Ο Φοίβος Κλαυδιανός παραθέτει δύο μαρτυρίες για τον Σήφη Βαλυράκη, την αποφασιστικότητα του στο θέμα των αποδράσεων και κυρίως για τις σχέσεις που είχαν οι διάφορες αντιστασιακές οργανώσεις την περίοδο της χούντας.
Γράφει συγκεκριμένα στο facebook o Φ. Κλαυδιανός:
Σύμφωνα με μαρτυρία του Θανάση Αθανασίου (γραμματέας του παράνομου Ρήγα), ο ίδιος και ο Βαλυράκης βρέθηκαν για δύο ώρες στο ίδιο κελί στην Κέρκυρα, καθώς ο νεοαφιχθης εκείνη την ημέρα στη φυλακή Βαλυράκης θα έπαιρνε το κελί του Αθανασίου που ετοιμάζονταν στα Τρίκαλα για λόγους πειθαρχικού. Στον διάλογο που είχαν εκείνες τις δύο ώρες, ο "νέος" στην Κέρκυρα Βαλυράκης ζήτησε τη γνώμη του "παλιού" Αθανασίου για τα τρωτά σημεία της φυλακής που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε απόδραση, με τον δεύτερο να του τα αποκαλύπτει σε ρόλο "τεχνικού συμβούλου"....
Το ενδιαφέρον με τον συγκεκριμένο διάλογο έγκειται σε δύο σημεία.
Σύμφωνα με μαρτυρία του Θανάση Αθανασίου (γραμματέας του παράνομου Ρήγα), ο ίδιος και ο Βαλυράκης βρέθηκαν για δύο ώρες στο ίδιο κελί στην Κέρκυρα, καθώς ο νεοαφιχθης εκείνη την ημέρα στη φυλακή Βαλυράκης θα έπαιρνε το κελί του Αθανασίου που ετοιμάζονταν στα Τρίκαλα για λόγους πειθαρχικού. Στον διάλογο που είχαν εκείνες τις δύο ώρες, ο "νέος" στην Κέρκυρα Βαλυράκης ζήτησε τη γνώμη του "παλιού" Αθανασίου για τα τρωτά σημεία της φυλακής που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε απόδραση, με τον δεύτερο να του τα αποκαλύπτει σε ρόλο "τεχνικού συμβούλου"....
Το ενδιαφέρον με τον συγκεκριμένο διάλογο έγκειται σε δύο σημεία.
Πρώτον, στην εμπιστοσύνη που έδειξαν αμέσως ο ένας στον άλλον οι δύο αντιστασιακοί, παρά το ότι δεν γνωρίζονταν δια ζώσης, αλλά και προέρχονται από διαφορετικές παρατάξεις και ιδεολογίες (Αριστερά-Ρηγας, Κέντρο-ΠΑΚ).
Δεύτερον, στο ότι οι συμβουλές "ζητούνται" και "δίνονται", μολονότι η Αριστερά ήταν εναντίον των αποδράσεων, προκειμένου να μεγιστοποιείται η πίεση προς τη χούντα για αναθεώρηση των ποινών, καθώς και προς τις διοικήσεις των φυλακών για βελτίωση των όρων διαβίωσης, η οποία ήταν όντως αποτελεσματική και είχε οδηγήσει σε τεράστιες κατακτήσεις αλλαγής της καθημερινότητας, με αθλητισμό, ευκαιρίες μόρφωσης, μουσικής παιδείας κτλ. Η τήρηση του κανόνα γίνονταν, μάλιστα, με τόση ευλάβεια που είχε συμβεί αντιστασιακός να βρεθεί εκτός φυλακής και στη συνέχεια να χτυπήσει την πόρτα στον φύλακα για να τον ξαναβάλει μέσα... όταν ακολούθησε το μικρό παιδί του, το οποίο είχε "αποδράσει" τρέχοντας κατά τη διάρκεια επισκεπτηρίου (οι γονείς κρατούμενοι δικαιούνταν να βλέπουν τα μικρά παιδιά τους χωρίς να παρεμβάλλεται πλέγμα, όπως οι υπόλοιποι με τους συγγενείς τους).
