Και συγγνώμη για το θάρρος δηλαδή. Κανονικά κύριε καθηγητά ή έστω κύριε Τσιόδρα θα έπρεπε να πω. Αλλά εκείνη η αγαπησιάρικη προσφώνηση του πρωθυπουργού μας, εκείνο το «πες Σωτήρη» μού γλύκανε το μέσα μου. Μα τι απλός άνθρωπος ο Κυριάκος μας. Έτσι μπράβο και στον ενικό.. μωρό μου τρελό, στον ενικό τον κιμπάρικο, τον όξω καρδιά. Είναι ένας από μας ρε παιδί μου, λες τώρα θα βγει απ’ το Μαξίμου και θα πάμε όλοι μαζί για τσίπουρα. Ο πρωθυπουργός, εμείς, ο ψυκτικός από το Περιστέρι, όλη η τρελοπαρέα.
Πες, Σωτήρη - και ‘ρε Σωτήρη’ μη σού πω. Πες. Γιατί αν δεν πεις τώρα, ειδικά τώρα που η εθνική μας κατάθλιψη χορεύει με μπρίο πατώντας στα κεφάλια μας, πότε θα πεις;
Πότε θα μιλήσεις;
Ξέρεις τι σημαίνει pandemic depression, Σωτήρη; ‘Πανδημική κατάθλιψη’ θα πει. Είναι νόσος, αγάπη μου. Νόσος βαριά. Ο μισός πληθυσμός υποφέρει από πανδημική κατάθλιψη. Απλώς δεν το ξέρει: όταν σού κόβουν το ρεύμα επειδή χρωστάς, χ@στηκες για την κατάθλιψη.
Ο κόσμος δεν ξέρει αν θα αρρωστήσει, δεν ξέρει αν θα πεθάνει, δεν ξέρει πως θα πληρώσει τα χρέη του, δεν ξέρει πόσους θα απολύσει, δεν ξέρει πόσες οικογένειες θα πεινάσουν από το δικό του το λουκέτο, δεν ξέρει την μαύρη του τη μοίρα.
- απόσπασμα από κείμενο της Ελενας Ακρίτα στο news247 (EΔΩ)
