Το παραδέχομαι. Παρασύρομαι και γράφω πολλά, υπερβαίνοντας συχνά τις λέξεις που ορίζει η εφημερίδα. Ισως να μη φοβάμαι τις λέξεις αρκετά, ενώ ο τέλειος αφορισμός καλλιεργείται μόνο από όσους γνώρισαν τον φόβο της κατάρρευσης εξαιτίας των λέξεων..Μάταια έχω λοιπόν διαρκώς στον νου μου τον Σιοράν, όταν με δυο λέξεις ξεμπερδεύω. Ο λογοπαίκτης του επινοεί τουλάχιστον έναν λόγο ύπαρξης και μ’ ένα αστείο του «ξαποστέλνει τον τελευταίο ενοχλητικό»: τον «Θεό». Αλλά ο Σιοράν δεν διάβαζε εφημερίδες. Ούτε ήταν -όπως του λόγου μου- αρθρογράφος ώστε «να μαστορεύει μέσα στο ανίατο».
Ο Πρετεντέρης όμως, που καθημερινά θεραπεύει το «ανίατο», στο χθεσινό του άρθρο -αντί άλλων, περιττών λέξεων της ελληνικής- με δύο «μπιπ» τα είπε όλα. (Και ο Σιοράν γύρισε από το άλλο πλευρό - στον τάφο του.)
