Γιατί οι φιλελεύθεροι σχολιαστές στηρίζουν τη λογοκρισία στην Ακρίτα

Διαβάζοντας το βιβλίο «Η δημοσιογραφία ως τέχνη», που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τη συλλογή κειμένων του Γιώργου Δελαστίκ, έπεσα πάνω στο άρθρο που είχε γράψει για την απόλυσή του από την εφημερίδα Καθημερινή. Έγραφε χαρακτηριστικά για τις αντιδράσεις που προκάλεσε η απόλυσή του: «Η αλληλεγγύη που εκδηλώθηκε από συναδέλφους και αναγνώστες μέχρι κι από τα πέρατα της οικουμένης, μαζί με απλό κόσμο και αγωνιστές της Αριστεράς κάθε τάσης, βαθύτατα συγκινητική σε προσωπικό επίπεδο και εξαιρετικά σημαντική σε πολιτικό, αποτύπωσε ανάγλυφα το ευρύτατο φάσμα αντιστάσεων και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αποτυχία των πολιτικών στόχων αυτού του σχεδίου. Κυριαρχεί η οργή και η διάθεση αντίστασης αντί του φόβου που επεδίωκαν».
Σήμερα δεν μπορούμε να επαναλάβουμε τη φράση του. Αυτό που κυριάρχησε στον χώρο της ελληνικής δημοσιογραφίας ήταν η σιγή, η οποία επέτρεψε στους κολαούζους των εκδοτών να ακουστούν πιο δυνατά μέσα στο απόλυτο κενό.
Θα πρέπει κάποια στιγμή, όμως, να σταματήσουν να μας προκαλούν έκπληξη αυτές οι βαθιά αντιδημοκρατικές και χυδαίες φωνές. Οι δημοσιογράφοι δεν κρινόμαστε από αυτούς που συμφωνούν μαζί μας. Το να είσαι αρεστός σε όλους είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Κρινόμαστε από αυτούς που ενοχλούμε. Και όσο περισσότερα χαμόσυρτα, ταπεινωμένα ανθρωπάκια έχεις απέναντί σου, να τσιρίζουν για χάρη των αφεντικών τους, τόσο καλύτερα κάνεις τη δουλειά σου.

- απόσπασμα από κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου στο info-war (ολόκληρο ΕΔΩ)