Η περίπτωση του Τάκη Θεοδωρικάκου αποκαλύπτει με τον πιο εμφανή τρόπο τους πολιτικούς «σχεδιασμούς» του παρελθόντος και του μέλλοντος μας.
Ο ίδιος αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που στύφτηκε σαν λεμονόκουπα και πετάχτηκε στον κάλαθο. Που από υπεύθυνος προπαγάνδας και «στρατηγικός σχεδιαστής».. της επικοινωνιακής απαξίας του πολιτικού αντιπάλου, τώρα δεν χρειάζεται πιά.
Ο επικοινωνιολόγος που από γραμματέας της ΚΝΕ πέρασε από το Πασόκ και κατέληξε στην δεξιά, είχε όλα τα εφόδια για να καταλάβει πως αυτοί που κατέστρεψαν την χώρα και έφεραν τα μνημόνια, δεν μπορούσαν ποτέ να κερδίσουν τις εκλογές με λογική και επιχειρήματα, παρά μόνο με την οργανωμένη, συνεχή και αδίστακτη απαξία του πολιτικού αντιπάλου.
Τώρα ο ίδιος «στρατηγικός σχεδιασμός» της απαξίας συνεχίζει να κυβερνά τον τόπο, για να καλύπτει τις εκατόμβες των νεκρών και την ιδεοληπτική νεοφιλελεύθερη αναλγησία, μόνο που ο «στρατηγός» δεν χρειάζεται πια, διότι τα ίδια τα μίντια που δίδαξε ξέρουν καλύτερα την δουλειά τους.
Από την άλλη ο «Μωυσής» πλέον καταλαβαίνει και μόνος του πως, για να μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά με αυτήν την «ανέμελη» και «υπέρκομψη» κοινωνική αναλγησία, η στρατηγική της απαξίας του αντιπάλου δεν αρκεί. Χρειάζεται να εφοδιαστεί και με ένα ακροδεξιό «τσεκούρι» στο χέρι, που θα ετοιμάσει νόμους και θα οργανώσει εκλογές ώστε «να μην ξανάρθει ποτέ η αριστερά στην εξουσία».
Τώρα πια όλα είναι «σαν έτοιμα από καιρό». Το σύνολο των μίντια ελέγχεται και επομένως ο βασιλιάς μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης συνδέει και απροσχημάτιστα πλέον την ακροδεξιά με τον νεοφιλελευθερισμό, οι διαβόητοι Λοβέρδοι που επιθυμούν να δέρνουν πρωθυπουργούς ετοιμάζονται, ενώ κάποιοι «πρώην» ανανεωτικοί και «νυν» δήθεν κεντροαριστεροί, διακατέχονται από τέτοιο αντι-Σύριζα μένος, που εξακολουθούν να βλέπουν τον βασιλιά Κυριάκο όχι απλώς ως «Μωυσή», αλλά ακόμα και ως φιλελεύθερο και κεντρώο(!).
Από την άλλη μεριά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Υπάρχει μια αξιωματική αντιπολίτευση που ψάχνεται για το τι είναι αριστερό και τι δεν είναι και δεν φαίνεται να κατανοεί πως το κορυφαίο πρόβλημα της χώρας, που επηρεάζει όλα τα άλλα, είναι πρόβλημα δημοκρατίας και αντιμετωπίζεται μόνο με ένα ευρύτερα προοδευτικό και αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο.
Ανίκανη επικοινωνιακά να απαντήσει στην μεθοδευμένη απαξία της, σκύβει ενοχικά και με ηττοπάθεια το κεφάλι στις συνεχείς επιθέσεις απογοητεύοντας τον προοδευτικό κόσμο και αδυνατεί να κατανοήσει πως το παιχνίδι παίζεται καθαρά στην επικοινωνία και όχι στα επιδόματα. Τελικά το ποιος πληρώνει όλα αυτά, ακόμα και με τη ζωή του, είναι γνωστό και υπάρχουν κι άλλα «τσεκούρια» που δεν είδαμε ακόμα.
Tάκης Ψαρίδης / anoixtoparathyro