Μπορεί οι καταγγελίες, της κυρίας Ζέτας Δούκα και των άλλων ηθοποιών που ακολούθησαν, κατά του κυρίου Κιμούλη να μην ευσταθούν αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας! Μπορεί και να ευσταθούν και.. αυτό είναι σοβαρό και μεγάλο θέμα.
Ο κύριος Γιώργος Κιμούλης είναι, στα δικά μου μάτια, βαθιά ένοχος από τη στιγμή που ξεστόμισε τις λέξεις «μόδα οι καταγγελίες τύπου Μπεκατώρου».
Σε μια εποχή που ένα απόστημα σπάει και γυναίκες που έχουν υποστεί σεξουαλική βία και άλλου είδους βία ανοίγουν το στόμα τους για να πέσουν βορρά σε ένα αδηφάγο τηλεοπτικό κοινό και σε ένα ακόμη πιο άγριο κοινό της αρένας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η ατάκα του κυρίου Κιμούλη είναι ό,τι πιο χυδαίο μπορεί να ακουστεί στην παρούσα φάση.
Οι γυναίκες που έχουν υποστεί βία – κάθε είδους – στο σπίτι, στον αθλητικό όμιλο, στο θέατρο, στην αίθουσα σύνταξης κάποιου ΜΜΕ, οπουδήποτε στην κοινωνία που ζούμε δεν αρκεί να το ομολογήσουν. Πρέπει να υποστούν δεκάδες μικρές και μεγάλες «δίκες» και φυσικά να ζήσουν και με το τραύμα τους και με την επιλογή τους να το δημοσιοποιήσουν.
Η πράξη τους αυτή είναι σημαντική για τις ίδιες αλλά και για άλλες γυναίκες που έχουν υποστεί τα ίδια και ακόμη ντρέπονται και δικαίως φοβούνται.
Τα λόγια του κυρίου Κιμούλη έρχονται να αναπαράξουν με τον χυδαιότερο τρόπο τα στερεότυπα που υποδαυλίζουν την σιωπή και τον συνεχή φόβο για τα θύματα κάθε είδους βίας.
Γι’ αυτό είναι είναι ένοχος στα μάτια μου ο κύριος Κιμούλης.
Το «τύπου Μπεκατώρου» υποτιμά όχι μόνο την κυρία Μπεκατώρου αλλά και όλες τις γυναίκες που τόλμησαν να αναμετρηθούν με τον βιαστή τους και την κοινωνία.
Η «μόδα» που ανέφερε ο κύριος Κιμούλης είναι το κύμα που σπάει τον κώδικα της σιωπής και της ντροπής. Αυτό το θαρραλέο βήμα είναι που θέλει ανακόψει η λογική του κάθε Κιμούλη που εύκολα από την ασφάλεια της θέσης και της «αυθεντίας» που θεωρεί ότι διαθέτει κάποιος κρίνει και κατακρίνει τα θύματα της σεξουαλικής, έμφυλης ή άλλου είδους βίας.
Το λέω συχνά με τους φίλους μου και κολλάει σε διάφορες περιπτώσεις, όπως και σε αυτή που συζητάμε σήμερα: Ζούμε ανάμεσά τους!
Ναι οι πολλοί ψάχνουν τις αιτίες του βιασμού, κάθε είδους και μορφής, στο θύμα. Τι φόραγε, τι έκανε, τι δεν έκανε, τι αποφάσισε, τι ξα-ποφάσισε, πότε το είπε και ποτέ δεν σκέφτονται το απλό: Για κάθε βιασμό ο μόνος που φταίει είναι ο βιαστής.
Όμως είναι στο χέρι μας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας αλλιώς και να τα θωρακίσουμε με αξίες που φαίνεται ότι δεν είναι τόσο αυτονόητες όσο θα έπρεπε.
Δεν είναι μόδα λοιπόν η τόλμη να πει κάποιος ότι δέχτηκε οποιασδήποτε μορφής επίθεση στο χώρο που κινείται. Δεν είναι μόδα είναι μια κίνηση θάρρους.
Το δικανικό σύστημα και η κυρίαρχη νοοτροπία βάζει το θύμα να ξαναζεί και να βιώνει την αθλιότητα που υπέστη. Πρέπει να αποδείξει το θύμα ότι είναι αθώο. Ξαναβιάζεται παρουσία κοινού! Κι αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ντροπή της κοινωνίας μας.
Γι’ αυτό ο κύριος Κιμούλης είναι ένοχος. Γιατί αναπαρήγαγε, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τον εαυτό του, όλα εκείνα στερεότυπα που ευθύνονται για την θέση της γυναίκας ή του κάθε αδύναμου προσώπου στην Ελλάδα.
Γιάννης Καφάτος / viewtag