Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Είμαστε όλοι σκλάβοι της επικοινωνίας, είμαστε όλες σκλάβες της επικοινωνίας.
Αυτής της σύγχρονης μαγείας, που μεταμορφώνει τις εντυπώσεις μας από τη μια στιγμή στην άλλη.. και μας κάνει να πιστεύουμε σε παραμύθια του εικοστού πρώτου αιώνα.
Σε δράκους και φίδια, σε νεράιδες και ξωτικά, σε ιπτάμενους γαϊδάρους και μπαρμπούνια που πέρδονται.
Η επικοινωνία κυβερνάει τις ζωές μας, πολύ περισσότερο απ΄ό,τι την κυβερνάνε εκατό υπουργοί και γραμματείς.
Καμιά φορά όμως, σπάνια πολύ αλλά συμβαίνει, μοιάζει λιγάκι με κάτι σκυλιά τζαζεμένα που γυρνάει το μάτι τους.
Κι ενώ τα χαϊδεύεις και σου κάνουν χαρές, γυρνάνε έτσι στο ξεκούδουνο και σου ρίχνουν μια γερή δαγκωνιά…
Βλέπε και την συνέντευξη Τύπου της Λίνας Μενδώνη για την υπόθεση Λιγνάδη και τα συμπαρομαρτούντα αυτής. Την πιο αποτυχημένη, ίσως, συνέντευξη των τελευταίων ετών, που θύμισε πολύ, πάρα πολύ εκείνη του πρίγκηπα Άντριου στο BBC. Όταν ο βασιλικός γόνος προσπαθούσε να πείσει το φιλοθεάμον κοινό ότι είχε διακόψει εγκαίρως τις σχέσεις του με τον εγκληματία Τζέφρεϊ Επστάιν και δεν είχε παραβιάσει ποτέ ούτε το πρωτόκολλο ούτε το νόμο. Εκείνη η συνέντευξη είχε χαρακτηρισθεί ως «τροχαίο δυστύχημα» από τα μέσα ενημέρωσης, με τρόπο κομψό μάλλον. Στις αθλητικές ειδήσεις θα μιλάγανε για «λουτρό αίματος»…
Ανάλογους χαρακτηρισμούς θα μπορούσε κανείς να προσάψει και στην συνέντευξη Τύπου της Λίνας Μενδώνη. Όπου η υπουργός αγωνίστηκε να επιρρίψει ευθύνες σε ένα σκασμό στελέχη και στελεχάκια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλώνοντας την ίδια ώρα αθώα περιστερά για το στόρι Λιγνάδη. Έφταιγαν ο Τσίπρας, ο Σκουρολιάκος, η Ζορμπά, η Κονιόρδου, ο Παππάς (που τον θυμήθηκε άραγε;), έφταιγε με δυο λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ για όλες αυτά που μαθαίνουμε και μας πέφτει το μαλλί, έφταιγε λίγο ή πολύ γιατί δεν έκανε καταγγελίες όταν έπρεπε και τολμάει να έρχεται τώρα και να ζητάει τα ρέστα, έφταιγε γιατί είναι κόμμα ύποπτο και διαβρωμένο και έπαιζε μπαλίτσα με τον πρεσβευτή της Βενεζουέλας και δεν δικαιούται δια να ομιλεί που θα έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Μένιος, έφταιγε ακόμη και γιατί είχε κάνει νομικά λάθη στην προκήρυξη για τους διευθυντές των καλλιτεχνικών οργανισμών (εντάξει, ο Βενιζέλος της το σφύριξε αυτό!), έφταιγε γιατί επί της βασιλείας του είχε δουλειές με το Εθνικό θέατρο ο Λιγνάδης αντί να του κλείσουνε την πόρτα στη μούρη, γενικά αν υπήρχε κάποιος που να φταίει για το συγκεκριμένο χάλι ήταν οι προηγούμενοι που δεν πήραν τα μέτρα τους. Εμείς δεν ξέραμε…
Και όχι μόνο δεν ξέραμε, αλλά δεν είχαμε και ουδεμία πολιτική ευθύνη. Ορίστε η σχετική απάντηση, από τη συνέντευξη Μενδώνη:
Αυτής της σύγχρονης μαγείας, που μεταμορφώνει τις εντυπώσεις μας από τη μια στιγμή στην άλλη.. και μας κάνει να πιστεύουμε σε παραμύθια του εικοστού πρώτου αιώνα.
Σε δράκους και φίδια, σε νεράιδες και ξωτικά, σε ιπτάμενους γαϊδάρους και μπαρμπούνια που πέρδονται.
Η επικοινωνία κυβερνάει τις ζωές μας, πολύ περισσότερο απ΄ό,τι την κυβερνάνε εκατό υπουργοί και γραμματείς.
Καμιά φορά όμως, σπάνια πολύ αλλά συμβαίνει, μοιάζει λιγάκι με κάτι σκυλιά τζαζεμένα που γυρνάει το μάτι τους.
Κι ενώ τα χαϊδεύεις και σου κάνουν χαρές, γυρνάνε έτσι στο ξεκούδουνο και σου ρίχνουν μια γερή δαγκωνιά…
Βλέπε και την συνέντευξη Τύπου της Λίνας Μενδώνη για την υπόθεση Λιγνάδη και τα συμπαρομαρτούντα αυτής. Την πιο αποτυχημένη, ίσως, συνέντευξη των τελευταίων ετών, που θύμισε πολύ, πάρα πολύ εκείνη του πρίγκηπα Άντριου στο BBC. Όταν ο βασιλικός γόνος προσπαθούσε να πείσει το φιλοθεάμον κοινό ότι είχε διακόψει εγκαίρως τις σχέσεις του με τον εγκληματία Τζέφρεϊ Επστάιν και δεν είχε παραβιάσει ποτέ ούτε το πρωτόκολλο ούτε το νόμο. Εκείνη η συνέντευξη είχε χαρακτηρισθεί ως «τροχαίο δυστύχημα» από τα μέσα ενημέρωσης, με τρόπο κομψό μάλλον. Στις αθλητικές ειδήσεις θα μιλάγανε για «λουτρό αίματος»…
Ανάλογους χαρακτηρισμούς θα μπορούσε κανείς να προσάψει και στην συνέντευξη Τύπου της Λίνας Μενδώνη. Όπου η υπουργός αγωνίστηκε να επιρρίψει ευθύνες σε ένα σκασμό στελέχη και στελεχάκια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλώνοντας την ίδια ώρα αθώα περιστερά για το στόρι Λιγνάδη. Έφταιγαν ο Τσίπρας, ο Σκουρολιάκος, η Ζορμπά, η Κονιόρδου, ο Παππάς (που τον θυμήθηκε άραγε;), έφταιγε με δυο λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ για όλες αυτά που μαθαίνουμε και μας πέφτει το μαλλί, έφταιγε λίγο ή πολύ γιατί δεν έκανε καταγγελίες όταν έπρεπε και τολμάει να έρχεται τώρα και να ζητάει τα ρέστα, έφταιγε γιατί είναι κόμμα ύποπτο και διαβρωμένο και έπαιζε μπαλίτσα με τον πρεσβευτή της Βενεζουέλας και δεν δικαιούται δια να ομιλεί που θα έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Μένιος, έφταιγε ακόμη και γιατί είχε κάνει νομικά λάθη στην προκήρυξη για τους διευθυντές των καλλιτεχνικών οργανισμών (εντάξει, ο Βενιζέλος της το σφύριξε αυτό!), έφταιγε γιατί επί της βασιλείας του είχε δουλειές με το Εθνικό θέατρο ο Λιγνάδης αντί να του κλείσουνε την πόρτα στη μούρη, γενικά αν υπήρχε κάποιος που να φταίει για το συγκεκριμένο χάλι ήταν οι προηγούμενοι που δεν πήραν τα μέτρα τους. Εμείς δεν ξέραμε…
Και όχι μόνο δεν ξέραμε, αλλά δεν είχαμε και ουδεμία πολιτική ευθύνη. Ορίστε η σχετική απάντηση, από τη συνέντευξη Μενδώνη:
«Πολιτική ευθύνη γιατί; Για την επιλογή κάποιου για τον οποίο δεν υπήρξε καμία αντίρρηση την εποχή που επελέγη; Πολιτική ευθύνη γιατί; Γιατί δεν ξέραμε και δεν μας είπε κανείς αυτά που λένε ότι ξέρανε; Τότε η πολιτική ευθύνη είναι σε αυτούς που λένε ότι ξέρανε και δεν λέγανε, όχι σε μας».Είναι κι αυτή μια στάσις, νιώθεται. Είναι η γραμμή μόνο επίθεση, όλοι στα χαρακώματα, γκολ απ’ τα αποδυτήρια, εμπρός γενναίοι μου. Κατανοητόν, αν κρίνει κανείς από τον τρόπο που πολιτεύονται κάποιοι άνθρωποι στις ζωές τους, καθώς και από τους συμβουλάτορές τους. Αλλά είναι ένα κόλπο ταχυδακτυλουργικό, που δεν πιάνει πάντα. Εντάξει, θα σαστίσει ο άλλος στην αρχή, θα αποπροσανατολιστεί, θα μπλοκάρει. Μετά την πάροδο, ωστόσο, ολίγων λεπτών, θα διαλυθεί το συννεφάκι και θ’ αποκαλυφθεί ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Γιατί η επικοινωνία μπορεί να μακιγιάρει πολλά πράγματα, αλλά ένα τροχαίο δυστύχημα με θύματα ουκ ολίγα δεν κρύβεται όσο και να κουνήσεις το μαγικό ραβδάκι. Ή μάλλον, όσο το κουνάς, χειρότερα το κάνεις…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
