Αναλυτικά γράφει ο δημοσιογράφος στην σελίδα του στο fb:
Εμείς οι Φυσικοί που έχουμε μια εξήγηση για όλα (όλα!), έχουμε εξήγηση και γιατί το Ραδιόφωνο είναι έρωτας.
Στη σχολή μας το μάθανε στα αμφιθέατρα της Σόλωνος. Όπου βγήκε μια μέρα ένας κύριος καθηγητής και μας εξήγησε ότι το μάτι μπορεί να δέχεται και να επεξεργάζεται ταυτόχρονα πολλά ερεθίσματα, ενώ το αυτί μόνο ένα.
΄Ετσι εξηγείται πώς μπορείς ταυτόχρονα να παίζεις στο κινητό, να βλέπεις τηλεόραση και να απολαμβάνεις το γειτονάκι που ξεσκονίζει με το μποξεράκι.
Ενώ το αυτί το δόλιο, μόνο μια πηγή καταλαβαίνει.
Εξ ου και το "μη μιλάτε όλοι μαζί", γιατί δεν παίρνει χαμπάρι Χριστό ο δόλιος ο δέκτης.
Οπότε στο Ραδιόφωνο αφοσιώνεσαι θέλοντας και μη, στο Ραδιόφωνο κολλάς θέλοντας και μη, στο Ραδιόφωνο δίνεις όλη σου την προσοχή. θέλοντας και μη.
Κι αυτή η προσοχή, σιγά σιγά γίνεται αίσθημα, γίνεται αγάπη, γίνεται έρωτας.
Αν έχεις καρδιά μέσα σου δηλαδή και δεν έχει αντικατασταθεί με μπαταρία λιθίου...
Μόνο που όσο μεγαλύτερος καημός είναι το Ραδιόφωνο τόσο πιο αφόρητη γίνεται η ακρόαση της πλεηλίστας και τους γλειψίματος στον σπόνσορα.
Ιδίως από φωνές και παραγωγούς που το ξέρεις πολύ καλά ότι έχουν πολλά περισσότερα να δώσουν.
γι' αυτό τόσος και τόσος κόσμος χρησιμοποιεί το γιουτούμπι ως ραδιοφωνάκι ή σκανάρει το δίκτυο μπας και ανακαλύψει κάνα ιντερνετικό σταθμό της προκοπής.
Μπας και ερωτευτεί ξανά, μπας και αναστατωθεί ξανά, μπας και εκραγεί ξανά...
(Στη φωτογραφία επάνω, το δυναμικό του πειρατικού Ραδιοσταθμού Star Radio, το σωτήριον έτος 1987, σ' εκείνο το πλυσταριό των Θρακομακεδόνων)
Στη σχολή μας το μάθανε στα αμφιθέατρα της Σόλωνος. Όπου βγήκε μια μέρα ένας κύριος καθηγητής και μας εξήγησε ότι το μάτι μπορεί να δέχεται και να επεξεργάζεται ταυτόχρονα πολλά ερεθίσματα, ενώ το αυτί μόνο ένα.
΄Ετσι εξηγείται πώς μπορείς ταυτόχρονα να παίζεις στο κινητό, να βλέπεις τηλεόραση και να απολαμβάνεις το γειτονάκι που ξεσκονίζει με το μποξεράκι.
Ενώ το αυτί το δόλιο, μόνο μια πηγή καταλαβαίνει.
Εξ ου και το "μη μιλάτε όλοι μαζί", γιατί δεν παίρνει χαμπάρι Χριστό ο δόλιος ο δέκτης.
Οπότε στο Ραδιόφωνο αφοσιώνεσαι θέλοντας και μη, στο Ραδιόφωνο κολλάς θέλοντας και μη, στο Ραδιόφωνο δίνεις όλη σου την προσοχή. θέλοντας και μη.
Κι αυτή η προσοχή, σιγά σιγά γίνεται αίσθημα, γίνεται αγάπη, γίνεται έρωτας.
Αν έχεις καρδιά μέσα σου δηλαδή και δεν έχει αντικατασταθεί με μπαταρία λιθίου...
Μόνο που όσο μεγαλύτερος καημός είναι το Ραδιόφωνο τόσο πιο αφόρητη γίνεται η ακρόαση της πλεηλίστας και τους γλειψίματος στον σπόνσορα.
Ιδίως από φωνές και παραγωγούς που το ξέρεις πολύ καλά ότι έχουν πολλά περισσότερα να δώσουν.
γι' αυτό τόσος και τόσος κόσμος χρησιμοποιεί το γιουτούμπι ως ραδιοφωνάκι ή σκανάρει το δίκτυο μπας και ανακαλύψει κάνα ιντερνετικό σταθμό της προκοπής.
Μπας και ερωτευτεί ξανά, μπας και αναστατωθεί ξανά, μπας και εκραγεί ξανά...
(Στη φωτογραφία επάνω, το δυναμικό του πειρατικού Ραδιοσταθμού Star Radio, το σωτήριον έτος 1987, σ' εκείνο το πλυσταριό των Θρακομακεδόνων)