Η δική σου, κοντινή Αμερική…
Το πιο κοντινό δικό μας σε σχέση με την εισβολή των παλαβωμένων ακροδεξιών στο Καπιτώλιο, το ζήσαμε πριν από όχι και τόσο πολύ καιρό.
Από το δεύτερο συλλαλητήριο του Συντάγματος για το Μακεδονικό, όταν πρώτα σκάσανε μύτη τα.. κομάντα του κινήματος και ρίξανε δεκάδες, μπορεί και εκατοντάδες φωτοβολίδες στα ΜΑΤ (πρώτη φορά σε σαράντα χρόνια έχω δει τους ΜΑΤαταζήδες τόσο τρομαγμένους…) και ύστερα ακολούθησαν οι πεζικάριοι που αποπειράθηκαν ν’ ανέβουν τα σκαλιά της Βουλής για να μπουκάρουν στο κτίριο.
Και οι Έλληνες αστυνομικοί, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς συναδέλφους του, αντί να κάνουνε κο-κο-κο κάνανε αυτό για το οποίο τους πληρώνουμε:
Ούτε βήμα πίσω!
Κι αφού τις φάγανε οι Μακονομάχοι, κάνανε πίσω και υποχώρησαν και διαλυθήκανε και τρέχανε στα πέριξ του Συντάγματος στενά για να γλείψουνε τις πληγές τους. Μαζί με τον αστικό μύθο ότι είχε παρεισφρήσει Αφρικανός στις γραμμές τους, σταλμένος για προβοκάτσια ράιτ θρου απ’ τους Αντιφαίους. Είδε κι έπαθε ο ανθρωπάκος να βρει το δίκιο του, ότι ήταν δηλαδή καταμελάχροινος, πίσσα, κατράμι από τη μανούλα του και όχι από τη Μαύρη Ήπειρο…
Ήμουν εκεί και τα είδα όλα αυτά, δεν τα βγάζω απ’ την κοιλιά μου όπως κάποιοι σχολιαστές τηλεοπτικών δελτίων. Ή όπως κάποιοι πολιτικοί, που ζήλεψαν τώρα τελευταία τη δόξα του Καρπόζηλου (ή μήπως του Ιβάν Μπουριένκωφ;) και προσπαθούν να φορτώσουν όλου του κόσμου τις αμαρτίες στο κίνημα των Πλατειών και των Αγανακτισμένων. Λες και οι Αγανακτισμένοι εισέβαλαν ποτέ στη Βουλή και λεηλάτησαν τα γραφεία των βουλευτών. Λες και ξεφτίλισαν νόμους και συντάγματα, λες και αμφισβήτησαν το πολίτευμα το ίδιο, λες και άφησαν πίσω τους έναν νεκρό αστυνομικό…
Ναι, οι Αγανακτισμένοι έκαναν λόγο για «προδότες», ναι οι Αγανακτισμένοι εξύβριζαν τους εκλεγμένους εκπροσώπους του έθνους, ναι οι Αγανακτισμένοι μούντζωναν από το πρωί ως το βράδυ. Στο κόλπο, όμως, της ελεύθερης έκφρασης είναι όλα αυτά, στο πλαίσιο της οργής και της αντιπαράθεσης, δεν μας έφτιαξε ο Θεούλης για να καθόμαστε στον καναπέ και να τρώμε αμάσητο το κουτόχορτο των άνκορμεν. Μερικοί και μερικές αισθάνονται ότι διατηρούν ακόμη το δικαίωμα να βγάζουν γλώσσα στις κάθε είδους εξουσίες. Κι αυτό αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες δεν είναι λαϊκισμός, είναι το τελευταίο καταφύγιο της δημοκρατίας!
Και είναι επίσης η διαφορά ανάμεσα στο λαϊκό και στο λαϊκίστικο. Ανάμεσα στην γνήσια αγανάκτηση και στην παραφρονημένη φούρια, ανάμεσα στο ατόφιο αίτημα που χτυπάει φλέβα (θυμάται κανείς ότι των Αγανακτισμένων είχαν προηγηθεί τα Μνημόνια;) και στην τούρμπο φαντασίωση που χτυπάει πειράκια, ανάμεσα στον καημό για ένα ανθρώπινο μέλλον και στην λύσσα για ένα ένδοξο παρελθόν. Μπορούμε να το δούμε άμα θέλουμε, μπορούμε να το αφουγκραστούμε, μπορούμε να το κατανοήσουμε και να το αισθανθούμε. Κι άμα δεν θέλουμε, μπορούμε να εκτοξεύσουμε χολή προς κάθε κατεύθυνση, όπως ακριβώς πράττουν το φιλελευθεράτο και οι συνοδοιπόροι του τις τελευταίες ημέρες. Ευελπιστώντας ότι αυτός ο λαός θα το βουλώσει κάποτε μια και καλή και θα περάσει οριστικά σε κατάσταση ζόμπι…
Υ.Γ.: Διαβάζω ότι οι δυνάμεις του λαϊκισμού έχουν βάλει στο στόχαστρο και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ας πρόσεχε και λίγο λέω εγώ, να μην φιλάει εικόνες άνευ προστασίας και να μην υπογράφει κείμενα που θυμίζουν μαθητικές εκθέσεις της δευτέρας Λυκείου. Κι όταν μοιράζει συσσίτια στους ταπεινούς και καταφρονεμένους, ας βρίσκει πέντε λεπτά να καταγγείλει και τις αιτίες που τους προκάλεσαν τέτοιο ζόρι.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr