που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 57 χρονών. Γράφει στο fb:
Παραμονή Χριστουγέννων, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, χάσαμε τον Πάνο Σαράκη. Φίλος στενός και ακριβός, άνθρωπος ζεστός και ουσιαστικά βαθύς, γεμάτος ζωτικότητα και φλέγμα, ανάλογα αν τον κοιτούσες στο φως ή στο σκοτάδι. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα, την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να δουλεύω ως δημοσιογράφος και του ανέθεσαν να μου εξηγήσει τη δουλειά -κάτι που δεν έκανε ποτέ, γιατί πιάσαμε αμέσως κουβέντα για άλλα πράγματα. Υπήρξε ένας από τους πιο αλληλέγγυους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου, στην πιο απλή και αυτονόητη μορφή, αντιλαμβανόταν τη ζωή επί της ουσίας κάτω από το πρίσμα ο καθένας αυτό που μπορεί για τον καθένα αυτό που χρειάζεται -και έδινε με την ίδια ευκολία που έπαιρνε, χωρίς τίποτα το πομπώδες.
Σε μένα θα λείψει ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους στους οποίους μπορούσα να απευθυνθώ χωρίς να χρειαστεί να σκεφτώ πώς θα το κάνω, στα παιδιά μου ο «νονός» τους και αυτός που οδήγησε με το αμάξι του δύο φορές τη μαμά τους ετοιμόγεννη στο μαιευτήριο και στη μαμά τους επίσης ένα πάρα πολύ στενός άνθρωπος. Σε όλους τους φίλους του ένας πολύ όμορφος άνθρωπος.
Η αίσθηση ότι μέσα σε αυτή τη σκοτεινιά που ζούμε δε μπορείς καν να αποχαιρετήσεις έναν άνθρωπο που χάνεις, είναι αβάστακτη, ασήκωτη, ανυπόφορη, απάνθρωπη. Κατά βάθος, σε κάνει να πιστεύεις πως όταν περάσει, όλα θα επιστρέψουν στην προηγούμενη μορφή τους, κι ο Πάνος θα κάθεται στη μπάρα στο «Φαεινόν» για να του πάμε όλα αυτά τα βιβλία που ζήτησε τη μέρα που μπήκε στο νοσοκομείο και δεν προλάβαμε.
Ο κόσμος από σήμερα είναι λιγότερο καλός. Πάντα να φροντίζετε αυτούς που αγαπάτε.
