Οι αναλώσιμοι είμαστε εμείς...

Με την ανθρωπιστική παρέμβαση του πρωθυπουργού υπέρ των μη προνομιούχων συνταξιούχων, αλλά και με την αυτοκρατορική του παρέμβαση για να σταματήσει το κυβερνητικό καραβάνι των εμβολίων και των σέλφι, ένα σοβαρό πολιτικό δίλημμα γεννιέται σε κάθε σοβαρό άνθρωπο: Τελικά ξέρει τι του γίνεται ο Μητσοτάκης; Επιτελεί το επιτελικό του κράτος, που τόσο διαφημίστηκε και τόσα κοστίζει, όσα πρέπει να επιτελεί; Βρίσκονται οι υπουργοί του υπό το έργο που τους αναθέτει ή επί το έργο που θα τους καπνίσει; Υπάρχει η διαφημισμένη με τόσες λίστες συμπαγής και ρωμαλέα κεφαλή που ελέγχει μακροσκοπικώς και μικροσκοπικώς κυβέρνηση και κράτος ή είναι αλλού ο Κυριάκος κι αλλού το ποδήλατό του;
Το δίλημμα είναι κρίσιμο, σε καιρό μάλιστα πανδημίας, με χιλιάδες νεκρούς. Δεν έχει καμιά πλάκα, όσο κι αν θέλει να το αλαφρώσει κάποιος. Διότι προσέξτε: Αν ο πρωθυπουργός δεν ξέρει τι του γίνεται. Αν δεν ήταν, ας πούμε, δική του ιδέα, έμπνευση και απόφαση να κόψουν από τους συνταξιούχους τα φάρμακα κι έκανε ο Βρούτσης του κεφαλιού του. Αν δεν ήταν ενημερωμένος ότι όλο το λεφούσι των αρίστων έπαιρνε θέση με το κινητό στο χέρι να εμβολιαστεί, παραμερίζοντας με τρόπο αγροίκο τους νοσηλευτές, κι έκανε ο Δημητριάδης, ή ο Γεραπετρίτης, του κεφαλιού του. Τότε η βαριά αμέλεια, στα όρια της βαριάς τσαπατσουλιάς και ανικανότητας, είναι σήμα κινδύνου. Πολίτες, προσοχή, έχουμε έναν πρωθυπουργό της άγνοιας. Και η άγνοια σε τέτοιες στιγμές προετοιμάζει τραγωδίες.
Αν πάλι ήξερε. Αν είναι αυτός που θέλει να πιστεύουμε ότι είναι. Αν το επιτελικό του κράτος, που τα πάνθ’ ορά, είδε, μέτρησε, τον ενημέρωσε κι εκείνος αποφάσισε, κι ύστερα που έγινε της κακομοίρας με τους συνταξιούχους και πήγε σύννεφο το κράξιμο με τις σέλφι ξαποφάσισε, κι ύστερα φόρτωσε την απόφαση σε άλλους, και την ξαπόφαση την κράτησε για τον εαυτό του, τότε το σήμα κινδύνου μας παίρνει τ’ αφτιά. Πολίτες, προσοχή, έχουμε έναν πρωθυπουργό που όχι μόνο κινείται στις αποφάσεις του μεταξύ Βερσαλλιών και Τόμσεν, αλλά, όταν τα πράγματα ζορίσουν, περνάει ζούλα τον μουτζούρη σε υπουργούς, υφυπουργούς, αρίστους, επιτελικούς. Καθοδηγείται δηλαδή από τη γνωστή μοναρχική αρχή: Μακριά από τον θρόνο μου κι όπου θέλει ας μπει.
Διαλέγετε και παίρνετε. Σε κάθε περίπτωση, άσχετος ή υποκριτής, οκνηρός ή μπαμπέσης, χαζούλης ή πονηρούλης, αυτός κυβερνά τη χώρα. Και μάλιστα με πρωτοφανή αυταρχισμό και μιντιακό θυμίαμα. Και σε μια κατάσταση όπως η σημερινή, αν δεν το καταλάβατε, οι αναλώσιμοι δεν είναι οι άριστοι, που ξέρουν να επιπλέουν και στο πιο πλημμυρικό φτύσιμο. Οι αναλώσιμοι είμαστε εμείς...

Θανάσης Καρτερός / Αυγή (03.01.21)