Εκδίκηση ή έλεος για τους πιτσιρικάδες που πλάκωσαν τον σταθμάρχη;

του Χρήστου Ξανθάκη 

Γνωστά είναι όλα, τίποτε δεν μένει κρυφό στην εποχή της άμεσης ενημέρωσης και της ιντερνετικής ειδησεογραφίας. Δυο πιτσιρικάδες (για μας, τέλος πάντων, τους πενηντάρηδες, πιτσιρικάδες είναι),.. δυο αδέρφια επιτέθηκαν σε ένα σταθμάρχη του Μετρό πριν από ένα οκταήμερο και τον ξυλοκόπησαν.
Ή μάλλον δεν τον ξυλοκόπησαν απλώς, μαύρο στο ξύλο τον έκαναν, πώς τη γλύτωσε ο άνθρωπος και δεν έπαθε καμιά σοβαρή ζημιά, πάλι τυχερός ήταν. Δυο πιτσιρικάδες δεκαπέντε και δεκαεπτά ετών...
Ακολούθησε έρευνα από την αστυνομία, τους βρήκανε, τους πιάσανε, τους συλλάβανε. Είχαν προηγηθεί ορυμαγδός διαδικτυακός και ιντερνετικός και έντονη φημολογία ότι οι δύο δράστες ήταν ξένοι. Μάλιστα κάποια στιγμή εξειδικεύτηκε η καταγωγή τους, από την Αλγερία ήταν μάθαμε από χείλη υπεύθυνα. Και δεν το φάγανε το σφώλι μόνο τα γίδια του δικτύου, το φάγανε και δημοσιογράφοι κανονικοί με ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ, που βγήκανε μπροστά να κατακρεουργήσουν τους αλλοδαπούς εγκληματίες. Και ύστερα αποδείχτηκε ότι ήταν ημεδαποί και στήθηκε καινούριο γλέντι με τους βαθιά αγράμματους συμπολίτες μας που εξέλαβαν το «ημεδαποί» ως προέλευση εκτός συνόρων…
Έπειτα σκάσανε βίντεο φρέσκα και μοβόρα, στη συνέχεια μάθαμε ότι ειδικός φρουρός αποπειράθηκε να βοηθήσει την οικογένεια των ανηλίκων μπας και τη σκαπουλάρουν από την αστυνομία, κάποια στιγμή βγήκε ο πατέρας τους να δηλώσει ότι τα παιδιά του είναι διαμάντια και ότι έχουν πάρει Proficiency (!) και η αυλή των θαυμάτων ολοκληρώθηκε με την τηλεοπτική κατάθεση της μάνας που έβαλε φωτιά στα τόπια. Απολαύστε υπεύθυνα:

«Θα φανώ δυνατή για τα παιδιά μου. Από την πρώτη στιγμή πίστεψα σε αυτά που μου είπαν. Ξέρω τι παιδιά έχω, γι' αυτό παλεύω.
Εγώ ζητάω σαν μάνα συγγνώμη για τα παιδιά μου, όμως τα παιδιά οδηγήθηκαν σε αυτή την αντίδραση από τον σταθμάρχη. Τα χτύπησε, τα απείλησε και τους έβρισε το σπίτι. Ήθελε να το παίξει τραμπούκος ο σταθμάρχης».

Η συνέχεια; Ανακριτής και εισαγγελέας επέβαλαν στα δύο αδέλφια, τον όρο της υποχρεωτικής εμφάνισης τρεις φορές τον μήνα στο Αστυνομικό Τμήμα και εγγύηση 2.000 ευρώ στον καθένα και τα άφησαν ελεύθερα. Ο δικηγόρος τους βγήκε και δήλωσε:

«Ζήτησαν μια ευκαιρία και την πήραν. Έχουν μετανοήσει πλήρως για την πράξη τους. Θεωρώ ότι επικράτησε η δικαιοσύνη».

Μπορεί και να είναι έτσι. Μπορεί και να μην είναι. Τι δηλώνει ο καθένας μπροστά στους δικαστές, το ξέρει μόνο ο ίδιος αν είναι ψέμα ή αν είναι αλήθεια.
Αλλά δεν είναι αυτό που μας νοιάζει σε τελική ανάλυση και δεν είναι αυτό που θέλω να θίξω.
Εκείνο που με τρόμαξε εμένα πιο πολύ κι από την αδιανόητη καφρίλα των δύο πιτσιρικάδων ήταν η ανθρωποφαγική διάθεση ουκ ολίγων συμπολιτών απέναντί τους:
Να σαπίσουν στη φυλακή, να τους σπάσουν στο ξύλο, να πληρώνουν τα κρίματά τους μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία! Και πάει λέγοντας…
Δεν λέω να φιλήσουμε τα χέρια και τα πόδια που τσάκισαν τον σταθμάρχη. Προς Θεού!
Λέω ότι πρέπει να βρούμε έναν τρόπο πως θα τα γλυτώσουμε τα πιτσιρίκια από τον καταραμένο κύκλο της βίας, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουν στην επικράτεια της λογικής, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μείνουν μακριά από σάπιες και βρώμικες επιρροές. Πρέπει να τα σώσουμε από το τέρας, που τα έχει ήδη αγκαλιάσει σφιχτά…
Γιατί το μέλλον είναι οι πιτσιρικάδες, γιατί η προσδοκία είναι οι πιτσιρικάδες, γιατί η ελπίδα είναι οι πιτσιρικάδες, γιατί αυτόν τον κόσμο που τα έχει ζουρλάνει τα παιδιά εμείς οι παλαιότεροι τον χτίσαμε. Και γιατί δεν περισσεύουν κανείς και καμιά.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη τις κραυγές της εκδίκησης κι ας ψάξουμε να βρούμε τρόπους μπας και έρθουν στα ίσα τους δυο παλαβωμένες ψυχές. Κέρδος θα είναι μόνο για τις ίδιες, αλλά για όλους μας και όλες μας.

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr