Ο σερίφης της κομητείας του Μητσοτακέικου

Για τον αποκαλούμενο και «σερίφη» υπουργό Χρυσοχοΐδη, η δικαιοσύνη είναι απλά ένα μέσο ά­σκη­σης ε­ξου­σί­ας που αποδίδεται στα αστυνομικά κρατητήρια

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Η κοινή δημοκρατική λογική υποβάλλει την ιδέα ότι το φασίζον αστυνομικό κράτος που, εκ γενετής, οικοδομεί η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη είναι προϊόν της συνάντησης του ακροδεξιού δόγματος Βορίδη με τη νεοδεξιά εμμονή Χρυσοχοΐδη. Ωστόσο, μια ανοιχτή, ιστορική ας πούμε, ματιά στο «αστυνομικό κράτος Μητσοτάκη» είναι αδύνατον να μην εντοπίσει τις ομοιότητές του με το αστυνομικό κράτος Μακρόν. Και αυτών των δυο με το αστυνομικό κράτος του Ντόναλντ.. Τραμπ, ακραία έκφραση του οποίου υπήρξε η, απίστευτης αστυνομικής βαρβαρότητας, δολοφονία του Αφροαμερικανού διαδηλωτή Τζορτζ Φλόιντ.
Αυτό το φρικτό περιστατικό αστυνομικής βίας κάνουν εικόνα οι φοιτητές, οι μαθητές, οι εργαζόμενοι που διαδηλώνουν (που... συναθροίζονται σύμφωνα με τη νεοδεξιά αστυνομική ορολογία) αυτές τις μέρες κάθε φορά που βρίσκονται αντιμέτωποι με τα ένοπλα όργανα της τάξης του «σερίφη Χρυσοχοΐδη».
«Ο σερίφης»! Έτσι αποκαλούν τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του. Κι αυτό το προσωνύμιο δεν είναι διόλου τυχαίο, αφού, σύμφωνα με τον φίλο μου τον Επαΐοντα, «ο Μιχάλης είναι της αμερικανικής σχολής». Και, «από την εποχή των μεγάλων επιτυχιών του (σ.σ.: την εξάρθρωση των τρομοκρατικών οργανώσεων 17 Νοέμβρη, ΕΛΑ και Επαναστατικός Αγώνας) διατηρεί άριστες σχέσεις με την πρεσβεία των ΗΠΑ και τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, CIA και τα ρέστα...».

*******
Στις φωτογραφικές περιπλανήσεις μου, καθώς προσπαθώ να «διαβάσω» το φυσιογνωμικό προφίλ του Χρυσοχοΐδη, τον εντοπίζω στην ταινία «Ξένοιαστος καβαλάρης» («Easy rider») του Ντένις Χόπερ, με τον Τζακ Νίκολσον και τον Πίτερ Φόντα: στο πρόσωπο εκείνου του ηλικιωμένου υπερσυντηρητικού Αμερικανού επαρχιώτη «καουμπόι». Ο οποίος, καβάλα στ’ άλογό του, σημαδεύει με την καραμπίνα του έναν απ’ τους χαρλεάδες με τα μακριά μαλλιά που τον προσπερνούν καβάλα στις γυαλιστερές μηχανές τους. Και τον πυροβολεί! Και τον σκοτώνει! Έτσι, επειδή ήταν ένας από εκείνους τους χαρλεάδες με τα μακριά μαλλιά και τα κεντημένα τζιν... Που τον προσπέρασε πάνω στη γυαλιστερή μηχανή του... Μαρσάροντας προς το μέλλον...
Ωστόσο, έναν «σερίφη Χρυσοχοΐδη» με τα όλα του (όπως, δηλαδή, τον φαντασιώνεται και τον γλεντάει ο λαϊκός κόσμος) ανακάλυψα στους αριστουργηματικούς «420 χαρακτήρες» («420 characters»*) του βιρτουόζου της πυκνής γραφής και εξαιρετικού σκιτσογράφου Lou Beach μεταμφιεσμένο σε σερίφη μιας αμερικανικής κομητείας. Ιδού λοιπόν:
«Ο σερίφης της κομητείας μας, ο Χιούι Γουίλσον -γνωστός και ως ‘Κεφτές’-, με το που έβλεπε κάποιον ήθελε να του περάσει χειροπέδες. Όλες του οι γνώσεις γύρω απ’ τον νόμο δεν θα γέμιζαν ούτε δαχτυλήθρα, αλλά όσα ήξερε από εξουσία θα υπερχείλιζαν όλες τις υδρορροές από δω ως τον ποταμό. Γι’ αυτόν η δικαιοσύνη ήταν απλώς ένα μέσο άσκησης εξουσίας, αποδιδόταν σε σκοτεινά δωμάτια και μετριόταν με μώλωπες και σπασμένα πλευρά (...)».

******
Όπως στην περίπτωση του λογοτεχνικού σερίφη Γουίλσον, έτσι και στην περίπτωση του «δικού μας», η δικαιοσύνη είναι ένα μέσο άσκησης εξουσίας. «Ο Χρυσοχοΐδης είναι ο ορισμός του εξουσιομανούς» μου λένε όσοι τον γνωρίζουν από κοντά. Και, παρ’ όλο που ποζάρει και συμπεριφέρεται ως προσωποποίηση του νόμου και της τάξης, δεν σκαμπάζει τίποτα από την τέχνη της νομοθεσίας, ακριβώς όπως και ο επαρχιακός σερίφης της ιστοριούλας μας: «οι γνώσεις του γύρω απ’ τον νόμο δεν θα γέμιζαν ούτε δαχτυλήθρα».
Και τότε ποιοι κινούν τα νήματα πίσω απ’ τον μηχανισμό που, από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης της Ν.Δ., με «μπροστινό» τον Χρυσοχοΐδη, ακραία χτίζει λιθαράκι - λιθαράκι το φασίζον αστυνομικό κράτος Μητσοτάκη; Αυτή τη βαρβαρότητα που ξεκίνησε από την εισβολή ΜΑΤ στο σπίτι του σκηνοθέτη Ινδαρέ, πέρασε από τις ματωμένες εκκενώσεις εστιών φιλοξενίας προσφύγων και την κατάργηση του ασύλου με τις εισβολές σε ΑΣΟΕ και Πολυτεχνείο και έφτασε έως την εκτρωματική αστυνομία πανεπιστημίων και τον κατάπτυστο νόμο περί... συναθροίσεων.
«Λοιπόν, ποιοι νομοθετούν; Ποιοι εκχώρησαν στους αστυνομικούς την εξουσία να αποφασίζουν ποια συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί και ποια όχι;» ρώτησα τον φίλο μου τον Επαΐοντα...
«Όλοι οι άνθρωποι του σερίφη, οι μικροί σερίφηδες του επιτελείου του» μου απάντησε υπονοώντας τον υφυπουργό Λευτέρη Οικονόμου και τους άλλους τεχνικούς της αστυνομικής εξουσίας γύρω απ’ τον υπουργό. Και μου εξήγησε ότι με εκείνο το «μικροί σερίφηδες» εννοούσε ότι όλοι οι άνθρωποι του «σερίφη» είναι... αμερικανάκια: «Αμερικανόθρεφτοι..., αμερικανοσπουδαγμένοι... Πώς το λένε...».
«Καλά, και ο πρωθυπουργός τι βιολί βαράει;» έβαλα την τελευταία... φιτιλιά.
«Ξέρεις εσύ! Βοηθός σερίφη» μου απάντησε ο Επαΐων. «Βοηθός σερίφη στην κομητεία του Μητσοτακέικου» ολοκλήρωσε σαρκάζοντας...

* Lou Beach, «420 characters», μετάφραση Γιάννης Παλαβός, από το blog Ιστορίες Μπονζάι

- το άρθρο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (31.01.2021)