Στον αέρα οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική τηλεόραση

Με μία κίνηση από το πουθενά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προχωρά στην κατάργηση της υποχρέωσης που είχαν μέχρι τώρα οι ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών καναλιών πανελλήνιας εμβέλειας να διατηρούν κατ΄ ελάχιστον 400 εργαζόμενους (δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικό προσωπικό) με καθεστώς πλήρους απασχόλησης και διασφάλισης των εργασιακών δικαιωμάτων τους..Με τροπολογία που αναρτήθηκε στο open.gov, η μοναδική αδιαμφισβήτητα θετική για τους εργαζόμενους πρόβλεψη του νόμου ΣΥΡΙΖΑ για τη λειτουργία των ιδιωτικών καναλιών, ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ και τη θέση της παίρνει η ευχέρεια για «εργαζόμενους μίας χρήσης», «με το κομμάτι», με «ανάθεση έργου», «outsourcing» και πάντως χωρίς καμία διασφάλιση συνθηκών εργασίας, εφαρμογής εργασιακής νομοθεσίας και αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης.
Ποια ανάγκη έρχεται να ικανοποιήσει η βίαιη αυτή ανατροπή του καθεστώτος εργασίας στα ιδιωτικά κανάλια για δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς εργαζόμενους;
Σίγουρα όχι των ίδιων των εργαζομένων που εδώ και χρόνια έχουν σιωπηρά αποδεχτεί την κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων τους, όπως του ωραρίου εργασίας και του επιμισθίου της κυριακάτικης εργασίας, λόγω των δυσκολιών που αντικειμενικά αντιμετώπισαν οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονταν, τα χρόνια της κρίσης.
Και σίγουρα δεν ικανοποιεί την ανάγκη εύρυθμης λειτουργίας των τηλεοπτικών καναλιών, που απαιτεί επαγγελματίες με εμπειρία, σε περιβάλλοντα εργασιακής ασφάλειας για να αποδίδουν τα μέγιστα στη δουλειά τους.
Στην πραγματικότητα το κέρδος δεν είναι τόσο μεγάλο ούτε για τους εργοδότες, αφού ανά πάσα στιγμή σήμερα μπορούν να προβούν σε απολύσεις με αποζημιώσεις που είναι πλέον «αστείες» σε σχέση με αυτές που έπρεπε να καταβάλουν προ κρίσης.
Οπότε;
Οπότε αναζητούμε την ερμηνεία αυτής της απόφασης στο ιδεοληπτικό πλαίσιο της κατάργησης κάθε εργασιακού δικαιώματος (εργαζόμενος = αντίπαλος, εχθρός), προκειμένου να δημιουργηθεί μία στρατιά από ανασφαλείς, μετέωρους, αδύναμους και ευάλωτους ανθρώπους (ή μάλλον «ανθρωπάκια») προς ευκαιριακή χρήση.

- από κείμενο του Δημήτρη Καλαντζή στο postmodern / ολόκληρο ΕΔΩ