της Αργυρώς Λύτρα*
Πράγματι, η ιστορία της Σοφίας Μπεκατώρου δεν μπορεί να μπει στον ίδιο ντορβά με άλλες.. μαρτυρίες σχετικά με χρήση έμφυλης βίας, όπως αυτή της Ζέτας Δούκα, γεγονός που και η ίδια διευκρίνισε. Δεν υπάρχει καμιά νομική ή άλλη εξίσωση του τύπου βιασμός = σεξουαλική παρενόχληση = εργασιακός εκφοβισμός = ψυχολογική βία = σωματική κακοποίηση. Όμως υπάρχει ένα ουσιώδες κοινό: το τραύμα.
Αυτό το τραύμα που οδηγεί στη σιωπή. Αυτό το τραύμα που έχει τον δικό του άχρονο χρόνο στο αν και πότε θα επουλωθεί και αν θα σου επιτρέψει μιαν ώρα, όταν κανείς δεν το περιμένει και κανείς ίσως δεν το φαντάζεται, να του βγάλεις τα χάνζαπλαστ και να το εκθέσεις σε κοινή θέα.
Η ιερότητα της πράξης της Σοφίας Μπέκατώρου δεν σχετίζεται μόνο με το είδος του τραύματος που φανέρωσε αλλά και με το ότι το φανέρωσε καθ' εαυτό! Μόνο έκπληξη μπορεί να μου προκαλέσει η αντίδραση γυναικών αλλά και ανδρών που ακόμη κι αν επικροτούν την ενέργεια της Μπεκατώρου, βιάζονται να υπογραμμίσουν ότι δεν είναι το ίδιο με όλες τις άλλες μορφές κακοποίησης, βιάζονται να πουν "τέρμα, ως εδώ οι αποκαλύψεις, ένας βιασμός αξίζει τον κόπο να σπάσει κάποια τη σιωπή της, τα άλλα όχι"! Γιατί άραγε;
Η Σοφία Μπεκατώρου άραγε επιτρέπεται να ανοίξει τον δρόμο της αποκάλυψης μόνο σε γυναίκες θύματα βιασμού; Όχι σε γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί ψυχολογικά στον εργασιακό τους χώρο επειδή είναι γυναίκες; Όχι σε γυναίκες που υπέστησαν σεξουαλική εκμετάλλευση με χειραγωγούμενη συναίνεση από επαγγελματίες που εξαργύρωσαν με κάθε προς όφελός τους τρόπο την ευαλωτότητά τους; Που έκρυψαν τις ιδιοτελείς τους προθέσεις κάτω από τον μανδύα της επαγγελματικής τους ιδιότητας απεμπολώντας το ήθος που προσιδιάζει σε καθενός το λειτούργημα;
Σκηνοθέτης, προπονητής, γιατρός, θεραπευτής, δάσκαλος, δικηγόρος, αρχισυντάκτης, επιχειρηματίας, όχι! Το θέμα δεν είναι ούτε κλαδικό, ούτε συντεχνιακό! Όλες και καμιά μας! Όλες έχουμε βρεθεί αντιμέτωπες με την πατριαρχική εξουσία που θεωρεί φυσικό της δικαίωμα να μας βιάζει, να μας χτυπάει, να μας ταπεινώνει, να μας απειλεί ρητά ή άρρητα με την απώλεια της εργασίας ή της κοινωνικής μας θέσης ή του εκάστοτε διακυβεύματος, να μας τραυματίζει, να μας κλείνει τα στόματα!
Όλες έχουμε δικαίωμα να τα ανοίξουμε αν και όποτε βρούμε το κουράγιο να τραβήξουμε το χάνζαπλαστ! Καμιά δεν πρέπει να πει, "όχι εγώ δεν είμαι τέτοια περίπτωση"!
Η θυσία της Σοφίας Μπεκατώρου ήταν η σιωπή. Η ηρωική της πράξη είναι που ξεσκέπασε την πληγή, όχι το είδος του τραύματος. Γιατί όταν ξεκολλάς ένα ξεχασμένο για χρόνια χάντζαπλαστ, πάντα πονάει! Ό,τι κι αν έχει από κάτω! Και τέτοιου είδους χάνζαπλαστ πρέπει πάντα να βρίσκουν συμμάχους πρώτα από όλους τους δημοσιογράφους. Γιατί αυτό προσιδιάζει στο ήθος του δικού τους λειτουργήματος. Ύστερα έχουν κι άλλοι λειτουργοί να πράξουν αρμοδίως τα του πεδίου τους δέοντα.
Αλλιώς, να μη μας διαφεύγει ποτέ ότι η συγκάλυψη είναι δουλειά συνεργασίας όλων μας! Και ότι τα κρυμμένα τραύματα κάποτε σαπίζουν και μυρίζουν σε όλους μας!
*Η Αργυρώ Λύτρα είναι δημοσιογράφος και το κείμενο είναι από τη σελίδα της στο fb
