Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Αυτές τις μέρες είναι που συμπληρώνονται τρία χρόνια από εκείνο το πρώτο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό στη Θεσσαλονίκη, που είχα σπεύσει τότε να το παρακολουθήσω και να το περιγράψω, ων ένας από τους ελάχιστους χαμουτζήδες δημοσιογράφους που είχε μπει στον κόπο. Αργότερα ήρθαν..
τα βαν και οι ζωντανές συνδέσεις και τα πολυδύναμα πάνελ και οι πάσης φύσεως ειδικοί και οι κάθε είδους πατριώτες και οι γνώμες με τις απόψεις των συναδέλφων να ρίξουν φως στην υπόθεση και να καθοδηγήσουν τις μάζες προς τον ορθό δρόμο. Εκείνο το Γενάρη, ωστόσο, του ’18 στη Σαλονίκη, ήμασταν ολίγοι και εκλεκτοί εκ μέρους του κλάδου…Έκανε κρύο του διαόλου, όπως τώρα, κάθε τρεις και λίγο έψαχνα για καφέ ή τσάι, έψαχνα εγώ ή έστελνα τον φίλο μου τον Βασίλη, που είχε προσφερθεί για παρεάκι και συμβουλές. Και δώσε πήγαινε έλα, τον ξεθέωσα τον άνθρωπο, αλλά ήθελα να μετρήσω τον κόσμο και το πλήθος και να βγάλω κάποιο συμπέρασμα και να κατανοήσω τι σόι τύποι είχαν κατέβει να διαμαρτυρηθούν και να προτάξουν τα στήθη τους. Αργότερα, όταν έγραψα τα συμπεράσματά μου, τσακώθηκα με διάφορους γιατί εγώ επέμενα ότι είχε εκατό χιλιάδες κόσμο κι εκείνοι επέμεναν να μου τρίβουν στη μούρη τις εκτιμήσεις των διοργανωτών και κάποιων συναδέλφων που βλέπανε εικόνα απ’ την Αθήνα. Τι να κάνω κι εγώ, δεν έκανα πίσω απ’ την άποψή μου, γιατί είχα ξεγοφιαστεί απ’ το πήγαινε έλα να μετράω και τον Βασίλη τον δόλιο τον είχα βγάλει νοκ άουτ. Δεν πειράζει, τον αποζημίωσα στη συνέχεια με συκώτι στο «Ίγγλις»!
Τρία χρόνια έχουν περάσει από τότε, ο Κοτζιάς έχασε το υπουργείο του, ο Τσίπρας έχασε την εξουσία, οι Μακεδονομάχοι κέρδισαν όλες τις μάχες αλλά έχασαν τον πόλεμο. Και τον έχασαν πανηγυρικά, μιας και η ελληνική κυβέρνηση, αυτή ακριβώς η κυβέρνηση που ψήφισαν για να ακυρώσει τη συμφωνία των Πρεσπών επείγεται να την τηρήσει στην παραμικρή της λεπτομέρεια. Διαβάζω στο ρεπορτάζ της «Καθημερινής» για την αντιπροχτεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τον υπουργό Εξωτερικών της Βόρειας Μακεδονίας Μπουζάρ Οσμάνι:
«Συζητήθηκε, επίσης, η ευρωπαϊκή προοπτική της γειτονικής χώρας. Στο πλαίσιο αυτό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν παρέλειψε να καταστήσει σαφή την επιτακτική ανάγκη της πλήρους, συνεπούς και καλή τη πίστει εφαρμογής της Συμφωνίας των Πρεσπών».
Ναι είναι ξεκάθαρο, απολύτως ξεκάθαρο και θυμίζει εκείνα ακριβώς τα παιχνίδια που αναδεικνύουν την ομορφιά του ποδοσφαίρου. Με ημίχρονο υπέρ της γηπεδούχου ομάδας, άσσο δηλαδή, και τελικό αποτέλεσμα υπέρ των φιλοξενουμένων, διπλό δηλαδή.
Στις περιπτώσεις αυτές, μεγάλο μέρος όσων στοιχημάτισαν έρχονται σε επαφή με τον κουβά, ενώ κέρδη αποκομίζουν οι ολίγοι και πονηροί που είχαν υποπτευθεί από την αρχή πως κάποια ματσακονιά επρόκειτο να παιχτεί στις πλάτες τους.
Τρία χρόνια μετά από εκείνο το συλλαλητήριο της συμπρωτεύουσας, είναι, νομίζω, προφανές ποιοι επωφελήθηκαν από την καλή πίστη των συμμετεχόντων και απολαμβάνουν σήμερα τους καρπούς των κόπων τους. Κι άσε τον παλιόκοσμο να λέει, πως το ματσάκι ήταν στημένο…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr