Υπό τους ήχους επιτελικού ακορντεόν χορεύουμε με την πανδημία. Κλείνουμε, ανοίγουμε, ξανακλείνουμε, ξανανοίγουμε, βγαίνουμε, δεν βγαίνουμε, παραβγαίνουμε, δεν παραβγαίνουμε.. Ενδιαμέσως παίζουν τα διαφημιστικά της ατομικής ευθύνης. Ευκαιρίας δοθείσης απαγορεύουν τις συναθροίσεις, αυξάνουν τα πρόστιμα, ύστερα δεν τα αυξάνουν, κοροϊδεύουν τον Τσίπρα για ό,τι είπε για τα εμβόλια, ύστερα κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι ο Μητσοτάκης το είπε πρώτος. Αυτό λέγεται στη γλώσσα του Μαξίμου «βλέποντας και κάνοντας».
Έχουν, θα πεις, κι ένα δίκιο. Δεν είναι Ινδαρές ο ιός για να τον μπαγλαρώσεις με τα ΜΑΤ ούτε πανεπιστήμιο για να του τραβήξεις μια ειδική αστυνομία και να ξεμπερδεύεις. Άρα περίμενε καλύτερα με το χέρι απλωμένο στα σκαλοπάτια της Pfizer, της AstraZeneca και του πέντε - πέντε - δέκα, παρά να βουρλίζεσαι με δωρεάν τεστ, αλληλεγγύη, επιτάξεις κλινών, ΜΜΜ, ΕΣΥ, ΜΑΦ, ΜΕΘ και άλλα παρόμοια με δύσπεπτα αρχικά, προϊόντα εχθρικής, σχεδόν κομμουνιστικής ιδεολογίας. Άρα... βλέποντας και κάνοντας. Ή, ακόμα πιο σωστά, μη κάνοντας.
Αυτά με την πανδημία. Ανικανότητα, ανοργανωσιά, παλινωδίες, αναποτελεσματικότητα, ανεμελιά εκεί που παίζονται ζωές. Αλλού κι αλλού όμως ένα θαύμα λαμβάνει χώρα! Οι ίδιοι άνθρωποι εμφανίζονται οργανωμένοι, ξεσκολισμένοι, αποτελεσματικοί, κωλοπετσωμένοι. Με απόλυτη επιτυχία ανασκολοπίζουν την Παιδεία, ξετινάζουν την εργασία, ακρωτηριάζουν τη μεσαία τάξη, κουρελιάζουν τη δημοκρατία. Χωρίς δισταγμούς και ταλαντεύσεις. Με σχέδιο στις εκδουλεύσεις, θάρρος στις απαγορεύσεις και θράσος στις ρητορεύσεις.
Εδώ, κανένα ακορντεόν. Το αξίωμα που τους εμπνέει είναι: παραβλέποντας, κι όχι βλέποντας, και κάνοντας. Σταθεροί, μην σας πω και με όραμα. Παραβλέπουν αντιδράσεις, κανόνες, θεσμούς, νόμους και προφήτες τόσο οργανωμένα, πειθαρχημένα, ιδεολογικώς εξηγημένα και πολιτικώς δικαιολογημένα, ώστε σκέφτεσαι ότι, αν αφιέρωναν το ένα εκατοστό από τις ικανότητές τους στη μάχη κατά της πανδημίας, θα ήμασταν χώρα Covid free. Θα τον είχαν παραδώσει τον κορωνοϊό με απευθείας ανάθεση στη Σοφία Νικολάου και θα τον είχε ξεπαστρέψει.
Και μόνο αυτό; Αν είχαν ένα κλάσμα της ταχύτητας με την οποία σκαρώνουν νομοσχέδια της νύχτας, που ετοιμάζουν τη μεγάλη κοινωνική νύχτα. Αν είχαν ένα χιλιοστό της αποφασιστικότητας που δείχνουν στην επιβολή εκείνου του νόμου κι εκείνης της τάξης, που μυρίζουν ανθρώπινο κρέας. Αν είχαν μια φετούλα της ευαισθησίας που έχουν απέναντι στις τράπεζες, στους τραπεζίτες και στους κάθε λογής κοπτήρες. Αν είχαν ένα μόριο της ευαισθησίας που έχουν απέναντι στη διαπλοκή και τη δημοσιογραφία της αθλιότητας. Αν...
Τότε θα είχαν σωθεί ανθρώπινες ζωές. Τουλάχιστον αυτό. Αλλά δεν τους νοιάζει. Άλλα τους νοιάζουν. Κι αν -ναι, υπάρχει και το δικό μας «αν»- δεν σκιστούμε για να ορθώσει ανάστημα η κοινωνία, το τραγικό διάλειμμα της πανδημίας θα γίνει κανονικότητα της βουλιμίας. Χωρίς αν...
Θανάσης Καρτερός / Αυγή (31.01.2021)