Δεν είναι ότι δεν μπορώ να «βγάλω γλώσσα», όπως ο Καρανίκας ή ο Παπαχρήστος, αλλά ντρέπομαι. Ντρέπομαι τη γλώσσα και τη δημοσιογραφία, παρότι το να μη διαθέτεις μια σκέψη και να την εκφράζεις σε κάνει δημοσιογράφο, όπως θα έγραφε για το σινάφι του ο Karl Kraus.
Και επειδή οι δημοσιογράφοι.. «γράφουν όταν δεν έχουν τίποτα να πουν, ή –ακόμα χειρότερα– έχουν κάτι να πουν επειδή γράφουν», σκέφτομαι ότι τα «πικρά» τους «λόγια», όταν δεν απορρέουν από συμπλέγματα –κι όταν δεν αποτελούν ένα είδος (αμειβόμενης;) ψυχοθεραπείας,– έχουν νόημα γιατί δικαιολογούν πως η ζωή εξαπάτησε τις προσδοκίες τους.
Εγώ πλέον δεν προσδοκώ τίποτα, εκτός του να γράφω. Καμιά παραισθησιακή αληθολογία δεν με διακρίνει, έκτος από την εμμονή της γραφής. Πίσω από τα «στοιχεία» και τα «επιχειρήματα» βλέπω μεγαλομανίες. Και αναγνωρίζω, όπως ο Φύλακας στον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου, πως «ένα μεγάλο βόδι πατάει τη γλώσσα μου». Ευτυχώς.