Στον εντελώς σουρεαλιστικό κόσμο των μέσων ενημέρωσης και της δημοσιογραφίας προχωράμε, χρόνια τώρα, με κάποιες «εμμονές» και.. «κολλήματα». Οι πέντε βασικότερες εμμονές μας είναι:
1. Εμμονή με την άποψη που λέει ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι απέναντι από την εξουσία.
Την πολιτική, την οικονομική, την καλλιτεχνική την τηλεοπτική. Να την ελέγχει όσο μπορεί, να την ξεσκεπάζει όσο μπορεί, να την αποδομεί όσο μπορεί, να την ξεβρακώνει γενικώς. Να αποκαλύπτει την ασυνέπειά της, τις δόλιες μεθόδους της, τις απάτες της. Προσπαθούμε πάνω από 21 χρόνια τώρα ως ραδιοφωνική καθημερινή εκπομπή, ως τηλεοπτική -όποτε υπήρξαμε ως τέτοιοι- και ως σαιτ, να κάνουμε αυτό το ξεβράκωμα, αυτό το ξεγύμνωμα της σοβαροφάνειας, της αναποτελεσματικότητας της εξουσίας. Ό,τι χρώμα και αν αυτή έχει. Μαυρομπλέ σήμερα, πρασινορόζ χτές, πρασινομπλέ προχτές, σκέτο μπλε ή σκέτο πράσινο κάποτε κλπ.
2. Εμμονή με την ουσία των πραγμάτων.
Θυμόμαστε υποσχέσεις, δηλώσεις, δεσμεύσεις που φορείς και πρόσωπα της εξουσίας έχουν δώσει για να εξασφαλίσουν την εντολή του λαού. Δεν τα ξεχνάμε, δεν τα παραβλέπουμε. Τα θυμίζουμε, ως ελάχιστη υπενθύμιση στο κοινό, και ζητάμε να τηρούνται. Υπενθυμίζουμε πως πρόκειται για ένα συμβόλαιο που υπέγραψαν δυο και ότι αν ο ένας δεν τήρησε τους όρους (εξουσία), ο άλλος (λαός) πρέπει να το προσβάλει και πάντως να μην επαναλάβει το λάθος και περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του, τον επόμενο που θα τάξει και δεν θα κάνει.
3.Εμμονή με την ΜΗ αντικειμενικότητα.
Δεν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί. Δεν θέλουμε να τηρούμε ίσες αποστάσεις. Είναι αυτό που κυρίως σιχαινόμαστε. Λέμε καθαρά την άποψη μας και παίρνουμε θέση. Πάντα υπέρ του αδύνατου, του κυνηγημένου, του αδικημένου της ιστορίας. Είναι η εμμονή που αγαπάμε. Είναι η εμμονή που δεν θα συζητήσουμε ποτέ με κανέναν εργοδότη, συνάδελφο, ακροατή μας.
4. Εμμονή με τον σαρκασμό των καταστάσεων.
Μερικές φορές και ως προσωπική διέξοδο. Μέσα στην σοβαρότητα των θεμάτων να αναδεικνύουμε τα κωμικοτραγικά στοιχεία που πάντα υπάρχουν και την γελοιότητα των πρωταγωνιστών (ευκολάκι).
5. Εμμονή με την ανάδειξη ευθυνών του λαού.
Ευθύνες στην επιλογή κυβερνήσεων, προσώπων. Ευθύνες στην κατανάλωση ψευδαισθήσεων, ευθύνες στην υιοθέτηση φόβων, την εκλογίκευση αδιεξόδων, την απραξία του και τον συμβιβασμό με το ελάχιστο. Εμμονή στην ανάδειξη ευθύνης του λαού, χωρίς να τον γλείφουμε, με την διαρκή υπενθύμιση της κορυφαίας υποχρέωσης του: Να φέρει τα πάνω κάτω για το καλύτερο που του αξίζει.
Αν ρωτάτε αν είναι εύκολο να πορεύεσαι με αυτές τις εμμονές, θα σας απαντήσουμε, δεν ξέρουμε αν είναι εύκολο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Δεν το συζητήσαμε και ούτε θα το συζητήσουμε. Όσο υπάρχουμε στα μέσα ενημέρωσης έτσι θα πορευόμαστε. Με αυτές τις εμμονές. Δεν νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι μεγάλο. Κάνουμε το απλό, το αυτονόητο. Και αυτό που κάνει εμάς να νιώθουμε καλά.
Αν ρωτάτε γιατί στο ραδιόφωνο υπάρχουν κάποιες εκπομπές που διατυπώνουν έναν διαφορετικό λόγο, έναν αντιπολιτευτικό, αντίθετο στην κυρίαρχη άποψη των ΜΜΕ λόγο, μια αλλόκοτη απάντηση θα μπορούσε να είναι η εξής: Και στην Κατοχή και στα Δεκεμβριανά και αργότερα, κάποιες γειτονιές της Αθήνας είχαν αντιστασιακή δράση μεγαλύτερη από άλλες. Το Παγκράτι πχ δεν είχε την ιστορία της Καισαριανής.
Ταχθήκαμε με πάθος κατά των μνημονίων, του πρώτου και του δεύτερου. Μας έβριζαν δεξιοί και πασόκοι. Ταχθήκαμε όμως και κατά του τρίτου μνημονίου. Μας έβριζαν αριστεροί. Δεν πειστήκαμε ούτε λεπτό για τον εκβιασμό των ευρωπαίων στην πρώτη φορά αριστερά. Και δεν συγχωρήσαμε ποτέ, την συνακόλουθη απογοήτευση που προκάλεσε. Δεν υιοθετήσαμε καμία από τις δικαιολογίες που όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις επικαλούνταν για την αναγκαστικότητα ή πολύ περισσότερο για την χρησιμότητα των μνημονίων. Μας έβριζαν όλοι.
Και μετά;
Και μετά ήρθε ο Κυριάκος.
Η Ελληνοφρένεια στην εποχή της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου, κάνει αυτό που έκανε τα τελευταία 21 χρόνια. Αντιεξουσιαστική, αντικυβερνητική, ουσιαστική, καθόλου αντικειμενική, σαρκαστική. (οι γνωστές εμμονές…) Ήμασταν έτοιμοι και προπονημένοι γι αυτό. Αυτό που δεν περιμέναμε και μας αιφνιδίασε αρχικά, ήταν πρώτον η υπερβολική δόση γελοίας προπαγάνδας, που ξεχειλίζει με προκλητικό τρόπο από παντού και το συνακόλουθο γλείψιμο από γνωστούς παπαγάλους. Δεύτερον η υπερβολική δόση χουντολαικισμού, που εκφράζεται με απαγορεύσεις, καταστολή, διώξεις, ξύλο και πανηγυριώτικα εθνοκίτς βίντεο χουντικής έμπνευσης και τρίτον η υπερβολική δόση ανικανότητας και εγκληματικής απραξίας στο κορυφαίο θέμα της πανδημίας. Για αυτά τα τρία Ναι, δεν ήμασταν αρκετά προετοιμασμένοι, αλλά κάνουμε τα πάντα για να τα διαχειριστούμε, μέσα από τις χαραμάδες της τέταρτης εξουσίας. Με τις γνωστές εμμονές…
Δεν ξέρουμε αν και πότε θα πέσουμε. Προς το παρόν κρατάμε και παρά την καραντίνα «πηγαίνουμε Καισαριανή».
