Οχι στις αγωγές σε δημοσιογράφους

Ανέκαθεν τασσόμουν εναντίον των αγωγών σε δημοσιογράφους. Ειδικά από πολιτικούς. Ή και από δημοσιογράφους προς συναδέλφους τους. Οσοι άνθρωποι κατέχουν δημόσιο βήμα διαθέτουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τις απόψεις τους και να αντιδράσουν όταν θεωρούν ότι θίγονται.. Ακόμα και όταν κάποιοι τους συκοφαντούν. Το σημειώνω αυτό για να εξηγήσω τη μεγάλη διαφορά πολιτικών και δημοσιογράφων σε σύγκριση με τους απλούς πολίτες, που βρίσκονται σε σαφώς μειονεκτική θέση, μια και δεν έχουν τον χώρο για να απαντήσουν όπως πρέπει όταν αδικούνται. Ενα το κρατούμενο.
Πολλές φορές δεν αρκεί βέβαια μια δημόσια απάντηση, ειδικά όταν ο άλλος δεν ανασκευάζει. Τότε ως μοναδική λύση φαντάζει το δικαστήριο, όντως. Κι εδώ λοιπόν είμαι εναντίον των αγωγών και, δη, των εξοντωτικών.

Εργο Ευάγγελου Βενιζέλου ήταν οι αγωγές στον Τύπο, προκαλώντας δικαίως τις αντιδράσεις όλων των δημοσιογραφικών ενώσεων. Ο γνωστός νόμος που βαπτίστηκε «τυποκτόνος». Ο ΣΥΡΙΖΑ κάπως τον διαφοροποίησε ώστε το ποσό που ζητούν οι θιγμένοι, δικαιολογημένα ή όχι, να είναι πιο νορμάλ. Ούτε εδώ λοιπόν αγωγές, αλλά μηνύσεις. Μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμηση. Μη νομίζετε πως δεν είναι ταπεινωτικό για έναν δημοσιογράφο αν καταδικαστεί ως συκοφάντης.Δύο τα κρατούμενα.
Τι κάνουμε όμως όταν αντί για δημοσιογράφους έχουμε «πληρωμένα πιστόλια»;
Τι κάνουμε όταν μιλάμε για καραμπινάτα fake news που δεν έγιναν από δημοσιογραφικό λάθος, αλλά, επίτηδες, για πολιτικούς λόγους; Επιμένουμε στις μη αγωγές; Θα έλεγα πως όχι, αλλά ποιος μπορεί να αποδείξει αυτό το «επίτηδες» και τα «πληρωμένα πιστόλια»; Είμαστε σίγουροι; Ξέρετε πόσες αγωγές έχουν έρθει στην εφημερίδα μας για πλήρως εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ;

Δημήτρης Κανελλόπουλος / EφΣυν