Μετά από αυτά έπαιρναν σειρά κάποιοι ειδικοί και ορισμένοι υπουργοί, οι οποίοι στηλίτευαν την «ανευθυνότητα» και εξυμνούσαν την «ατομική ευθύνη». Παρόλα αυτά η πρώτη φάση της πανδημίας, με όλες αυτές τις «ατομικές» αμαρτίες, πέρασε με ελάχιστες απώλειες. Ακριβώς επειδή είχαμε περισσότερα σόου παρά επικίνδυνα φαινόμενα ατομικής ανευθυνότητας.
Πότε άρχισαν τα πράγματα να γίνονται επικίνδυνα; Όταν πέρασε η πρώτη φάση της πανδημίας και μπήκε στη μέση η άλλη ευθύνη: η ομαδική, η επιστημονική, η κρατική, η κυβερνητική. Όταν άνοιξε ο τουρισμός εική και ως έτυχε το καλοκαίρι. Όταν, φθινόπωρο πια, στη Θεσσαλονίκη γιόρταζαν συνωστιζόμενοι -υπουργοί, Μητροπολίτες, τοπικοί άρχοντες, πιστοί- και μετά έψαχναν Μονάδες Εντατικής Θεραπείας στα νοσοκομεία.
Όταν στα λεωφορεία οι επιβάτες ήταν σαν σαρδέλες, αλλά ο κ. Τσιόδρας αποφάνθηκε- δίκην πολιτικού, ως μη όφειλε- ότι δεν μπορούν να βρεθούν πρόσθετα λεωφορεία. Κάτι που λίγες μέρες μέρες μετά διέψευσε ο αρμόδιος υπουργός. Μόνο που ήταν μάλλον αργά, η δουλειά έπρεπε να είχε γίνει το καλοκαίρι.
Τα πράγματα ζόρισαν όταν άρχισε να χάνεται ο έλεγχος σε επιβαρυμένες περιοχές, όπως τώρα στη Δυτική Αττική με τα πολλά(και ανεξέλεγκτα) εργοστάσια και καταυλισμούς τσιγγάνων. Και όταν άρχισαν να «σκάνε» εστίες υπερμετάδοσης, όπως οίκοι ευγηρίας και φυλακές, που αφέθηκαν στην τύχη τους.
Παρόλα αυτά, η πολιτική των σόου συνεχίζεται.