Αντιγράφω από μαρτυρίες της εποχής: «Το παιδί είναι πάνω στην πόρτα στηριγμένο. Ο ελεγκτής είναι μαζί με το παιδί, τσακώνονται, είναι στα χέρια και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και το παιδί βρίσκεται κάτω με τον ελεγκτή πάνω του. Δεν μπορώ να πω ότι τον έσπρωξε, γιατί δεν είδα, αλλά ήταν..
στα χέρια και το παιδί βρέθηκε με την πόρτα ανοιγμένη, χωρίς όμως να την ανοίξει το παιδί. Το παιδί βρέθηκε μετέωρο με τον ελεγκτή πάνω στο σώμα του...»Καταγράφω και την άλλη εκδοχή:
«Ενώ τα πράγματα
φαίνονταν ότι είχαν ηρεμήσει και το τρόλεϊ ήταν εν κινήσει με κλειστές
τις πόρτες και κατευθυνόταν προς την στάση «Δημαρχείο», 70 – 80 μέτρα
πριν την στάση ο νεαρός παραβίασε βίαια την μεσαία πόρτα του τρόλεϊ και
πήδηξε από το όχημα στο οδόστρωμα, ενώ αυτομάτως ακινητοποιήθηκε το
όχημα (διότι με την παραβίαση της πόρτας λειτούργησε αμέσως το αυτόματο
σύστημα ασφαλείας που ακινητοποιεί το όχημα στην περίπτωση που ανοίξει
κάποια πόρτα). Συνέπεια της αψυχολόγητης αυτής κίνησης του νεαρού επιβάτη ήτο ο σοβαρός τραυματισμός του».
Κι αυτή με δυο λόγια ήταν η απίστευτη και θλιβερή ιστορία του Θανάση
Καναούτη, που δεν τραυματίστηκε απλώς σοβαρά, αλλά έχασε τη ζωή του.
Παιδί δεκαεννιά χρονών, οκτώ χρόνια στο μνήμα.
Επτάμιση χρόνια, συγγνώμη, μη βγει τώρα καμιά κυρία καθηγήτρια και μας διορθώσει.
Κοιτάει η μάνα του τώρα το κρεβάτι του Θανάση, άδειο είναι. Κοιτάει ο πατέρας του, δεν βλέπει το παιδί του.
Ούτε είκοσι χρονών δεν έφτασε, στον τάφο τον πήγαν τέσσερις.
Κι από τότε η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι συμμαθητές του, ζουν με τις αναμνήσεις…
Συγγνώμη για τη μακροσκελή εισαγωγή, αλλά έχει άμεση σχέση με κάτι
που διάβασα την Κυριακή στο «Βήμα». Σε ρεπορτάζ της εφημερίδας για την
αστυνόμευση των πανεπιστημίων, που σημείωνε μεταξύ άλλων:
«Εντός των κτιρίων των φρουρών των πανεπιστημίων θα υπάρχουν όπλα, αν χρειαστούν σε περίπτωση επίθεσης κλπ».
Μάλιστα όπως το διαβάσατε το έγραψε ο συνάδελφος και προφανώς δεν το
έβγαλε από το μυαλό του, προφανώς το έψαξε και το βρήκε, προφανώς
υπάρχει ως σκέψη και πρόθεση εκ μέρους των αρμοδίων.
Σε περίπτωση επίθεσης…
Να τους χιμήξουν, ας πούμε, τίποτε τρομοκράτες του ISIS και να πρέπει οι αστυνομικοί που θα φυλάνε τα πανεπιστήμια να βγάλουν τα κουμπούρια και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ατάκα κι επί τόπου. Με μια μπιστολιά, με μια ριπή, πάρτους κάτω τους εγκληματίες, πάρτους κάτω τους κακοποιούς, πάρτους κάτω τους αλητήριους που θέλουν να αλώσουν τους ναούς της γνώσης.
Πάρτον κάτω τον Θανάση Καναούτη.
Πάρτον κάτω τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
Πάρτον κάτω τον Μιχάλη Καλτεζά.
Έτσι είναι κυρίες και κύριοι, όπου υπάρχουν όπλα υπάρχουν και θύματα. Όπου υπάρχουν σφαίρες, κάποιος ή κάποια θα τις εισπράξει. Όπου υπάρχει πυρίτιδα, θα κάνει μπαμ…
Βεβαίως μπορεί να πρόκειται για άδεια μπας και πιάσουμε γεμάτα. Γατιά
είναι τα στελέχη της Κατεχάκη, γιατί δηλαδή να μην το αφήσανε να
διαρρεύσει αυτό το στόρι για τα όπλα προκειμένου να μαζέψουν
αντιδράσεις; Κι άμα βάλει τις φωνές το πόπολο, το μαζεύουμε, το
πνίγουμε, το διαγράφουμε κι ερχόμαστε ύστερα να πούμε ότι
αφουγκραστήκαμε τη λαϊκή βούληση και πήραμε τις αποφάσεις μας.
Πώς έγινε πεντακοσάρικο το τρακοσάρι πρόστιμο, για να επιστρέψει ξανά στη βάση του εντός ολίγων ωρών; Κάπως έτσι. Το σκέφτομαι και προσεύχομαι να είναι κάπως έτσι…
Υ.Γ.: Ακόμη και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων έβγαλε
ανακοίνωση κόντρα στον οπλισμό των Πανεπιστημιακών σημειώνοντας για τη
νέα υπηρεσία:
«Τα δε στελέχη της, δεν πρέπει να οπλοφορούν
ούτε με τη δράση τους να δημιουργούν ψευδεπίγραφη εικόνα αστυνομικής
λειτουργίας και σύγχυση στον πολίτη όσον αφορά στις κύριες αρμοδιότητες
και στην αποστολή αφενός της Ελληνικής Αστυνομίας και αφετέρου των
Ομάδων Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων».
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost