Στην επαγγελματική ζωή μου τα δύο πτυχία δεν είχαν άμεση χρησιμότητα. Πάντα έκανα διαφορετικό επάγγελμα από αυτό που σπούδασα. Ωστόσο, οι σπουδές διεύρυναν τους ορίζοντές μου κι εμμέσως με έκαναν καλύτερο στη δουλειά μου. Η καλλιέργεια και οι γνώσεις αξιοποιούνται πολλές φορές κατά τρόπο απρόβλεπτο ή ακόμα και ασυνείδητο.
Το διάστημα που ήμουν φοιτητής δεν στοίχισα απολύτως τίποτα στο κράτος. Όταν ενδιαφέρθηκα για τη σχολή δεν δικαιούμουν καν τα βιβλία που παίρνουν δωρεάν όλοι οι φοιτητές-τρες, γιατί είχαν παρέλθει οι προθεσμίες. Επίσης, δεν χρησιμοποίησα ποτέ πάσο γιατί και αυτό δεν μπορείς να βγάλεις από ένα σημείο και μετά.
Το ότι δεν διαγράφηκα από τη σχολή παρά την πολύ μεγάλη καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των σπουδών μου, μού έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία την οποία αξιοποίησα, χωρίς να επιβαρύνω το κοινωνικό σύνολο. Αυτή τη δεύτερη ευκαιρία κόβει σήμερα η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο Κεραμέως.
Γιάννης Αλμπάνης (fb)