Ο σεβασμός μεταξύ των αντιστασιακών ομάδων, πάρα τη διαφορετική προσέγγιση των δύο παρατάξεων στο θέμα των αποδράσεων, φαίνεται να επιβεβαιώνεται και από έναν ακόμη διάλογο του Σήφη Βαλυράκη με τον Χρόνη Μίσσιο, τον οποίο μεταφέρω με επιφύλαξη (και για αυτό οποιαδήποτε διασταύρωση ή διάψευση είναι καλοδεχούμενη) μετά από τη μαρτυρία του πατέρα μου Παύλου Κλαυδιανού, όπως τη θυμάται με βάση όσα του είχε πει ο Μισσιος στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ο Βαλυράκης, λοιπόν, φέρεται να επισκέφθηκε τον Μισιο (σεβάσμιο άνθρωπο τότε ευρύτερα σε όλους τους αντιστασιακούς λόγω του ότι είχε περάσει δεκαετίες στις φυλακές από τον εμφύλιο και μετά, αλλά και εξαιτίας του χαρακτήρα του) για να τον ενημερώσει σε σχέση με το σχέδιο του για επικείμενη απόδραση και κατά κάποιο τρόπο να "δικαιολογηθεί" για το σπάσιμο του "κανόνα" των κομμουνιστών για μη απόδραση... Ο Μίσσιος φέρεται, μάλιστα, να του ευχήθηκε με κατανόηση και χαμόγελο: "καλή επιτυχία".
Όπως επισημαίνει ο Κωστής Γιούργος (και αυτός αντιστασιακός της ομάδας του Ρηγα και συνάδελφος δημοσιογράφος, που βοήθησε στην επιβεβαίωση της σωστής μεταφοράς του κλίματος της εποχης), η ειδική συνθήκη του κοινού στόχου για υπεράσπιση της δημοκρατίας, που ήταν το μείζον για εκείνη την περίοδο, δημιουργούσε τη δυναμική ενότητας όλων των προοδευτικών δυνάμεων. Και όπως ο ίδιος συμπλήρωσε, κάθε εποχή έχει το δικό της μείζον πολιτικό επίδικο...
Ο σεβασμός μεταξύ των αντιστασιακών ομάδων, πάρα τη διαφορετική προσέγγιση των δύο παρατάξεων στο θέμα των αποδράσεων, φαίνεται να επιβεβαιώνεται και από έναν ακόμη διάλογο του Σήφη Βαλυράκη με τον Χρόνη Μίσσιο, τον οποίο μεταφέρω με επιφύλαξη (και για αυτό οποιαδήποτε διασταύρωση ή διάψευση είναι καλοδεχούμενη) μετά από τη μαρτυρία του πατέρα μου Παύλου Κλαυδιανού, όπως τη θυμάται με βάση όσα του είχε πει ο Μισσιος στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ο Βαλυράκης, λοιπόν, φέρεται να επισκέφθηκε τον Μισιο (σεβάσμιο άνθρωπο τότε ευρύτερα σε όλους τους αντιστασιακούς λόγω του ότι είχε περάσει δεκαετίες στις φυλακές από τον εμφύλιο και μετά, αλλά και εξαιτίας του χαρακτήρα του) για να τον ενημερώσει σε σχέση με το σχέδιο του για επικείμενη απόδραση και κατά κάποιο τρόπο να "δικαιολογηθεί" για το σπάσιμο του "κανόνα" των κομμουνιστών για μη απόδραση... Ο Μίσσιος φέρεται, μάλιστα, να του ευχήθηκε με κατανόηση και χαμόγελο: "καλή επιτυχία".
Όπως επισημαίνει ο Κωστής Γιούργος (και αυτός αντιστασιακός της ομάδας του Ρηγα και συνάδελφος δημοσιογράφος, που βοήθησε στην επιβεβαίωση της σωστής μεταφοράς του κλίματος της εποχης), η ειδική συνθήκη του κοινού στόχου για υπεράσπιση της δημοκρατίας, που ήταν το μείζον για εκείνη την περίοδο, δημιουργούσε τη δυναμική ενότητας όλων των προοδευτικών δυνάμεων. Και όπως ο ίδιος συμπλήρωσε, κάθε εποχή έχει το δικό της μείζον πολιτικό επίδικο...