Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Η Γεωργία λοιπόν. Τζώρτζια στ’ αμερικάνικα, μια πολιτεία που ήταν φουλ Δημοκρατική έως πριν από εξήντα έτη, λόγω του εμφυλίου πολέμου. Κι ύστερα ήρθε ο Λίντον Τζόνσον κι έδωσε δικαιώματα.. στους μαύρους κι ο Νότος τον εκδικήθηκε τουμπάροντας πολιτικά. Φουλ Ρεπουμπλικάνοι για χρόνια και ζαμάνια, προκοπή δεν έβλεπαν οι φιλελεύθεροι (οι νορμάλ φιλελεύθεροι, όχι οι φιλελέδες…) όσο κι αν προσπαθούσαν. Ώσπου πριν από λίγο καιρό κέρδισαν όχι μόνο τις προεδρικές εκλογές στην Γεωργία, αλλά και τις δύο έδρες της πολιτείας στη Γερουσία. Με Πασιονάρια του αγώνα τους την Στέησυ Άμπραμς, πρώην αποτυχημένη υποψήφια για τη θέση του κυβερνήτη που το έβαλε γινάτι ν’ αλλάξει το πολιτικό σκηνικό στον τόπο της. Και τα κατάφερε με τρόπο εξαιρετικά θεματικό!
Πριν από μερικές μέρες, η Άμπραμς παρεάκι με την Λόρεν Γκρο-Ουάργκο (επικεφαλής της καμπάνιας της για το κυβερνείο) συνυπέγραψαν ένα κείμενο στους New York Times για το πώς κερδήθηκε η Τζώρτζια. Με χρήσιμες συμβουλές για όλα τα φιλομαθή παιδάκια, που θα ήθελαν να επαναλάβουν αυτή την τόσο απρόσμενη επιτυχία. Από το άρθρο αυτό, επέλεξα να μεταφράσω μερικά τμήματα, που νομίζω ότι ταιριάζουν απόλυτα στον ΣΥΡΙΖΑ (εκεί που λέει «πολιτεία», βάλτε «Ελλάδα»), τώρα που τσιτώνουν τόσο η αντιπολίτευσή του στην κυβέρνηση όσο και οι εσωκομματικές διαδικασίες ενόψει συνεδρίου.
Κι όποιος θέλει, ας τα λάβει υπόψη του!
«Αν θες να χτίσεις προοδευτικές κυβερνήσεις, πρέπει να μάθεις τι σημαίνει οργάνωση.
Κι όταν λέμε οργάνωση, εννοούμε να μιλάς στους ανθρώπους για τα σημαντικά πράγματα που τους απασχολούν και να τους κινητοποιείς αναλόγως.
Η πιο αποτελεσματική οργάνωση για την πολιτική επανάσταση απαντά στο ερώτημα:
Πώς θα έρθει η αλλαγή;
Συνεργασία δεν σημαίνει να ξεχάσουν οι συμμετέχοντες αυτά που πιστεύουν. Η συνεργασία καλωσορίζει όσους μπορούν να βοηθήσουν, έστω και βραχυπρόθεσμα.
Όπως όλες οι αμφιταλαντευόμενες πολιτείες έτσι και η Τζώρτζια, ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Και ανάλογα με την περίπτωση, έχουμε να αντιμετωπίσουμε την οργή της μίας ή της άλλης πλευράς.
Όταν η Στέησυ ήταν επικεφαλής της Δημοκρατικής μειοψηφίας στην τοπική Βουλή των Αντιπροσώπων, έπρεπε να συζητάει ώρες επί ωρών με τους συνδικαλιστικούς ηγέτες για να τους εξηγεί γιατί το κόμμα θα ψήφιζε κάτι κόντρα στα συμφέροντά τους.
Ανάλογα συζητούσε και με περιβαλλοντικές οργανώσεις που πίστευαν ότι ένα νομοθέτημα δεν προωθούσε αρκούντως τις οικολογικές τους ανησυχίες.
Όταν χτίζεις μια συμμαχία συμπαγή, ενδέχεται ένα τμήμα της να είναι οργισμένο με κάτι που υποστηρίζεις αλλά δεν θα εγκαταλείψει την αποστολή του.
Ακόμη καλύτερα, θα υποστηρίξουν τον ιδεολογικό τους αντίπαλο όταν δέχεται επιθέσεις.
Όταν αναπτύσσεις μια καινούρια πολιτική δυναμική σε επίπεδο πολιτείας, λογικό είναι να αντιπαρατεθείς με όσους έκαναν ως τότε τα κουμάντα στο εσωτερικό του Δημοκρατικού κόμματος.
Όταν φέρνεις νέες φωνές στο κόμμα και αλλάζεις την παραδοσιακή συζήτηση για το πως πετυχαίνεις νίκες, λογικό είναι να αμφισβητηθεί το στάτους κβο.
Είναι μια διαδικασία που προκαλεί υπαρξιακές κρίσεις και απειλεί τον τρόπο ζωής κάποιων ανθρώπων.
Όποιος ηγέτης προσπαθεί να χτίσει μια καινούρια στρατηγική σε μια αμφιταλαντευόμενη πολιτεία θα βρεθεί αντιμέτωπος με αντιστάσεις και ενίοτε με πόλεμο κανονικό από στελέχη που αφενός είναι από τη δική του την πλευρά και αφετέρου στέκονται απέναντι στην ανοδική πορεία προς την εξουσία.
Δεν είναι μόνο ζήτημα των συντηρητικών ο εσωτερικός πόλεμος, καμία σχέση. Και η αποτυχία δεν έρχεται μόνο στις κάλπες, αλλά και από την αποδοκιμασία της οικοδόμησης συμμαχιών στις κομματικές συγκεντρώσεις, στις συναντήσεις με δωρητές, στις σελίδες των εφημερίδων.
Χρειάζεται επίσης πίστη από τους ψηφοφόρους, ιδιαιτέρως όταν δεν έρχονται οι νίκες που υπόσχεσαι ή όταν η άλλη πλευρά αντιδρά επιθετικά στην αυξανόμενη ισχύ σου.
Γι' αυτό και η οργάνωση είναι η ψυχή όλης μας της προσπάθειας. Τα οργανωτικά μας κέντρα είναι η ψυχή που έρχεται σε επαφή με τους απλούς ανθρώπους και τους καθοδηγεί σε ζητήματα οικονομικών ανισοτήτων, σε ζητήματα ρατσισμού και ξενοφοβίας, σε ζητήματα υγείας και εκπαίδευσης που εδώ στο Νότο είναι από τα πιο προβληματικά σε όλη την Αμερική».
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost