Τα οικονομικά δεν με συγκινούν. Τελεία. Αλλά ο συντελεστής Gini μ’ αρέσει! Διότι, όπως λέει και η Βικιπαίδεια:
«Είναι μια μέτρηση της στατιστικής διασποράς που προορίζεται να αντιπροσωπεύει την κατανομή του εισοδήματος ή του πλούτου των κατοίκων ενός έθνους και είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο μέτρο της ανισότητας»..Είναι δηλαδή η χώρα σου χαμηλά στον συντελεστή Gini; Τότε είναι μικρή και η ψαλίδα ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς.
Είναι ψηλά μήπως; Τότε η διαφορά ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς έχει απογειωθεί!
Βλέπε τη Χιλή για παράδειγμα, μια από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου, όπου η κοινωνία των δύο τρίτων έμοιαζε με κομμουνιστικό όνειρο. Διότι εκεί είχαν πάει στο δέκα τοις εκατό και λιγότερο, στη μεγαλύτερη ανισότητα του πρώτου κόσμου.
Τι μας λέει αυτό; Μας λέει ότι το προαναφερθέν δέκα τοις εκατό καλοπέρναγε και το υπόλοιπο ενενήντα τοις εκατό την έβγαζε στον κουβά με τα σκατά. Είτε στον πάτο, είτε στο χείλος του, αλλά πάντα μέσα. Δίχως καμία ελπίδα ν’ αλλάξει τη μοίρα του και την κοινωνική του θέση.
Κληρονομιά του Πινοτσέτ ήταν, βεβαίως, όλο αυτό και κράτησε ένα σκασμό δεκαετίες. Δεν θα μπορούσε ωστόσο να κρατήσει για πάντα, αφού και τα μεγαλύτερα κορόιδα κάποια στιγμή βαριούνται να παριστάνουν την Ωραία Κοιμωμένη. Και οι Χιλιάνοι εξεγέρθηκαν!
Οι Χιλιάνοι ξεκουνήθηκαν με αυτό τον τόσο χαρακτηριστικό τρόπο που ξεκουνιούνται οι ΝοτιοΑμερικάνοι, με καυγά δηλαδή, με τσαμπουκά, με κλωτσομπουνίδι. Και τους πέρασε στο τέλος, μιας και αναγκάσθηκε ο μισητός πρόεδρος Πινιέρα να προκηρύξει δημοψήφισμα για αναθεώρηση του συντάγματος Πινοσέτ και το δημοψήφισμα έγινε και το σύνταγμα κατέπεσε. Και αφού πήρε το ένα σκαλπ, το δικτατορικό, ο κόσμος συνεχίζει να βγαίνει στους δρόμους για να πάρει και το δεύτερο, το προεδρικό!
Καλοφάγωτο λέω εγώ και αναρωτιέμαι αν είχε στο νου του τον συγχωρεμένο τον Αουγκούστο ο γίγαντας Πισσαρίδης όταν αποφάσιζε να χαρίσει το επικουρικό στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί απ’ τη Χιλή μας ήρθε η έμπνευση που καλείται τώρα να υλοποιήσει η κυβέρνησή μας. Την ώρα που οι Χιλιάνοι ψήφισαν να τη στείλουν στον αγύριστο...
Και δεν είναι μόνο ο γίγαντας (σας το είπα;) Πισσαρίδης, είναι και οι αντεργατικές πολιτικές του Βρούτση που έρχονται να συμβάλλουν στην ανισότητα και να το στρίψουν το τιμόνι ούτε καν προς το ένα τρίτο αλλά προς το δέκα τοις εκατό. Είναι και οι πρωτοβουλίες του Χατζηδάκη με το περιβάλλον και τη χωροταξία, είναι και οι προβλέψεις για βροχή ιδιωτικοποίησεων σε ουκ ολίγους τομείς, εν ολίγοις πάμε εκεί που η Ελλάδα δεν είχε πάει ποτέ ως τώρα. Αν εξαιρέσεις την μετεμφυλιακή περίοδο, όταν και τα μάζεψε η μισή χώρα και πήγε στο εξωτερικό μπας και βρει καμιά δουλειά.
Οπότε θα γίνουμε Χιλή; Από χουντικής απόψεως δεν το βλέπω, παρότι κάποια «σταγονίδια» που έλεγε ο συγχωρεμένος ο Αβέρωφ όλο και θα υπάρχουν. Από οικονομικής απόψεως, πάλι, αρχίζω και υποπτεύομαι ότι ο σχεδιασμός δεν μας πάει πλέον προς την κοινωνία του ενός τρίτου, μας πάει στην κοινωνία του δέκα τοις εκατό.
Κι αν φτάσουμε εκεί, δεν ξέρω πόσες έτη, πόσες δεκαετίες θα χρειαστούμε ύστερα για να σκοτώσουμε το δράκο και να επιστρέψουμε σε νορμάλ καταστάσεις. Και να μας ξεχάσει ο καταραμένος ο δείκτης Τζίνι, να μας λησμονήσει και να μη μας ξαναθυμηθεί…
- το κείμενο του Xρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
